باید حجاب را به نماد نجابت و اصالت و بی حجابی را به نماد مقابل آن تبدیل کرد

گروه فرهنگی - محمد مهدی تهرانی در یادداشتی نوشت: در کوتاه مدت، "بدون ایجاد حساسیت"، باید حجاب را به نماد "نجابت و اصالت" و بی حجابی را به نماد مقابل آن تبدیل کرد؛ درست مثل صدر اسلام.وقتی عملا حجاب اختیاری می شود، آنچه معنادار است، تداوم پایبندی بسیاری از زنان به استفاده از پوشش مانتو و روسری است. به اینها باید توجه کرد نه کشف حجاب ها. آن نیمه پُر را باید دید و تقویت کرد!

به گزارش بولتن نیوز، فتنه لاجرم کم فروغ شد؛ نگرانی ها اما همچنان برجاست؛ اکنون است که می توان سخن گفت و پرسید چه باید کرد. چند نکته و پیشنهاد:

باید مراقب بود فرهنگ در بند امنیت و سیاست گرفتار نشود. با فرهنگ، فرهنگی باید مواجه شد. حتی اگر مشکلِ فرهنگی منشا سیاسی و امنیتی هم داشته باشد، راه حل آن سیاسی و امنیتی نیست. تنها با منشا مشکل است که می توان امنیتی مواجه شد.

در بلندمدت باید بر رویای انسان ایرانی متمرکز شد. نمی شود در کشور، مذهبی و غیرمذهبی رویایشان مدرنیته و عالَمی دیگر باشد، نمی شود جوانان ما در فیلم های هالیوودی سبک زندگی دیگری را به عنوان نماد پیشرفت در ذهن داشته باشند و در عمل کشور به سمت دیگری جز همان دلمشغولی برود. بزرگترین نقص ما در این سال ها تبدیل کردن مقوله هایی مثل الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت، افق تمدن اسلامی و... به اسناد و شعارهایی کلی گویانه و غیرملموس برای بدنه جامعه بوده است. مردم باید بتوانند تصویری از افق تمدن اسلامی داشته باشند و مطالبه اش کنند چنانکه در آغاز انقلاب، تصویری که داشتند را مطالبه کردند و چنانکه در غرب، تصویرسازیِ هالیوودی، آینده را می سازد. انتقاد دکتر رضا داوری در ماجرای علم دینی نیز به همین مهم نظارت داشت. جهانِ انسان ایرانی، روی به سوی دیگری دارد و ما صرفا درگیر عقل نظریم!

در سال های اخیر به واسطه تحول بسترهای مجازی و تحول طبقه مرجع در ایران، از مواجهه عمیق و اندیشه ای به سطحی زدگی نیل کرده ایم. از تبلیغات تلویزیونی با محوریت سلبریتی ها باید اجتناب کرد. باید اجازه داد تفکر، اندیشه ورزی و صاحبان اندیشه مرجعیت داشته باشند ولو آنکه نظرشان با حاکمیت و قرائت مرجع یکی نباشد. به آزاداندیشی واقعی باید میدان داد. وقتی تفکر فرومی نشیند، دلقک ها و قداره بندها میدان دار می شوند. وقتی کسانی که دگرگونه می اندیشند را خاموش می کنیم، فقط آنها را خاموش نکرده ایم. در عمل در بلندمدت بساط اندیشه را خاموش کرده ایم. باید این ظرفیت را می داشتیم که به آنها به چشم فرصت نگاه کنیم و نه تهدید. به نظر می رسد در سال های اخیر حتی برخی دست به قلم های انقلابی ما هم کنار کشیده اند و همتی برای به میدان آوردن آنها یا نسلی جدید نیست.

به جمع دانشجویان آمدن و پاسخگویی به شبهات از سوی مسئولین دولتی را (در عین ارج نهادن آن) باید نشان رویکردی فعال دانست یا انفعال؟ دولتی که گفتمان را فرونهاده، رئیس جمهورش چهره ای گفتمانی نیست، چندان حرف گفتمانی ندارد و از همان آغاز عملگرایی را پیشه کرده، باید هم در مقابل یورش گفتمانی رقیب در نهایت به پاسخ به شبهات تن دهد. مشکل دقیقا از همان جا آغاز شد که ما انقلابیون از آرمان های انقلاب خمینی به محوریت کارنامه و برنامه رسیدیم و همه چیز را در همین ها خلاصه کردیم!

فرامرز رفیع پور سال ها پیش در همان کتاب معروف توسعه و تضاد نسبت به امروز هشدار داده بود. سال ها پیش مکررا در جمع دانشجویان عدالتخواه تذکر دادم این عدالتخواهیِ تک بعدی شما که فرهنگ را فروگذاشته و مطالبات اصلی رهبری مثل تمدن سازی که همه چیز از جمله عدالت باید ذیل آن معنا شود را نمی بیند، خود منشا آسیب خواهد شد و شد.

کشور، خیلی راحت از این فتنه جان نیمه سالم به در برد. نارضایتی های موجود در کشور بسیار بیشتر از آن چیزی بود که در ظرف چنین فتنه ی حقیری بگنجد. این یعنی توجه مضاعف مسئولیت ضروری است.

در این فتنه خیلی از ابزارهای جمهوری اسلامی برای مواجهه کارکرد خود را از دست داد. خشونت تئوریزه شد و امری نقدس نماند که با تمرکز بر آن بتوان احساسات را برانگیخت. این نیز تامل برانگیز است. نباید گذاشت این خط حساسیت زدایی پیش برود و الا کار را بسیار دشوارتر خواهد کرد.

حوزه علمیه در این سال ها تحولاتی را پشت سر گذاشته و امروزه ادبیات فقه حکومتی، فقه اجتماعی، فقه سرپرستی، فقه حکمرانی و.... به گوش می رسد و از سوی برخی از طلاب جستجو می شود. این فضا باید سریعا در حوزه تقویت شود و مورد حمایت قرار گیرد. شاید اینها همه آنچه می خواهیم نباشد اما می تواند زمینه ساز آنچه می خواهیم، واقع شود.

این توطئه و این فتنه، برنامه دشمن بود اما آنان که بسترش را ساختند چه کسانی بودند؟ آنکه باید روندش را اصلاح کنید چه کسی است؟