پرویز پرستویی و موشک حقیقت؛ چرا از نام دشمن وحشت دارید؟

گروه فرهنگی: در روزهایی که آتش جنگ از فراسوی مرزها زبانه می‌کشد و میدان‌های شهری‌مان زیر سایه‌ی تهدید قرار می‌گیرند، مردمی عادی قربانی سناریوهایی می‌شوند که سال‌هاست در اتاق‌های فکر دشمن طراحی شده است. فیلم لحظه‌ی اصابت موشک به مردم در میدان قدس تجریش که توسط پرویز پرستویی منتشر شد، واکنش‌های زیادی را برانگیخت؛ اما بیشتر از آن‌که روشنگر باشد، بهانه‌ای شد برای تکرار همان جمله‌های کلیشه‌ای: "لعنت به جنگ!"

به گزارش بولتن نیوز، اما سوال اینجاست: این جنگ چگونه و توسط چه کسانی آغاز شد؟ آیا واقعاً جنگ‌ها خود به خود رخ می‌دهند؟ آیا نهال دشمنی‌ای که امروز چنین میوه‌ی تلخی داده، بی‌ریشه بوده است؟

پرویز پرستویی، بازیگری که سال‌هاست در دل سینمای اجتماعی ایران نقش‌هایی از جنس مردم بازی کرده، این بار به جای روشنگری، ترجیح داد سکوت کند یا حتی بدتر، از گفتن واقعیت شانه خالی کند. او در این پست، هیچ نامی از عاملان این جنایت نبرد؛ نه از اسرائیلی که سال‌هاست با ترور، تحریم و تجاوز، منطقه را به خاک و خون کشیده، و نه از آمریکا که معمار اصلی هرج‌ومرج‌های خاورمیانه است.

در روزگاری که دشمن با موشک و پهپاد به خانه‌های مردم حمله می‌کند، بی‌طرفی معنا ندارد. سکوت در برابر ظلم، همراهی با ظالم است. اگر کسی واقعا دغدغه‌ی جان مردم را دارد، باید با صدای بلند بگوید: مرگ بر آمریکا، مرگ بر اسرائیل. نه به خاطر شعار، بلکه به‌خاطر حقیقت.

سلبریتی بودن مسئولیت دارد. وقتی میلیون‌ها نفر به حرف تو گوش می‌دهند، باید از صدایت به‌درستی استفاده کنی. ناله از جنگ بدون نام بردن از جنگ‌افروز، چیزی جز تطهیر چهره‌ی جنایتکاران نیست.

شاید وقت آن رسیده باشد که آقای پرستویی و امثال او، پیش از انتشار هر پست احساسی، نگاهی عمیق‌تر به ریشه‌های بحران بیندازند. مردمی که در تجریش کشته شدند، قربانیان پروژه‌ای پیچیده‌اند؛ پروژه‌ای که نام و نشانی دارد.

و ما، اگر از بردن نام دشمنان خود بترسیم، در واقع راه را برای تکرار این فجایع باز گذاشته‌ایم.