قیمت گذاری شکمی در بازار مسکن و مردمی که بهم رحم نمی‌کنند

گروه اقتصادی: قیمت گذاری بر روی مسکن از قاعده خارج شده است. مالک یا بنگاه‌دار، هر روز، به هر مقداری که دلش بخواهد بر روی املاک‌ قیمت گذاری می‌کند. دقیقا همین طور که خواندید. هر مقداری که دلشان بخواهد. دل بخواهی شده. بی هیچ چهارچوب و نظم و نسقی. نتیجه این اقدامات شکمی هم کاملا معلوم است. بهم خوردن قیمت‌ها.

به گزارش بولتن نیوز، حالا کاش فقط قیمت برای آنهایی که کمی توانمندی کسب کرده و دنبال خرید هستند جابجا می‌شد که همان هم بدتر از بد است. چه بسا خانواده‌هایی که بعد از عمری قناعت و حساب کتاب کردن، پولی به دست‌شان رسیده و می‌خواستند سقفی پایدار فراهم کنند تا از شر مشکلات اجاره نشینی رها شوند. اما این روزها مدام خواسته‌هایشان آب می‌رود و کوچک‌تر می‌شود.

ولی از این‌ها گرفتارتر، خیل عظیم اجاره نشینانی هستند که دوباره به فصل جابجایی خانه رسیده و نمی‌دانند دیگر باید از کجا بیاورند تا روی پول پیش و اجاره ماهیانه‌شان بگذارند. به نظر می‌رسد اگر اوضاع به همین روال ادامه پیدا کند، کم کم باید اجاره نشین‌ها اعضای بدن‌شان را بفروشند. یک سال مرد خانه، کلیه‌اش را بفروشد. سال دیگر، زن خانه همین کار را بکند. فرهنگ ایثار و ازخودگذشتگی هم که هر روز در جامعه ما پررنگ‌تر می‌شود. یکهو دیدید اگر برای سال سوم هم کم آوردند، یکی از فرزندان بزرگ‌تر چنین کاری کند. تازه با یک چشم و نصف کبد و بدون معده هم می‌شود زندگی کرد. اصلا آدمی که سقفی بالای سرش ندارد و گیر اجاره بهاست، چه نیازی به شکم دارد؟

و در غوغای این بازار ضروری شکمی، مسئولین ما چه می‌کنند؟ تقریبا هیچ. یعنی اوضاع جوری شده که مردم دیگر از حاکمیت هیچ انتظاری برای حل اوضاع آشفته مسکن ندارند. چه اینکه ممکن است مثل بعضی بازارهای دیگر و امور غیره، با هر اظهار نظری، شرایط از اینی که هست بدتر شود. نهایت چیزی که از مسئولین درباره بحران مسکن مشاهده می‌شود، چندتا گزارش و اعلام نگرانی بابت این وضع است که دقیقا هر ساله این روزها از اخبار تلویزیون و رادیو پخش می‌شود و دیگر هیچ.

مجلس قبلی که رسما هیچ اقدام موثری در این رابطه انجام نداد. مجلس جدید هم که فعلا درگیر ختم قرآن و ازدواج اجباریست. اصلا حرفی از شرایط بد اوضاع مسکن نمی‌زند. تو گویی انگار ما توهم زده‌ایم که می‌گوییم اوضاع مسکن خراب است. باز دم مجلس قبلی گرم که چهارتا حرف زد. دولت هم که ... بگذریم.

واقعا آدم نمی‌داند دادش را کجا ببرد. قدرت سیاسی موجود در جامعه که هدفش باید تنظیم چنین اموری باشد، عملا از کارایی و دغدغه خالی شده. ما مردم مانده‌ایم و خودمان. آهای مردم! باز هم باید خودمان به خودمان رحم کنیم. باور کنیم اگر من صاحب خانه باعث شوم کسی از سر ناچاری وارد منطقه‌ای شود که برایش مشکل فرهنگی ایجاد کند، این چرخه جوری می‌چرخد که نهایتا، من صاحب خانه تقاص پس خواهم داد. پس بیایید به هم رحم کنیم. بیایید به دیگران و به خودمان رحم کنیم. تا خدا هم به ما رحم کند. تا خدا هم ما را آزاد کند.

انتهای پیام #/