دادکان: گودرزی و افشارزاده جنگ زرگری می کنند

‌برگردیم به حدود سه‌سال‌ونیم گذشته، آقای روحانی در انتخابات ریاست‌جمهوری پیروز شدند و از فردای آن روز بود که برخی رسانه‌ها از شما به‌عنوان گزینه اصلی وزارت ورزش و جوانان نام بردند. در این بین خبرهایی رسید مبنی بر اینکه جلساتی هم با آقایان صالحی‌امیری و ربیعی داشته‌اید. چه اتفاقی افتاد که در نهایت شما برای تصدی‌گری وزارت ورزش و جوانان به مجلس معرفی نشدید؟
بله؛ من با آقایان ربیعی و صالحی‌امیری ملاقات داشتم و گفت‌وگو کردم؛ اما خب در نهایت تصمیم با آنهاست که چه کسی را به‌عنوان وزیر انتخاب کنند و من هم یکی از گزینه‌ها بودم؛ هیچ موقع هم مدعی نبودم که من بهترین یا بدترین هستم. می‌گویم: «تا یار که را خواهد و میلش به که باشد...»؛ آنها آدم‌های مختلفی را معرفی کردند، آن افراد رأی نیاوردند تا به وزیر فعلی رسید. قطعا آنها صلاح را در این می‌دانستند که آن فرد و آن افرادی که قبلا معرفی شده‌اند و رأی نیاورده‌اند، بهتر می‌توانند کار کنند و با آنها به‌اصطلاح شرایط بهتری دارند، من هم به آن انتخاب احترام می‌گذارم فقط به دلیل اینکه انتخاب آقای رئیس‌جمهور است؛ اما اگر از خودم می‌پرسیدند، می‌گفتم این افراد که معرفی شده‌اند، نمی‌توانند این کار را انجام دهد؛ دو نفر از این افراد اصلا ورزشی نبوده و سیاسی بوده‌اند، یکی هم که معرفی شد و سابقه ممتدی در ورزش کشور داشت، رأی نیاورد تا آقای گودرزی معرفی شد و رأی آورد. من به نظر دولت و آقای رئیس‌جمهور احترام می‌گذارم، قطعا ایشان را اصلح دانسته و معرفی کرده‌اند.
‌حدود پنج‌ ماه از روی‌کار‌آمدن رئیس فدراسیون فوتبال می‌گذرد، در این مدت عملا شاهد تغییر و تحول چندانی در سیستم مدیریتی فدراسیون فوتبال نبودیم و برخی کارشناسان معتقدند قضاوت درباره کارنامه فدراسیون فوتبال زود است. نظر شما درباره عملکرد آقای «تاج» در این مدت چیست؟
هیچ‌کس به دنبال این نیست که پستی را بگیرد و نخواهد خدمت کند. همه به دنبال این هستند که می‌گویند: «ما اگر این پست را بگیریم خدمت می‌کنیم». قطعا هم رئیس فدراسیون همین عقیده را دارد. ولی یک زمانی است که آدم می‌بیند اگر بخواهد یک کاری را چکشی انجام دهد، شروع به مقابله‌کردن با او می‌کنند.
