چابهار ایران، پلی که ترامپ می‌خواهد بشکند

گروه سیاسی - مجید سجادی پناه نوشت: ترامپ با یک توییت یا یک دستور، خیال می‌کند می‌تواند هند را از چابهار بیرون بکشد اما این یعنی وادار کردن دهلی‌نو به بریدن شاهرگ حیاتی خود با دستان خودش. چابهار برای هند فقط یک بندر نیست؛ ریه‌ای است که اکسیژن حیات استراتژیک این کشور را در برابر محاصره خفقان‌آور پاکستان تأمین می‌کند. این بندر، راه تنفس هند به سوی افغانستان و آسیای میانه است، مسیری که از خاک دشمن نمی‌گذرد و کلیدش در دستان اسلام‌آباد نیست. عقب‌نشینی از چابهار، یعنی بازگشت خودخواسته به همان زندان ژئوپلیتیکی که هند دهه‌ها برای گریز از آن جنگیده است؛ زندانی که دیوارهایش را پاکستان ساخته و دروازه‌بانش چین است.

به گزارش بولتن نیوز، در سوی دیگر این معادله، چین با اعتمادبه‌نفس در بندر گوادر، در چند قدمی چابهار، پرچم خود را برافراشته است. گوادر، قلعه‌ای است که پکن در قلب دریای عمان بنا کرده، با ریشه‌هایی که هر روز عمیق‌تر در منطقه فرو می‌روند. چابهار، تنها سنگر هند در برابر این موج فزاینده نفوذ چینی است. اگر دهلی‌نو این سنگر را واگذار کند، نه‌تنها میدان رقابت را به پکن تقدیم می‌کند، بلکه عملاً خود را از صفحه شطرنج ژئوپلیتیک منطقه کنار می‌کشد. این یعنی تسلیم شدن در برابر اژدهای چینی که با جاده ابریشم جدیدش، از اقیانوس هند تا قلب آسیا را در سیطره خود می‌خواهد.

چابهار فراتر از یک اسکله یا چند جرثقیل است؛ شاهراهی است که هند را به رویای اتصال به روسیه و اروپا پیوند می‌دهد، مسیری کوتاه‌تر، ارزان‌تر و مستقل‌تر از هر گزینه دیگر. این بندر، نه‌تنها دروازه تجارت، بلکه پلی است برای انتقال انرژی، کالاها و نفوذ سیاسی. کنار کشیدن از آن، یعنی پارک کردن کامیون‌های هندی در پشت صف‌های طولانی رقبا، در حالی که چین و دیگران با سرعت مسیرهای آینده را فتح می‌کنند.

هند، کشوری که همیشه به استقلال استراتژیکش بالیده، حالا در برابر یک آزمون تاریخی ایستاده است. اگر دهلی‌نو زیر فشار تهدیدات ترامپ عقب بنشیند، آن استقلال که روزگاری چون مشعلی فروزان در سیاست خارجی‌اش می‌درخشید، به شعاری رنگ‌باخته و توخالی بدل خواهد شد. چابهار، دروازه‌ای است به بازارهای بکر و منابع انرژی ایران، افغانستان و آسیای میانه؛ بستن این دروازه، یعنی محروم کردن خود از آینده‌ای که رقبا با شتاب به سویش می‌تازند.

ترامپ می‌آید و می‌رود، توییت‌هایش در باد محو می‌شوند، اما چابهار می‌ماند. جغرافیا با فرمان‌های کاخ سفید تغییر نمی‌کند. هند اگر عقل سیاسی و دوراندیشی استراتژیک داشته باشد، نه‌تنها دستور ترامپ را نادیده می‌گیرد، بلکه پرچم خود را محکم‌تر از همیشه بر اسکله‌های چابهار می‌کوبد. این بندر، نه‌فقط یک پروژه اقتصادی، بلکه نمادی از اراده هند برای نقش‌آفرینی در جهانی است که قدرت‌های بزرگ در آن، نه با تسلیم، که با جسارت و پایداری تعریف می‌شوند.