موضع گیری حقوق بشری بان کی مون از روی جهل است

گروه سياسی-  دبیرکل سازمان ملل سه‌شنبه ۲۰ اسفندماه (۱۱ مارس) در گزارشی به شورای حقوق بشر سازمان ملل از دولت حسن روحانی انتقاد کرد و گفت او به وعده‌های خود در مورد گسترش آزادی‌ها در ایران عمل نکرده است.
به گزارش بولتن نیوز، بان کی مون از اعدام‌ها در ایران انتقاد کرد و افزود: "سال گذشته در ایران ۵۰۰ تا ۶۲۵ نفر اعدام شده‌اند که ۵۷ مورد از این اعدام‌ها در برابر دیدگان مردم صورت گرفته است.”
موضع گیری های بان کی مون به عنوان دبیر کل سازمان ملل متحد در برابر ایران در حالی است که وی به خوبی از وضعیت ایران و کشورهای منطقه خبر دار است و می داند ایران در منطقه ای بحران خیز قرار گرفته که هر روز شاهد درگیریهای داخلی و جنگ بر سر قدرت است. علاوه بر این ایران در مرکز یکی از حساس ترین نقاط ترانزیت مواد مخدر قرار دارد که این کشور را به یکی از جرم خیز ترین کشورهای جهان تبدیل کرده است.
موضع گیری های بان کی مون به عنوان دبیر کل سازمان ملل متحد و فردی آگاه به چالشهای موجود در کشورهای در حال توسعه که از اقتصاد بیمار رنج می برند گویای این موضوع است که وی با جهت گیری به نفع رژیم صهیونیستی و اپوزسیون ایران و با جو سازی های گروهک هایی مانند مجاهدین به مسیری رفته که ایران را مانند سوریه و افغانستان و اکراین فرض می کند.
این در حالی است که مسائل کشوری مانند ایران که در بین کشورهای پر حاشیه و جرم خیزی مانند افغانستان، پاکستان، ترکیه، عراق برخی کشورهای حاشیه خلیج فارس، ایران را با کشورهای اروپایی که سالها پیش مسیر توسعه را طی کرده اند و امروز تا حدودی آرامش های اقتصادی در آنها حاکم است فرق می کند.
ضمنا دبیر کل سازمان ملل متحد به خوبی از سرنوشت کشورهایی مانند اوکراین، سوریه، لیبی، افغانستان، عراق، مصر و پاکستان  خبر دارند. کشورهایی که به خاطر نفوذ برخی قدرت طلبان و فعالیتهای تمامیت خواهی و تجزیه طلبانه گروهکهایی مانند طالبان، داعش، مخالفان دولت سوریه، مخالفان دولت اکراین، مخالفان دولت مصر و ... هم اکنون درگیر مسائلی شده اند که مردم این کشورها را با چالشهای بزرگ و فقر و تنگدستی و مرگ و میر و جنگهای طولانی داخلی و ترورسیم و کشتار و قتل و غارت روبرو کرده است.
دبیر کل سازمان ملل متحد به خوبی می داند ایران با توجه به ثروتهای هنگفت نفت و گاز و معادن بزرگ و کانی ها و قرار گرفتن در هارتلند انرژی و همچنین هم مرز بودن با بزرگترین تولید کننده مواد مخدر جهان و همچنین قرار گرفتن در منطقه ای که تندروهای مذهبی و گروه های تجزیه طلب و نیز قرار گرفتن در منطقه ای که انقلابهای بزرگی در آن انجام شده، منطقه حساسی است.
چشم های زیادی به دنبال در دست گرفتن حاکمیت در ایران هستند و مجرمین زیادی در ایران تردد می کنند.
اینها در حالی است که حاکمیت و دولت جمهوری اسلامی ایران با سیاستهای منطقی و درست توانسته است این کشور را به منطقه ای امن تبدیل کند. جلوی آشوبهای تمامیت خواهان و گروهکها و قاچاقچیان و مجرمین با قدرت ایستاده است و کشور را به منطقه ای نا امن برای به هم ریختن ارامش تبدیل کرده است. ایران بزرگترین دیوار دفاعی جهان در برابر قاچاق و ترانزیت مواد مخدر است و دولت ایران توانسته است از اتصال گروه های آشوب گر و تروریست غرب و شرق کشور که در افغانستان و پاکستان و عراق و عربستان کانون های قدرت تشکیل داده اند جلوگیری کند.