چه اشکالی دارد؟ شما اگر اعتقاد به یک چیزی دارید چکشی رفتار کن، حرف خودت را بزن و پای حرفت بایست. ولی اینجا بحث من به بافت و ذات آدم‌ها برمی‌‌گردد. چند روز پیش من از آقای امیرعابدینی مصاحبه‌ای را گوش می‌دادم که می‌گفت: «با اینکه من معاون اقتصادی فدراسیون هستم، ولی رئیس فدراسیون با همه کنار می‌آید». این حرف را معاون اقتصادی خود رئیس فدراسیون می‌زند. حالا ما که کنار هستیم، می‌بینیم حرفی که برنده باشد، نیست. شما در آن جایگاهی که قرار گرفتید چه کسی می‌گوید چهار سال باشید؟ سه ماه باش ولی حرفت را بزن و برو. خیلی از مدیرانی که ما داریم و مدعی هستند، حتی در رسانه‌ ملی، افرادی که ٣٠ سال است مجری و مدیر هستند، یکی از این افراد بپرسد خدمت شما چه بوده است؟ ٣٠ سال مدیری که افتخار نیست. در همین وزات ورزش ما، خیلی‌ها مصاحبه می‌کنند ما ٣٠ سال است در ورزش مدیریت می‌کنیم، خدمت شما چه بوده است؟ یک‌بار آمار خدمت خودت را ریز بده و بگو من این کارها را هم کرده‌ام. ولی اینکه ٣٠ سال یک میز و صندلی‌ای که روی آن نشستی را اشغال کردی، خدمت خود را هم بگو. اینکه من چهار سال رئیس فدراسیون باشم و بیایم در رزومه خود بنویسم چهار سال رئیس فدراسیون بوده‌ام، برای ورزش خوشایند نیست. چه قدر خوب است که آدم‌ها بیایند و بگویند این، خدمات ما در این چهار سال بوده است. نمی‌توانی خدمت کنی، برو. چه اشکالی دارد آنجا نباشید.
‌سال١٣٩٣، مناظره جذابی با آقای رسایی در تلویزیون داشتید، آنجا گفتید: «اسامی متخلفان فوتبال اعلام نمی‌شود و اگر هم اعلام شد، برخورد قاطعی با آنها صورت نمی‌گیرد». چندی پیش، آقای رسایی در انتقاد از شما در گفت‌وگو با یکی از سایت‌های ورزشی گفتند: «آقای دادکان فقط بلدند به صورت کلی در مصاحبه‌ها در نقش «سوپرمن» صحبت کنند و برخلاف آنچه نشان می‌دهند به‌هیچ‌وجه در مبارزه با مفاسد در فوتبال جدی نیستند». نظرتان دراین‌باره چیست؟
من به آقای رسایی و آقای رسایی‌ها احترام می‌گذارم. هیچ‌موقع هم بحث چالشی با کسی نداشتم که بگویم من می‌خواهم کسی را غیرواقعی بزنم. اگر در تلویزیون گفتم، عقبه این کار را می‌دانستم. حتی همه دیدند که در تلویزیون گفتم: «آقای رسایی این سم فساد تو پای خیلی‌هاست. اگر شما بخواهید این کار را بکنید پشت سر شما مسائلی است که این کار را انجام نمی‌دهید. به دلیل اینکه می‌دانید این سم فساد گریبان‌گیر همه است». آقای رسایی هم رفت و گفت: «آقای دادکان اگر می‌داند، بگوید». مگر من در جایگاهی هستم که بیایم و بگویم؟ شما تحقیق‌وتفحص کردی و به نتیجه رسیدی و باید بگویی. ایشان بعد هم گفت: «آقای دادکان می‌خواهد «سوپرمن» باشد». من هم در جواب حرف آقای رسایی می‌گویم: «نقطه مقابل «سوپرمن»، لوک خوش‌شانس است. لباس برای انسان‌ها مصونیت نیست. مصونیت اخلاق و کرامت انسانی است». شما که در جامعه این همه حرف زدی، به کمیسیون اصل ٩٠ هیچ چیز را ندادی و رفتی. می‌گویید نهادها داده‌اند. چه نتیجه‌ای داشت؟ بقیه کارهای شما چه شد؟ ولی سیگارفروش سر کوچه صبح معرفی می‌شود. کسی برای سه‌میلیون تومان که دزدی کرده صبح زود معرفی می‌شود و انگشتانش را می‌زنند. ولی سه‌هزار میلیاردی‌ها و ٩هزار میلیارد تومانی‌ها صدسال پای جوخه اعدام نمی‌روند. در حالی که آن کسی که خلافی می‌کند که گذشت‌کردنی هم هست به خاطر سه‌میلیون انگشتانش قطع می‌شود. اگر تو واقعا نظام خود را دوست داشتی، بری بودی از اینکه جامعه دیگر دنبال فساد نرود، اعلام می‌کردی. مدام گفتید: «می‌آیم و می‌گویم». چه شد؟ نگفتی و رفتی. بگو در مدتی که نماینده بودی چه کاری برای جامعه خود انجام دادی؟ چه اتفاقی افتاد؟ چه کسی از طریق کمیسیون شما دراز شد؟ از اولی هم که آمدی، دیدی تنها جایی که اسم‌ورسم خودت و همکارانت را بنویسند، ورزش و فوتبال است. زود به فساد در فوتبال چسبیدید. شما بگو اگر این حرف‌ها را نمی‌گفتی، شما را تلویزیون می‌آوردند؟ عکسی از شما می‌انداختند؟ حالا می‌گویید: «آقای دادکان می‌خواهد «سوپرمن» شود!» آقای دادکان قبل از انقلاب «سوپرمن» بود. دوست دارم مصاحبه‌های قبل از انقلاب من را بخوانید.
