رهیافت های مقابله به مثل تهران در برابر گستاخی های باکو باید کنشی عمل کند

گروه بین الملل- مصطفی مطهری: گفتگو رسانه ای علیف با خبرگزاری آناتولی ترکیه و تولید ابهاماتی از طریق تهمت و یا حتی گستاخی دیپلماتیک علیه ایران مسئله ای است که نه بر حسب توهمات علیف بلکه بر اساس سیاستگذاری های پلکانی وی در تقابل با ایران انجام گرفت. در واقع برخلاف آنچه گفته می شود اظهارات، سخنان و جهت گیری های علیف عیله ایران را باید زیرکانه  و هوشمندانه تلقی کرد. به بیان جامع تر علیف به دلیل شناخت ضعف سخت افزاری خود در برابر تهران آنچه را در دستور کار قرار داده است نبرد نرم افزاری آنهم به صور جسته و گریخته اما پیوسته و مستمر علیه تهران می باشد. طرح آنچه علیف در ذیل رویکرد رسانه ای در فضای دگر سازی علیه ایران هدف گذاری کرده است مصادیقی عینی پیدا کرده است که نمونه های آن علاوه بر اظهارات مستقیم وی علیه تهران در ماه های اخیر فراوان بوده و به نوعی شدت نیز گرفته است.

به گزارش بولتن نیوز، آنچه فضای امروز تقابل باکو با تهران را با ماه های گذشت متفاوت کرده است آغاز نبرد مستقیم و بلاواسطه ای است که علیف در خط مقدم آن قرار دارد. در واقع اگر در گذشته علیف همواره تلاش می کرد تا فضای چالش و تنش علیه تهران را مدیریت کند و موضع باکو و دولت را خلاف ادعاهای ضد ایرانی مقامات این کشور از نمایندگان یا جراید و رسانه اعلام کند و همواره ایران را برادر و دوست خطاب می کرد این بار شرایط فرق کرده است. بطوریکه این اظهارات رسانه ای علیف نشان داد که هر چه پیش تر در این باره اتفاق افتاده است با مجوز دولت و شخص علیف صورت گرفته و این بار نیز علیف بطور علنی پرچم تقابل و ستیزه را با ایران به دست گرفته است.

اما  تهران برای مقابله به مثل یا حتی گوشمالی باکو چه باید بکند؟ مسئله اصلی و بنیادین در اینجا «چه باید کرد» می باشد؛ چه بایدی که نه تنها شامل فضای کنونی باکو علیه تهران می شود بلکه شامل آنچه که باکو را متهور و گستاخ کرده است را نیز می بایست پاسخ دهد؛ چه بایدی که پیامد آن باید همپیمانان باکو را نیز نسبت به شانتاژهایشان علیه ایران برحذر بدارد.

آنچه مسلم است تهران در گام اول باید با زبان خودشان پاسخ آنها را بدهد؛ انجام مانورهای نظامی در مناطق مرزیِ هم مرز با آذربایجان هشداری به آنها خواهد بود که دست از پا خطا نکنند وگرنه سیلی سختی خواهد خورد و عواقب شدیدی در انتطار آنها خواهد بود.

در گام دوم جمهوری اسلامی ایران باید موقعیت شکننده آذربایجان را در برابر ایران به آنها گوشزد کند و آنها را به فراصت در تحلیل و بررسی ظرفیت های محدود خود در برابر ظرفیت های فراوان ایران وا بدارد.

در گام سوم جمهوری اسلامی باید از ظرفیت داخلی آذربایجان علیه سیستم مستقر و دولت تمامیت خواه علیف استفاده کند. بطوریکه از یکسو به سمت توانمندسازی فضای سیاسی این کشور علیه دولت علیف حرکت کند و با تقویت مخالفان علیف آینده قدرت و دولت مادام العمر وی را به شدت تحت تأثیر قرار دهد. از سوی دیگر با سرمایه گذاری بر روی بخش های ضد حاکمیتی از اقوام و گروه های مخالف برنامه ها و اهداف و سیاست های دولت علیف، می توان روند علیف زدایی را در ساختار سیاست در این کشور را هدف گذاری کرد.

گام چهارم در این عرصه، فضاسازی های دیپلماتیک خواهد بود. در واقع دستگاه دیپلماسی پیرو اهدف نظام باید در حوزه سیاست خارجی نقش پذیری های تقابلی را دنبال کند. به بیان جامع تر آنچه در ذیل رهیافت مذکور از سوی تهران باید عملیاتی گردد استفاده از تمام ابزارهای دیپلماتیک در این عرصه می باشد که شامل رایزنی، ائتلاف سازی و استفاده های رسانه ای جهت خنثی سازی هر آنچه می باشد که باکو از طریق آنها تلاش دارد تا به اهداف مورد نظرش در ذیل ایران ستیزی دست یابد. در حقیقت نکته تأکیدی در این عرصه متنوع سازی و تنوع بخشی در کنش ها و اولویت دار کردن آنها بر واکنش ها خواهد بود.

در مجموع باید گفت رویکرد تقابلی در برابر تحرکات ناشیانه باکو در عرصه های مختلف سیاسی – رسانه ای و حتی میدانی در وهله اول باید با هدف متنبه سازی باکو رخ دهد و در وهله دوم نیز با شاخص های کنشی(نه واکنشی) همراه باشد.