تمام انچه گفته شد این موضوع را برای دبیر کل سازمان ملل و دیگر قعالین مدعی حقوق بشر روشن می کند که برای رسیدن به فضای متعادل امروز باید با جرم برخورد کرد. البته جمهوری اسلامی همواره سعی کرده تا با رفعت اسلامی با مجرمین برخورد کند. اما نظر اسلام در برخورد با مجرمینی که با مال و جان و ناموس و آینده مردم زحمتکشی که به دنبال آرامش هستند، شاید کمی با آرمانهایی که دبیر کل سازمان ملل متحد در ذهن خود دارد فرق کند.
بان کی مون در ساختمان های امن سازمان ملل متحد نشسته است ولی کوچکترین بی توجهی و کوتاهی قوه قضائیه و نیروهای انتظامی ایران در برقراری ارامش می تواند منطقه خاور میانه را به مامنی برای تروریستها و جنگ طلبان و تمامیت خواهان و تجزیه طلبان و قاچاقچیان مواد مخدر و انسان تبدیل کند.
ایران سوپاپ اطمینان منطقه است و برای ایجاد آرامش در داخل کشور باید با کسانی که به حریم خصوصی افراد و داخل خانه های آنها تجاوز می کنند و در حال نابودی کانون خانواده و جوانان کشور هستند، برخورد قاطع صورت گیرد.
در اینجا قاچاقچی اعضای بدن که افراد را زنده زنده قطعه قطعه می کند جایی برای ادامه حیات نخواهد داشت. در ایران قاچاقچی مواد مخدر و شیشه و کروکودیل که عالمانه با مواد مخدر افراد را زنده زنده شکنجه می کند جایی برای ادامه حیات نخواهد داشت. در ایران فردی که برای مقاصد سیاسی در مساجد بمب می گذارد و صدها نفر را به قتل می رساند جایی برای حیات ندارد. اینجا زندگی برای افرادی که دختران و کودکان را می دزدند و به زنان باردار تجاوز می کنند و در برابر چشمان همسران زنانشان را شکنجه می کنند حرام است و اینها باید با اشد مجازات به دار مکافات آویخته شوند. در ایران گروهک داعش و ریگی و طالبان و منافقین که به دنبال کشتن برای حاکم شدن بر جان و مال و ناموس و ثروت مردم هستند مجالی برای حیات نخواهند داشت.
اینها کسانی هستند که دبیر کل سازمان ملل متحد از آنها حمایت می کند.  آیا اینها باید آزادانه هر کاری خواستند بکنند و مانند آمریکا اسلحه به دست بگیرند و وارد دبستان بشوند و به کودکان تجاوز کنند و انها را قتل عام کنند.
مشکل ما با دبیر کل سازمان ملل متحد تنها ناشی از فشارهای رژیم صهیونیستی برای محکوم کردن ایران به بهانه مسائل حقوق بشری غربی نیست. مشکل اصلی شاید به تفاوتهای عمیق فرهنگ ایرانی  اسلامی با فرهنگ ژاپنی ها و دین انها برگردد. مشکل این است که برخی از معدود کشورهای جهان اجازه می دهند تا یک فرد قتل کند و بعد از 10 سال زندان آزاد شود و دوباره به قتل و تجاوز ادامه دهد. بان کی مون هم شاید بر این اساس است که اعدام یک قاتل و متجاوز به عنف را غیر بشری میداند.
به نظر او جنینی که در رحم مادری بوده که به خاطر تجاوز بیرحمانه یک شرور و بیمار روانی همراه با مادر مرده است ارزش ان را ندارد که متجاوز و قاتلش را اعدام کرد. به نظر او فردی را که به خاطر زورگیری خنجری را در قلب یک فرد بی گناه فروبرده تا 10 هزارتومان پول کارگریش را بدزد مستحق اعدام نیست.
آقای بان کی مون ای کاش کمی هم به حرفهایی که ما می گوییم فکر کند و از عالم رویاهای آرمانی و جهان فاضله خود بیرون بیاید.  اینجا دنیای ماست. دنیایی که بان کی مون هر گز جرات راه رفتن در منطقه امن طالبان در افغانستان و منطقه امن داعش در سوریه را پیدا نخواهد کرد. دنیایی که بان کی مون را با محافظانش در درم قورت می دهد.