روزِ مردم و انقلاب

گروه سیاسی: «آزادی» یکی از مفاهیم پرتکرار شعرها و سرودهای پس از پیروزی انقلاب بود. خفقان و دیکتاتوری که مردم را در سال‌های حکومت #شاه خفه کرده بود، جایش را به «انتخاب» داده بود. و همه (از کمونیست و مسلمان و التقاطی) در این اشتراک نظر داشتند که این «آزادی» و «انتخاب» هدیه‌ای است که انقلاب به مردم داده است. به همین خاطر بود که دهم و یازدهم فروردین، صف‌های رفراندوم شلوغ شد.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از مرکز موسسه مطالعات  و  پژوهش های سیاسی، هر دسته و گروهی هم تا می‌توانست سعی کرده بود شعار و ایده خودش را مطرح کند، از جمهوری دموکراتیک اسلامی گرفته تا جامعه بی‌طبقه توحیدی؛ اما مردم به «جمهوری اسلامی» آری گفتند و دوازده فروردین روز جشن ملی مردمی شد.

از این به بعد بود که دشمنان مردم و انقلاب، شروع به روزشمار برای سقوط جمهوری اسلامیِ نوپا کردند؛ شش ماه، یک سال، این زمستان، این بهار. چهره‌های رژیم شاه -از نظامی‌ها گرفته تا برخی سیاسیون- هم سراغ جلب حمایت‌های مالی و اطلاعاتی و سیاسی آمریکا و برخی کشورهای اروپایی رفتند. گاهی ائتلاف می‌کردند و گاهی انشعاب، گاهی نشست سیاسی برپا کردند و گاهی عملیات تروریستی، گاهی دنبال کودتا بودند و گاهی دنبال قیام مردمی. کمی بعدتر منافقین هم به این جماعت اضافه شدند و مسعود رجوی با آن انتزاع‌زدگی بی‌نظیرش، خط و نشان کشید و وعده‌ی سقوط و فروپاشی و براندازی داد.

در طول این سال‌ها، خیلی از آن افراد با رویای سقوط جمهوری اسلامی عمرشان به سر آمد، اما نه مردم با انقلاب بیگانه شدند و نه انقلاب از مردم جدا شد.