‌به‌عنوان استاد دانشگاه و کارشناس ورزش، نتایج ایران در المپیک ٢٠١٦ ریو را چگونه ارزیابی می‌کنید و همچنین نظرتان درباره کارنامه وزارت ورزش و جوانان در دولت تدبیر و امید چیست؟
اگر شما برگردید به چهار سال پیش و زمان دولت قبل، پیش از اینکه تیم به المپیک برود. من گفتم: «اگر موفقیتی باشد، در سه رشته‌ وزنه‌برداری، کشتی و تکواندو است». درحال‌حاضر هم همین است. بروید چهار سال آینده هم که المپیک در ژاپن است، باز هم ما در این سه رشته شانس داریم مگر اینکه یک رشته جهشی مانند دوومیدانی یک نفر جهشی بکند. پس نتایج را به حساب عملکرد ضعیف وزارت ورزش و جوانان نمی‌گذارم و اعتقاد دارم اگر توانایی‌هایمان در این سه رشته خوب باشد، شانس ما در المپیک افزایش می‌یابد اگر هم توانایی‌های ما در این رشته‌ها خوب نباشد، شانس ما کاهش پیدا می‌کند.
شاید هیچ‌کس این مدلی نگوید اما کلا در وزارت ورزش برای وزیر ورزش پنج جا مهم است. به غیر از این هم هیچ کاری نباید انجام دهد. این پنج جا «فدراسیون کشتی، فدراسیون فوتبال، کمیته ملی المپیک، پرسپولیس و استقلال» است. این پنج جا هست که برای وزارت ورزش حاشیه ایجاد می‌کند، بقیه فدراسیون‌ها هیچ‌کدام حاشیه ندارند و کسی هم با آنها کاری ندارد. حالا عملکرد وزارت ورزش را در این پنج جا ببینید و هیچ موقع نمی‌خواهد بقیه فدراسیون‌ها را بررسی کنید. تا الان عملکرد وزرای ورزش و مسئولان تربیت‌بدنی را در این پنج ‌جا سنجیده‌اند. وزارت ورزش فعلی با فدراسیون فوتبال که سه‌سال‌ونیم است در دعواست. فدراسیون کشتی که اصلا همدیگر را نمی‌بینند. اگر هم وزیر ورزش سر تمرین می‌رود رئیس فدراسیون نمی‌آید، رئیس فدراسیون هم می‌رود، وزیر ورزش نمی‌آید. اگر کسی نمی‌گوید، من این واقعیت‌ها را می‌گویم. پس با این دو فدراسیون که هیچ رابطه‌ای وجود ندارد. شما دیده‌اید که وزیر ورزش کشوری زنگ بزند و به سرمربی تیم ملی فوتسال تبریک بگوید؟ یا اینکه تبریک خود را باید به رئیس فدراسیون بگوید. چون رابطه‌ای وجود ندارد خودش تبریک می‌گوید. کمیته ملی المپیک هم که هیچی. قبل از المپیک همه چیز همدیگر را رو ریختند و در نهایت به دلیل تضادی که داشتند، مسئولان دولتی تصمیم گرفتند که وزیر ورزش به المپیک نرود و آقای کیومرث هاشمی خودش تنها برود وآقای سجادی هم همراه آنها از وزارت ورزش برود. پس کمیته ملی المپیک که تضاد است، فدراسیون فوتبال هم که تضاد است و فدراسیون کشتی هم که اصلا همدیگر را قبول ندارند. استقلال را نگاه کنید به چه روزی انداخته‌اند. دعوای این روزهای وزارت ورزش با آقای افشارزاده هم من می‌گویم جنگ زرگری است که سر شما را گرم کنند. وگرنه اگر آقای وزیر، افشارزاده را نمی‌شناخت، برای چه او را در باشگاه استقلال گذاشت؟ اگر بد بود چرا او را گذاشتی؟ اگر هم خوب بود چرا او را برداشتی؟ درباره پرسپولیس به آقای طاهری زنگ زدم و به ایشان موفقیت سال گذشته را تبریک گفتم. ولی اگر پرسپولیس درست عمل نمی‌کرد و برانکو ایوانکوویچ را نمی‌آورد الان بیشتر از استقلال متضرر بود. شما ٩٠ درصد موفقیت‌های پرسپولیس را به خاطر کار برانکو بگذارید که حاشیه‌ها را جمع کرد. استقلال یک سال دعوا می‌کرد که «کرار» برود یا نرود. اما همه دیدند که اگر یک نفر می‌خواست در پرسپولیس نابسامانی ایجاد کند برانکو او را کنار می‌گذاشت. ١٠ درصد کار هم به مدیریت بدهید. اگر هیأت‌مدیره وقت درست عمل کردند و برانکو را آوردند. برانکو آمد و تمام این نابسامانی‌ها را جمع کرد. پس اگر یکی از این پنج رکن اصلی که برای پایداری یک وزارت مهم است (دو فدراسیون، دو باشگاه و کمیته ملی المپیک) چهار رکن آن با وزیر در تضاد هستند و فقط پرسپولیس که در تضاد نیست هم به خاطر مدیریت ٩٠ درصدی برانکو است.
‌یکی از مباحث چالشی کشور در چند سال اخیر، موضوع ورود بانوان به ورزشگاه‌هاست. شما اولین مدیری بودید که موافقت قطعی خود را با ورود خانم‌ها به ورزشگاه‌ها اعلام کردید و حتی در فینال لیگ بسکتبال هم به دستور شما خانم‌ها اجازه حضور در ورزشگاه را پیدا کردند. همچنین در زمان برگزاری لیگ جهانی والیبال هم در مصاحبه‌ای به آقای داورزنی پیشنهاد دادید برای رفع حساسیت‌ها یک بازی خانم‌ها و یک بازی آقایان تماشاگر بازی تیم ملی باشند. چه راهکاری را برای حل‌وفصل این مسئله پیشنهاد می‌کنید؟
من به آقای داورزنی همان موقع گفتم حالا که بحث خانم‌ها و آقایان است و می‌گویند خانم‌ها نمی‌شود کنار آقایان باشند، بازی ما با لهستان خانم‌ها را راه بدهید و بازی با ایتالیا آقایان را راه دهید؛ یا بر عکس که خانم‌ها این همه تلاش می‌کنند و ورزش را دوست دارند، از نزدیک این حس برای آنها لمس شود. شما فقط به بازی فینال بسکتبال برنگرد. بازی ایران و بحرین در مقدماتی جام جهانی ٢٠٠٦ را هم ببین که من گروهی از خانم‌ها را در آن زمان که رئیس فدراسیون فوتبال بودم به ورزشگاه راه دادم و آقای خاتمی که توجه ویژه‌ای به ورزش داشت هم به استادیوم آمده بود. گوشه و سمت راست جایگاه هم خیلی از خانم‌ها نشسته بودند. شاید اگر ایران بحرین را نمی‌برد و به جام جهانی نمی‌رفت فردای آن روز همین «بامبول» را برای من درست می‌کردند که آقای دادکان خانم‌ها را راه داد. من موافقم خانم‌ها تحت شرایطی که رعایت اصول اخلاقی می‌کنند با رعایت حجاب اسلامی بیایند بازی‌ها را ببینند، نمی‌توانیم بگوییم همه جامعه بی‌بندوبار هستند. اعتقاد دارم خانم‌ها رعایت اصول را می‌کنند و بیاییم فضا را کمی باز کنیم و اجازه دهیم خانم‌ها بیایند. حالا اگر نمی‌شود حداقل یک بازی‌هایی را فقط بگوییم خانم‌ها بیایند. خانم‌ها هم باید قطعا رعایت اصول اخلاقی، شرعی و اسلامی ما را بکنند.

