دهانت را می‌بویند مبادا گفته باشی دوستت دارم امام!

گروه فرهنگی: وحید جلیلی در برنامه «لبیگ‌گو» که برای بزرگداشت شاعر انقلاب مرحوم حمید سبزواری برگزار شد گفت:
وَالشُّعراءُ یَتَّبِعُهُم الغاوُون* اَلم تَرَ اَنَّهم فی کُلِّ وادٍ یَهیمُون* و اَنَّهم یَقولُونَ ما لا یَفعلون* اِلّا اّلذینَ ءامَنوا و عَمِلوا الصّالحاتِ و ذَکروا اللهَ کثیراً وانتَصروا مِن بعد ما ظُلِموا وسَیعلَم الّذین ظَلمُوا اَیِّ مُنقَلَبٍ یَنقَلِبون (آیات پایانی سوره مبارکه شعراء)  

طبق این آیات شریفه در شاعری محض فخری نیست. آن‌چه که افتخار دارد و سربلندی دارد در دنیا و آخرت، ممتاز شدن به همین صفاتی است که در آیات آخر سوره‌ مبارکه شعراء آمده است.

 امروز در مجلس بزرگداشت شخصیتی نشستیم که جزو ممتازهای شعر و شاعری است. جزو  إِلَّا الَّذِينَ است. شاعر هست، قریحه‌ جوشان هنری دارد اما شاعر پسند پروردگار است. اهل ایمان است؛ اهل عمل صالح است؛ اهل انتصار و دادخواهی است و اهل برافراشتن پرچم عدالت و آزادی در برابر ستمگران و مستکبران.

مهم‌تر این‌که در این مسیر، تا آخرین  لحظه‌ زندگی پایمردی می‌کند و علیرغم همه هجمه‌ها، طعن‌ها، تمسخرها، فشارها و فضاسازی‌ها می‌ایستد. در روزگاری که دهانت را می‌بویند مبادا گفته باشی دوستت دارم امام؛ دوستت دارم شهید؛ دوستت دارم انقلاب؛ امثال سبزواری‌ها ایستادند و نهراسیدند و زیباترین جلوه‌های تاریخ این مملکت را و این ملت را و این امت را در آیینه‌ هنر جوشان خودشان بازتاباندند و در تاریخ ماندگار کردند.

کم نداریم کسانی را که ادعای شعر و شاعری دارند در همین مملکت. برای نلسون ماندلا شعر دارند و او را مدح کردند و به امام بد و بیراه می‌گویند. دیگر کج‌سلیقه‌تر و بی‌هنرتر از این جماعت داریم!

 امثال سبزواری‌ها، ارزش و بزرگی‌شان در این است که از این فضا و از این فضاسازی‌ها نهراسیدند و در کنار ملت ماندند و پشت سر امام تا آخرین لحظه قرار داشتند و شعرشان هم از جانب خبرگان و هنرمندان منصف و هم از جانب توده‌های وسیع مردمی تلقی به قبول شد، تبدیل به خاطره‌ ملی شد و بخش مهمی از تاریخ فرهنگی این ملت را ساخت.
تجلیل از آقای سبزواری تجلیل از همه‌ این صفات است؛ تجلیل از این هوشمندی و این پایمردی است، قله‌هایی مثل سبزواری بودند که چراغ را روشن نگه داشتند که امروز شما می‌بینید خیل عظیمی از نوآمدگان شعر، رویش‌های شیرین و دلنشین شعر پدید آمدند. اگر امثال سبزواری‌ها نمی‌بودند، اگر آن قله‌ها فرو می‌ریخت، اگر کسانی نبودند که نگاهبانی کنند از این ستیغ‌ها و فرازها، اگر آن قله‌ها گم می‌شد دامنه‌هایی هم شکل نمی‌گرفت. اگر امروز این دامنه‌های وسیع و خرم و سرسبز و روح‌افزا در شعر انقلاب اسلامی شکل گرفته، حاصل زحمات امثال حضرت آقای سبزواری است.

 این تعبیر را که در دهه اول انقلاب می‌گفتند «روحش شاد و راهش پر رهرو باد» به طور ویژه و خاص باید در مورد آقای سبزواری گفت. که راهش پررهرو باد که شعر مردمی، شعر انقلابی، شعر دینی شعر بی‌غل و غش، شعر روان و شعر خادمانه برای ملت و دین و پروردگار سرود. امیدوار هستیم که نسل‌های جدید و نمونه‌های رویش‌های شعر انقلاب اسلامی که خصوصا در خراسان بزرگ و در مشهد عزیز هم کم نیستند، پرچمی را که ایشان برافراشت همچنان در اهتزاز نگه دارند و روز به روز آن را به قله‌های بالاتر و بالاتری برسانند.