فکری به حال مربی تیم کنید!

گروه فرهنگی - بهروز یاوری دبیر تحریریه اخبار 14 و 21 شبکه یک در یادداشتی نوشت: قدیم‌ها که تلویزیون سه شبکه بیشتر نداشت، انتخاب می‌کردیم که تلویزیون را روی چه شبکه‌ای روشن کنیم. مثلا دکمۀ 2 روی کنترل را می‌زدیم تا جعبه جادو روی شبکۀ 2 روشن شود. اما وقتی یکی‌یکی شبکه‌های جدید تأسیس شد و عدد آن از حساب و کتاب ما خارج شد و کیفیت به جای تمرکز در سه شبکه، بین بیست و چند شبکه تقسیم شد، بی‌خیال انتخاب شدیم. حالا تلویزیون را روی شبکه یک روشن می‌کنیم و دست می‌گذاریم روی دکمه افزایش کانال و یکی‌یکی به شماره کانال اضافه می‌کنیم؛ بلکه قلاب یک برنامه گیر کند و متوقف شویم. معمولاً شبکه‌های یک، دو، سه، چهار و پنج در صدر جدول انتخاب هستند.

به گزارش بولتن نیوز، معاون سیما چند هفته قبل، در یک تصمیم، جلال غفاری را از مدیریت افق برکنار کرد. چرا؟ حتماً به دلیل ناکارآمدی. در این شکی نیست که غفاری در طول یک سال و نیم مدیریتش، در سامان دادن به شبکه افق ناتوان بود؛ اما اگر بنا بود که به دلیل ناکارآمدی، مدیری برکنار شود، غفاری باید مثل شبکه‌اش در اولویت نوزدهم یا بیستم می‌بود.

دلیل؟ الان برای‌تان می‌گویم:شبکه افق در زمان مدیریت غفاری، سه چهار برنامه بیشتر نداشت. جهان‌آرا، خانۀ ما، حرفشم نزن و انارستان. همین چند برنامه‌ در شبکۀ نوزدهم سیما،‌ حداقلی از مخاطب را داشتند. در ماجرای شهادت سردار سلیمانی هم این شبکه به قدری خوب عمل کرده بود که افرادی که برای همۀ ما «آشنا» هستند بنشینند فریم به فریم برنامه‌های این شبکه را ببینند و سوتی‌ها را پیدا کنند و عقده‌شان را از محبوبیت سردار سلیمانی بر سر مجریان و کارشناسان این شبکه خالی کنند. و این در مقایسه با عملکرد شبکه‌های عمومی، عالی نبود، اما بد هم نبود. چرا؟ با من بیایید:

شما از شبکۀ یک چه برنامه‌هایی را می‌شناسید؟ احتمالاً پاسخ‌های اول شما بخش‌های خبری و مجموعه‌های نمایشی است. خب این دوتا که هیچ ربطی به مدیریت شبکه ندارد. بخش‌های خبری توسط معاونت سیاسی تولید می‌شود و شبکۀ یک فقط موظف است رأس ساعت، آنتن را به سیاسی تحویل دهد و هر وقت خبر تمام شد، آنتن را تحویل بگیرد. مجموعه‌های نمایشی هم توسط مرکز سیمافیلم تولید می‌شود ،پس تا اینجا مدیریت شبکۀ یک هیچ. شبکه یک سه برنامه دیگر در ساختار مسابقه دارد: دستپخت،‌ ایران و سبقت. از آخری شروع کنیم. اگر تا به حال مسابقه سبقت را ندیده‌اید،‌ چیز زیادی از دست نداده‌اید.

یک مسابقه یخ که طراحانش کلی فسفر سوزانده‌اند و خلاقیت به خرج داده‌اند تا با جلو و عقب کردن صندلی شرکت‌کنندگان هیجان به مسابقه بدهند که حیف پول بیت‌المالی که صرف مهندسی صندلی‌ها شده است. نقش این برنامه، پرکردن چاله‌ چوله‌های جدول پخش است و هر کجای جدول پخش خالی شد، این مسابقه را پخش می‌کنند. مسابقه دستپخت اما به لطف حامیان مالی‌اش، چندسالی است که تولید می‌شود و به رغم قرار گرفتن در جای مناسب جدول پخش، به زور مخاطبش به 20 درصد می‌رسد. از مسابقة ایران و سام درخشانی‌اش هم دیگر نگویم که با بودجه‌ای معادل مجموع بودجۀ چندین برنامه، چنین شاهکاری خلق شده است. می‌ماند برنامه‌هایی مثل پایش، جشنواره کارآفرینی و نگاه یک و ... که میزان بینندگانش هیچ وقت به عدد 10 درصد نمی‌رسد.

تحلیل شبکه دو، از شبکه یک هم راحت‌تر است. سال‌هاست که به جز بخش خبری 20:30 و تعدادی از مجموعه‌های نمایشی‌اش، برنامۀ پربیننده‌ای نداشته است و تکلیف خبر 20:30 و مجموعه‌های نمایشی هم که مشخص است، ربطی به مدیریت شبکه ندارد و توسط معاونت سیاسی و مرکز سیمافیلم تولید می‌شود.

قصد تحلیل عملکرد مدیریت شبکه سه را ندارم و با ذکر یک جمله از کنارش رد می‌شوم: موفقیت در مدیریت شبکۀ سوگلی صداوسیما، با آن بودجه نجومی، کار مهمی نیست، عدم موفیقتش کار مهمی است. مثل گل شدن و نشدن توپی که در محدودۀ شش قدم دروازۀ خالی باشد.

شبکه چهار که ...، اصلاً بگذریم!

در شبکه پنج هم با اغماض می‌شود از دو برنامه نام برد: به خانه بر می‌گردیم و تهران 20.
و تمام! کل برنامه‌های با کیفیت شبکه‌های پرهزینه و عمومی سیما، به جز بخش‌های خبری و مجموعه‌های نمایشی، همین‌هاست. اگر عصارۀ برنامه‌های شبکه‌های متعدد تحت مدیریت معاون سیما را بگیرید، به ده برنامۀ با کیفیت با حداقلی از مخاطب نمی‌رسد.

به حرف اولم برای انتخاب شبکه با استفاده از دکمه افزایش کانال روی کنترل تلویزیون برگردم. وقتی مخاطب اولین و بیشترین مواجه‌اش با تلویزیون پنج شبکۀ اول سیماست و عملکرد مدیریت این شبکه‌ها این چنین درخشان است، اولویت با تغییر مدیریت کدام شبکه است؟

از من بپرسید، می‌گویم خانه از پای‌بست ویران است؛ تیمی که با اختلاف از رقیب عقب است، تعویض‌های پیاپی در خط دفاعی برایش چاره‌ساز نیست. مربی این تیم ضعیف است،‌ باید فکری به حال مربی کرد. فکری به حال معاون سیما بکنید.