پژواک صدای «ما نمی‌توانیم»، از تریبون رسمی جمهوری اسلامی/ آقای پزشکیان! این حجم از حقارت در برابر دشمن خونخوار، خسته‌کننده نیست؟

گروه سیاسی: در حالی که ایران اسلامی هنوز در ماتم شهدای «جنگ ۱۲ روزه» نفس می‌کشد و عطر خون پاک فرماندهانش، سرداران سرافراز اسلام، حسین سلامی، امیرعلی حاجی‌زاده و محمد باقری و...، در آسمان کشور پیچیده است، از تریبون ریاست‌جمهوری صدایی به گوش می‌رسد که نه تنها نشانی از «اقتدار» و «غیرت» ملی ندارد، بلکه با ادبیاتی مملو از «تردید»، «انفعال» و «حقارت»، رسماً بر طبل «ما نمی‌توانیم» می‌کوبد.

به گزارش بولتن نیوز جناب آقای رئیس‌جمهور! شما می‌گویید «تصور نمی‌کنم با دعوا کردن بتوانیم به جایی برسیم» و از صلحی دعوت می‌کنید که دشمن پیشنهاد می‌دهد. کدام صلح؟ آیا از صلحی حرف می‌زنید که پس از شهادت فرمانده کل سپاه، فرمانده هوافضا و رئیس ستاد کل نیروهای مسلح بر میز گذاشته می‌شود؟ آیا این همان صلحی است که به قیمت خون هزاران شهروند بی‌گناه و دانشمندان ما تمام شده است؟ این دعوت به صلح نیست، این قرائت بیانیه تسلیم بر سر جنازه قهرمانان ملت است.

🔹شما با تردید و از موضعی ضعیف می‌پرسید: «خب میخوای چیکار میخوای بجنگی؟ خب اومد زد.»این چه ادبیاتی است که از زبان فرمانده کل قوای اجرایی کشور شنیده می‌شود؟ این همان منطق ذلت‌باری است که می‌گوید چون دشمن قوی است و می‌زند، پس باید از حق خود کوتاه بیاییم. بله، آقای رئیس‌جمهور، دشمن «آمد و زد». هزاران نفر از بهترین فرزندان این آب و خاک را به شهادت رساند. پاسخ یک رئیس‌جمهور مقتدر به این جنایت، پرسیدن «حالا چه کنیم؟» نیست؛ پاسخ، بسیج تمام امکانات کشور برای در هم کوبیدن دشمن و گرفتن تقاصی تاریخی است که تا ابد از فکر تجاوز دوباره به این خاک پشیمان شود.

🔹شما می‌گویید «حرف زدن که تسلیم شدن نیست». صحیح است، اما سخن گفتن از مذاکره، آن هم با چنین ادبیات ضعیفی، دقیقا ارسال پیام «تسلیم» است. این حرف‌های شما به قاتلان دانشمندان هسته‌ای همچون طهرانچی، فریدون عباسی این پالس را می‌دهد که «جنایت شما نتیجه داد؛ ما آماده‌ایم تا بر سر میز بیاییم و شرایط شما را بپذیریم».

🔹آقای پزشکیان! ملت ایران پس از جنگ ۱۲ روزه، زخمی است اما سربلند. داغدار است اما استوار. مردم انتظار ندارند رئیس‌جمهورشان، مرثیه‌خوان ضعف و ناتوانی باشد و با بزرگ‌نمایی دشمن، بر زخم‌هایشان نمک بپاشد. از این همه عدم اعتماد به نفس و خودکم‌بینی در برابر دشمنی که دستش تا مرفق به خون ملت آلوده است، خسته نشده‌اید؟ زمان آن فرا نرسیده که به جای تکرار مکررات جریان ورشکسته غرب‌گرا، یک بار برای همیشه به غیرت و قدرت همین مردم داغدیده تکیه کنید و با زبان عزت با دنیا سخن بگویید؟ انتخاب کنید که در کدام سوی تاریخ ایستاده‌اید: در کنار روح پرفتوح شهیدان باقری و سلامی، یا در کنار توجیه‌گران منفعلِ جنایت دشمن؟