حاجی مثل ابر بهار اشک می ریخت و مهدی سرش را از این مصیبت عُظما به طاق ایوان می کوبید. خانه یکپارچه ماتم بود امّا وظیفه دینی حکم می کرد که حاج آقا دوباره به قربانگاه کدخدایی و ریاست فرستاده شود.