‌به طور کلی به‌عنوان کسی که تجربه حضور در شورای سیاست‌گذاری ورزش صداوسیما را دارید، دلایل کاهش مخاطبان برنامه‌های ورزشی تلویزیون را چه می‌دانید؟
مردم برنامه‌های چالشی و واقعیت‌ها را دوست دارند. کسی دیگر ماله‌کشیدن را در این مملکت نمی‌پذیرد. یک نفر از بزرگان می‌گوید: «برای مدت کوتاهی می‌شود همه مردم را گول زد، بخشی از مردم را برای همیشه می‌شود گول زد، همه مردم را برای همیشه نمی‌شود گول زد». دیگر مردم در همه جنبه‌ها فهمیده‌اند. شما آمار این همه برنامه‌های ورزشی را بگیرید و ببینید چند نفر بیننده دارند. اگر یک مدیر ارشد تلویزیون من را خواست می‌روم و می‌گویم کجاها دارند چه‌کار می‌کنند. بعد بیاید به من، نه بگوید. برنامه‌ای که بیاید و بگوید من ٣٠ سال است روی آنتن هستم که افتخار نیست. مثل مدیری که می‌گوید من ٣٠ سال است مدیر هستم. عملکرد مثبتت را در برنامه‌ات بگو.

‌عده‌ای معتقد هستند به دلیل اینکه ورزش ایران مانند بسیاری از کشورها خصوصی نشده و اقتصاد آن متکی به بودجه دولتی است، دولت باید نقش حمایتی در قبال ورزش مخصوصا مدیریت فوتبال داشته باشد. برخی دیگر نقش هدایت‌کننده را در رابطه بین دولت و ورزش در نظر دارند. شما سال‌ها تجربه مسئولیت‌های مختلف در ورزش وزارت امور خارجه، ورزش دانشگاهی، فدراسیون فوتبال و... دارید. به نظر شما رابطه دولت و ورزش به‌ویژه فدراسیون فوتبال باید چگونه باشد؟
دولت باید به صورت راهبری و نظارتی در این کار دخالت کند. (در این لحظه دکتر دادکان به ما می‌گوید این جمله را که می‌گویم پیدا کنید و ببینید راست می‌گویم) آقای کیومرث هاشمی که سرپرست شد، به او تبریک گفتم. تبریک را هم همه سایت‌ها و روزنامه‌ها زدند. نوشتم آقای هاشمی تبریک می‌گویم سرپرست شدی، دو چیز را در فوتبال رعایت کن. ١- نگذار پایگاه استعدادیابی فوتبال در سراسر ایران از بین برود. ٢- استقلال فدراسیون فوتبال را هم حفظ کن. (به گفته محمد دادکان به زمان انتخاب کیومرث هاشمی برگشتیم و دیدیم او این دو حرف را به او زده است) در٣٠ استان کشور پایگاه استعدادیابی‌ها از بین رفت یا به حداقل رسید. استقلال فدراسیون را هم که همه دیدند. فدراسیون فوتبال باید مستقل باشد. حتی ما بگوییم کوچک‌ترین فدراسیون ما از نظر اجرائی هم باید مستقل باشد. ولی اینکه نقش وزارت ورزش دخالت باشد، نه. ولی نظارت و راهبری، بله. اعلام نظر مثبت‌ کردن، بله. چه کسی هست که نپذیرد؟ ولی در فدراسیون فوتبال زمان من، مسئول ورزش وقت آقای علی‌آبادی که هیچ‌چیز از ورزش و فوتبال نمی‌دانست، می‌آمد و به من می‌گفت: «علی دایی، یحیی گل‌محمدی و سهراب بختیاری‌زاده را کنار بگذار». من هم به او گفتم: «باشد، ولی این کار را نکردم». آدم از حرف آقای علی‌آبادی نمی‌ماند؟ نباید به او گفت شما با چه تخصصی این حرف را می‌زنید؟ ورزشکار بوده‌اید؟ علم، تجربه و دانش در این زمینه دارید؟ والله قبل از جام جهانی به من گفت: «این سه بازیکن سن بالایی دارند و به جام جهانی نروند». می‌شود کاپیتان تیم ملی ایران را ١٠ روز مانده به جام جهانی خط بزنید؟ این دخالت‌هاست که فدراسیون‌ها را کوچک و آدم‌ها را زخمی و نحیف می‌کند و قدرت‌ها‌ی آنها را می‌گیرد. ولی شما می‌آیید و می‌گویید آقای دادکان تیم ملی می‌خواهد مثلا به دوبی برود، من برای شما به‌عنوان وزیر ورزش با سفیرمان صحبت می‌کنم شما به یک کشور بهتر بروید. کلان‌بودن یعنی این، نه فلان بازیکن برود در زمین، فلان بازیکن نرود. فلان مربی را بیاور، فلان مربی را نیاور. اگر وزارت ورزش فعلی می‌خواهد مربی تیم ملی را بردارد، حقش نیست. من از فدراسیون دفاع نمی‌کنم از فوتبال دفاع می‌کنم و از آدم‌ها در فدراسیون فوتبال دفاع نمی‌کنم. اگر می‌گوید آقای فلانی را نگذارید، این حق وزیر ورزش نیست. اگر بگوید این شخص را دبیر یا نایب‌رئیس کنید، باز هم حق او نیست. شما ببینید نایب‌رئیس دخترها چگونه تحمیل شد و چگونه رفت. از ایشان می‌خواستند خبربیار باشد. نوع برخورد ایشان، کار ایشان و دانشگاهی‌بودنشان قبول نکرد و رفت.

‌شما سال‌ها در پست دفاع راست پرسپولیس و تیم ملی بازی کردید و از جمله معدود فوتبالیست‌هایی هستید که در دوران بازیگری حتی یک کارت زرد هم نگرفته‌اید. به نظر شما دلایل کم‌رنگ‌شدن اخلاق‌مداری و توجه به مسائل فرهنگی در جامعه و به‌ویژه در ورزش چیست؟
شما می‌بینید تلویزیون آدمی را معرفی می‌کند که اخلاق‌مدار بوده؟ شما در یک برنامه تلویزیونی نمی‌بینید که بگویند من ١١ سال بازی کردم و یک کارت زرد نگرفتم ولی بحث اخلاق که می‌شود، یک نفر را می‌آورند که همه را زده. در فوتبال ایران کسی نیست که ١١ سال بازی کرده و یک کارت زرد نگرفته باشد. شما می‌خواهید به جامعه کسی را القا کنید که بهترین و اخلاق‌مدارترین هست ولی جامعه دیگر این حرف‌ها را نمی‌پذیرد. سه سال اول انقلاب می‌شد ولی الان آن‌قدر به مردم غیرواقعی گفته‌ایم که واقعی هم بگوییم کسی نمی‌پذیرد. ببخشید این را می‌گویم؛ ان‌شاءالله مسئولان از من ناراحت نمی‌شوند. وقتی در اجتماعی می‌بینند یکی برای سه‌ میلیون حکم قطع انگشت می‌گیرد اما برای ٩ هزار میلیارد، شخص دیگری نمی‌گیرد، چه چیزی را باور کنند؟ وقتی به این راحتی توجیه می‌شود که حقوق‌های نجومی نیست یا هست ولی کم است یا دادن زمین، امکانات و خانه نیست و تعاونی است. مردم چه چیزی را باور کنند؟ چقدر خوب است آن مدیر بیاید و بگوید داده‌ایم و در ١٠ مورد هم اشتباه کرده‌ایم. ولی وقتی می‌گویید نه و برای مردم ملموس است و می‌دانند که راست نمی‌گویید. یک روز میکروفون را بین مردم ببرید من هم باشم و از مردم بپرسید عملکرد ما را قبول دارید یا نه؟