دعوت از ایران، یعنی انداختن توپ فریب افکار عمومی در زمین تهران

گروه سیاسی - مصطفی مطهری نوشت: دعوت رسمی آمریکا و سپس مصر از ایران برای حضور در اجلاس صلح شرم‌الشیخ و پاسخ منفی تهران به این دعوت دارای ‌ابعادی چندگانه از چالش و تهدید می تواند باشد که در این یادداشت به چند مورد کلیدی از آن اشاره خواهیم کرد.

به گزارش بولتن نیوز، پیش از ورود به بحث در این باره باید خاطر نشان کرد که پیش فرض تحلیل در این باره عدم حضور تهران در این اجلاس می باشد که بر حسب و با اتکا به گمانه زنی های موجود در این باره صورت گرفته، فلذا این یادداشت صرفا با نگاهی تحلیلی بر سطح موجود به نگارش در آمده است.

نکته ابتدایی اینکه عدم حضور تهران در این اجلاس را نباید به معنای مخالفت آن با روند پایان جنگ در غزه قلمداد داد. بطوریکه در حوزه رسانه ای و دیپلماسی سیاسی و دیپلماسی عمومی، تهران باید این مسئله را به نحو احسن مدیریت و اطلاع رسانی کند و سیاست اعلانی و اعلانی در ذیل عدم حضور در این اجلاس را عدم اعتماد به آمریکا دانسته و از القا موضوع به افکار عمومی به مثابه مخالفت با صلح جلوگیری کرده و ممانعت به عمل بیاورید.

دوم اینکه، تهران باید در موضوع غزه، از این پس در عرصه دیپلماتیک و رسانه ای فعال باشد. بطوریکه اجرای تمام و جز به جز توافق نامه مذکور از سوی تل آویو به سختی میسر خواهد بود.خواهد کرد. بنابراین تهران باید از این مسئله به بهترین نحو در این مسیر بهره برداری کند. چون که آنچه تل آویو بدان دلبسته سرباز زدن حماس از اجرای بخش هایی از توافق مانند خلع سلاح است که مسیر برای ادامه تجاوزگری ها فراهم می کند. بطوریکه اگر این اتفاق به هر طریقی و با هر بهانه ای صورت گیرد انگشت اتهام به سمت ایران خواهد رفت. در این باره می توان به فرافکنی های رسانه ای درباره ادعای نقش تخریبی تهران از سوی مقامات پیشین آمریکا مانند پمپئو اشاره و استناد کرد که اخیرا گفته است تهران باید با توافق نامه موافقت کند و نقش اصلی در این باره را ایران بازی می کند نه کشورهای دیگر.

سوم اینکه، آنچه در قالب این دعوت و احتمال امکانی بر عدم پذیرش وجود داشته این است که واشنگتن با این تاکتیک هوشمندانه سعی داشته که توپ را در زمین تهران بیاندازد. بطوریکه هر گونه عدم پیشرفت در تحقق اهداف به معنای کشاندن پای ایران به قضیه مذکور کرد. پس باید رکب تاکتیک اتخاذی را با اقدام درست جواب و انجام داد.

خلاصه کلام اینکه راهبرد ایران باید حمایت از صلح و دفاع از تصمیم فلسطینی ها یعنی حماس در این باره باشد و با تلاش دیپلماتیک در این رابطه، ضمن اعلام مواضع مثبت خود در این مورد، عدم حضور در این اجلاس را موضوعی جدا و تفکیکی از موضوع غزه و صلح نشان دهد.