چگونه ایران از گردنه توفان گذشت و حالا باید سرمایه اجتماعی‌اش را حفظ کند؟

گروه بین الملل: در ساعات ابتدایی سوم تیرماه، پس از دوازده روز پرالتهاب، سرانجام صدای آتش‌بس میان ایران و اسرائیل به گوش رسید. نزدیک به دو هفته جنگ، که با حمایت همه‌جانبه آمریکا و کشورهای اروپایی از اسرائیل همراه بود، لحظات دشواری را برای ایران رقم زد. اما آنچه در این میان بیش از پیش خودنمایی کرد، تاب‌آوری بی‌نظیر و موفقیت ایران در خروج سربلند از این هجمه بی‌سابقه بود. این پیروزی، که بسیاری آن را غیرقابل تصور می‌دانستند، نه از برتری نظامی صرف، بلکه از همدلی و اتحاد بی‌قید و شرط مردم، با تمام تفاوت‌ها و دیدگاه‌هایشان نشأت گرفت.

به گزارش بولتن نیوز واقعیت این است که در سایه حملات بی‌امان و فشارهای بین‌المللی، این سرمایه عظیم اجتماعی بود که به مثابه یک سپر محکم، کشور را در برابر توفان حوادث حفظ کرد. مردم ایران، فارغ از هرگونه تعلقات و اختلافات درونی، شانه به شانه یکدیگر ایستادند و بار دیگر ثابت کردند که در بزنگاه‌های تاریخی، امنیت ملی خط قرمز همه ایرانیان است.

حالا که غبار جنگ برای لحظه‌ای فرونشسته و آتش‌بس موقتی اعلام شده است، مهم‌ترین وظیفه پیش رو، حفظ و ارتقای این سرمایه اجتماعی ارزشمند است. پیروزی در میدان نبرد، تنها یک گام از مسیر است؛ گام بعدی، و شاید دشوارتر، تقویت انسجام داخلی و بازسازی اعتماد عمومی است. در این راستا، دو رکن اساسی باید در اولویت قرار گیرد: ارتقای احترام اجتماعی و بهبود معیشت مردم.

احترام اجتماعی، نه تنها به معنای رعایت حقوق فردی و شهروندی است، بلکه شامل احساس ارزشمندی و جایگاه هر فرد در جامعه می‌شود. در دوران جنگ، شاهد همبستگی و از خودگذشتگی اقشار مختلف بودیم؛ اکنون زمان آن است که این ایثارگری‌ها به فراموشی سپرده نشود و جایگاه واقعی هر فرد در ساختار اجتماعی کشور تثبیت گردد.

در کنار این، بهبود معیشت مردم یک فوریت انکارناپذیر است. فشارهای اقتصادی، همواره می‌تواند چالش‌برانگیز باشد و در شرایط پس از جنگ، این فشارها می‌تواند به ناامیدی و از بین رفتن اعتماد عمومی منجر شود. فراهم آوردن زندگی شرافتمندانه و کاهش دغدغه‌های اقتصادی، نه تنها یک ضرورت اخلاقی، بلکه یک استراتژی حیاتی برای حفظ ثبات و انسجام ملی است.

اما آنچه در طول این دوازده روز، حتی در اوج درگیری‌ها، نگرانی‌ها را دوچندان می‌کرد، بروز برخی رفتارهای ناهمگون و تفرقه‌افکنانه بود. در حالی که تمامی توان کشور باید معطوف به مقابله با دشمن خارجی می‌شد، عده‌ای به دنبال ایجاد شکاف‌های فرهنگی و اجتماعی میان مردم و یا تحمیل فشارهای اقتصادی مضاعف بر آنها بودند. این اقدامات، نه تنها در راستای منافع ملی نبود، بلکه می‌توانست به تضعیف جبهه داخلی در برابر دشمن منجر شود. این موارد نشان‌دهنده آن است که علاوه بر تهدید خارجی، همواره باید مراقب نفوذ و اقدامات مخرب درونی نیز بود.

موضوع دیگری که پس از آتش‌بس، نیازمند رسیدگی فوری است، تعیین تکلیف اتباع بیگانه حاضر در کشور است، به ویژه آن دسته که شواهدی از نقش‌آفرینی آنها در تحرکات نظامی اسرائیل در داخل کشور وجود داشته است. حضور عناصر بیگانه در میان مجریان اقدامات مخرب، یک زنگ خطر جدی است که امنیت ملی را به طور مستقیم هدف قرار می‌دهد. رسیدگی عاجل و شفاف به این موضوع، نه تنها برای تضمین امنیت داخلی ضروری است، بلکه به بازسازی اعتماد عمومی و جلوگیری از سوءاستفاده‌های آتی کمک خواهد کرد.

جنگ تمام شد، اما درس‌های آن باقی است. ایران با تکیه بر قدرت مردم خود از این آزمون دشوار عبور کرد. اکنون، فرصتی فراهم شده تا با درایت و برنامه‌ریزی، نه تنها زخم‌های جنگ را ترمیم کنیم، بلکه بنیان‌های اجتماعی و اقتصادی کشور را تقویت نماییم. حفظ و ارتقای سرمایه اجتماعی، با تمرکز بر احترام و معیشت مردم، و همچنین برخورد قاطعانه با عوامل نفوذی و تفرقه‌افکن، مسیر آینده را برای ایران روشن خواهد کرد. آیا می‌توانیم این اتحاد به دست آمده در شرایط سخت را به یک فرهنگ دائمی از همبستگی و همکاری تبدیل کنیم؟ این سؤالی است که آینده ایران به پاسخ آن بستگی دارد.