بریتانیایی‌ها به ریاضتِ اقتصادی معترضند یا تقلبِ انتخاباتی؟!

گروه بین الملل، انتخابات مجلس عوام انگلیس که رقابت های آن ماه ها با گمانه زنی ها، نظرسنجی ها و پیش بینی های متعدد و مختلف همراه بود، سرانجام در روز 7 می 2015 برگزار شد و در حالی که قطعی ترین و علمی ترین نظرسنجی ها پیش بینی می کرد که هیچ حزبی اکثریت قاطع را به دست نخواهد آورد و دولت جدید انگلیس ناچاراً دولتی ائتلافی خواهد بود، در کمال ناباوری همگان به ویژه اصحاب رسانه، حزب محافظه کار به رهبری «دیوید کامرون» اکثریت قاطع کرسی های مجلس عوام را به دست آورد تا به سکان داری دولت برای 5 سال دیگر آن هم با قدرتی بیش از 5 سال گذشته ادامه دهد.

به گزاش بولتن نیوز، حزب محافظه کار با کسب 330 کرسی از 650 کرسی مجلس عوام، توانست به عنوان حزب غالب در پارلمان انگلیس برای پنج سال دیگر و بدون نیاز به تشکیل ائتلاف با احزاب کوچکتر به سکان داری دولت ادامه دهد.


این درحالی است که در این انتخابات حزب کارگر موفق به کسب 232 کرسی، حزب لیبرال دمکرات 8 کرسی، حزب ملی اسکاتلند 56 کرسی و سایر احزاب سیاسی و افراد مستقل موفق به کسب 23 کرسی شدند.

با این همه آنچنان که اشاره شد، نتایج انتخابات انگلیس با نتایج نظرسنجی های انجام شده قبل از آن تفاوت زیادی داشته است به اندازه ای که باعث شگفتی بسیاری شده است و اینک با تفاوت آشکاری که مابین نتایج نظرسنجی های شرکت های بزرگ افکارسنجی و نتایج انتخابات رسمی به وجود آمده، آنچه بیشتر از پیروزی قاطع کامرون نقل محافل خبری قرارگرفته، دلایل شکست نظرسنجی ها و بررسی عواملی است که منجر به این اشتباه بزرگ شده است.

بنابر آنچه در یکی دو روز گذشته بسیاری از رسانه های کشورمان همچون شفقنا نیز به این مهم اشاره نمودند، مقالات و تحلیل های مختلفی در مهمترین رسانه های خبری تحلیلی جهان طی یکی دو روز گذشته پیرامون این موضوع منتشرشده که سعی در توجیه این اختلاف فاحش و بجث برانگیز شده است.

براین اساس درحالی که سی.ان.ان مدعی شد، محیط نظرسنجی در ایالات متحده به مراتب امن تر از بریتانیاست، شبکه جهانیبی.بی.سی در تحلیل این وضعیت، اقدام به ارائه توضیحاتی نمود ازجمله اینکه سیستم انتخاباتی انگلیس عامل بروز چنین وضعیتی است، ولی توضیح نداده که پس نظرسنجی در انگلیس به چه دردی می خورد اگر نتواند نتایج را پیش بینی کند.

از دیگرسو، نشریه قشر متوسط انگلستان یعنی «دیلی میل»، همچون همیشه در گزارشی با زبان عامیانه سعی نمود با شوخی و طنز دولت و نظام بریتانیا را بار دیگر از این مرحله حساس سیاسی که ازقضا با مخالفت ها و اعتراضات گسترده ای نیز روبرو شده، عبور دهد.

بر این اساس دیلی میل در گزارش خود نوشت: در طی عصر روز پنج شنبه میلیبند پیام های مثبت متعددی از برخی پایگاه های نظرسنجی دریافت کرد که حکایت از دستیابی حزب کارگر به کرسی های کافی برای تشکیل دولت داشت.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از دیلی میل، بنابراین وقتی نتایج نهایی منتشر شد، میلیبند متحیر شده بود. سر خود را با دو دست گرفته بود و بر سر تلویزیون فریاد می زد که پیش بینی هواشناسی آن اشتباه است و پس از آن تلفن کاندیداها که خبر از شکست در انتخابات داشت آغاز شد. حقیقت وحشتناک آن شب این بود که نظرسنجی ها با کتمان حقیقت درباره حمایت از محافظه کاران، اشتباه از آب در آمده بود.

با این همه و فارغ از شوخی های سیاسی این دست رسانه های مخصوص عموم مردم در بریتانیا و البته جهان، نشریه جدی و معتبر آمریکایی فوربس، سعی کرد خستگی مردم از نظرسنجی ها را توجیه مناسب برای این اشتباه فاحش در پیش بینی ها جلوه دهد و در تحلیل خود آورد: "صنعت نظرسنجی در روزگار ما همه جا با چالش های غیرقابل پیش بینی مواجه می شود. نرخ پاسخگویی برای نظرسنجی هایی با بهترین طراحی در آمریکا در حال حاضر کمتر از 10 درصد است. به دلایل بسیار زیادی مردم بیشتری برای شرکت در نظرسنجی ها بی میل هستند. ازسوی دیگر برخی نظرسنجی ها همانند نظرسنجی از طریق تلفن همراه گران و سخت می باشد و برخی از آنها همچون نظرسنجی های اینترنتی، نمونه های رندوم نیستند بلکه خود-انتخابی می باشند."

