در ایران، از اولین برنامۀ عمرانی تاکنون، همواره رشد اقتصادی در اولویت سیاست‌گذاران بوده است. در برنامۀ سوم پیش از انقلاب (۴۶-۱۳۴۱) که توسط مشاوران هاروارد نوشته شد الگوی رشد هارود-دومار محوریت یافت و عملکرد برنامه در شاخص‌های اصلی اقتصادی (نرخ رشد، تورم، بیکاری) نیز بسیار درخشان بود تا جایی‌که این دوره را دورۀ طلایی اقتصادی ایران می‌دانند