با این همه، این تمام آنچه فوربس به عنوان تحلیل تخصصی خود به مخاطبان خاص ارائه کرد، نبود و این نشریه در ادامه این گزارش ادامه داد: "توضیح دیگری که در مورد نظرسنجی های پیش از انتخابات انگلیس می توان داد، پدیده «محافظه کاران خجالتی» است. این ایده که رای دهندگان محافظه کار به طور کلی ممکن است تمایل رای دهی خود را در نظرسنجی ها فاش نکنند، یکی از توضیحاتی بود که برای شکست نظرسنجی ها در انتخابات سال 1992 نیز داده شد. این پدیده مشابه سکوت محافظه کارانه اکثریت شهروندان در ایالات متحده است که گواه آن نظرسنجی انتخابات ملی اخیر است که نظرسنجی ها در مورد قدرت دموکرات ها اغراق می کنند."

در این میان درحالی که نشریه علمی نیچر نیز سعی کرد با انتشار مقاله ای به قلم «مایکل بروتل»، دانشمند سیاسی، به بررسی روانشناسی رای دهندگان بپردازد که موجب خروج نتایج غیرقابل تصور از صندوق های رای شده است، ارگان رسمی خبرپراکنی بریتانیا یعنی بی.بی.سی بیش از آن که تحلیل دقیقی از ماجرا ارائه دهد، با ارائه حدس و گمان های بی پشتوانه نتوانست دستپاچگی خود را پنهان کند و نهایتاً تنها توانست اعتراف کند که "این میان چیزی اشتباه است و بسیاری از ما می خواهیم بدانیم آن چیست؟"

به گزارش بولتن نیوز، «دیوید کولینگ» دبیر واحد پژوهش بی.بی.سی طی یادداشتی خاطرنشان کرد: "من 91 نظرسنجی پیش از انتخابات را که در سطح بریتانیای کبیر انجام شده بود بررسی کردم اما نمی توانستم خودم را برای نتایج نهایی بر اساس آنها آماده کنم. اکثریت آنها آنچنان به هم نزدیک بود که در حاشیه خطا به نظر می رسید."

کولینگ با اشاره به لزوم اینکه شرکت های نظرسنجی می بایست مروری بر عملکرد خود در این دوران داشته باشند، می نویسد: "من مطمئن هستم که آنها از چنین واکنشی امتناع می کنند چرا که پس از انتخابات 1992 نیز شرکت های نظرسنجی وجود اختلاف بین نتایج نظرسنجی و نتایج انتخابات را به عوامل بیرونی نسبت دادند. با این حال هرچند برخی شرکت های نظرسنجی رویه انکار را در پیش گرفته اند اما برخی نیز قبول دارند که در این میان اشکالی وجود دارد و در تلاشند آن را رفع کنند. عملکرد نظرسنجی ها در انتخابات عمومی 2015 مشابه عملکرد نظرسنجی ها در رفراندوم 2014 اسکاتلند بود که دو طرف را تقریبا برابر نشان می داد. در هر حال این میان چیزی اشتباه است و بسیاری از ما می خواهیم بدانیم آن چه چیزیست."

این ها هنگامی معنای کاملی به خود می گیرند که به این مهم دقت کنیم که درحالی که به گمان ناظران و تحلیلگران، بخشی از اعتراضات عمومی نسبت به وجود تقلب در انتخابات انگلیس است که با ترفندهای رسانه ای تاکنون به عنوان مخالفت با طرح های ریاضت اقتصادی منعکس گردیده است.

با این حساب به نظر می رسد، برخلاف آنچه رسانه های دولتی بریتانیا همچون بی.بی.سی در این مدت سعی در توضیح و توجیه دلیل اعتراضات مردمی علیه نتیجه انتخابات به عنوان اعتراض به ادامه ریاضت های اقتصادی دارند، تمامی آن ها از پاسخ به این سوال که براستی نظرسنجی ها چه فایده ای دارند، طفره می روند.

این درحالی است که طرح موضوع تقلب در انتخابات بریتانیا که با توجه به اختلاف فاحش نتایج نهایی با نظرسنجی های فوق مدرنی که در چندماهه اخیر صورت گرفته است، احتمالی قریب به یقین است، همچنان به شدت سانسور شده و باوجود آنکه مردم بریتانیا در خیابان ها اعتراض به تقلب در انتخابات را فریاد می زنند، رسانه ها در بهترین حالت این فریاد را اعتراض به ریاضت اقتصادی ترجمه نموده و در بیشتر مواقع سکوت اختیار کرده اند.


حال سوال اینجاست که اگر واقعاً مردم بریتانیا تا این حد از سیاست های ریاضت اقتصادی حزب محافظه کار مخالفند، چرا در انتخابات _آنچنان که مسئولان مدعی شده اند! _ این حزب را برگزیده اند؛ آن هم با قاطعیتی به مراتب بیش از 5 سال پیش!