پیام شفاهی آیت‎الله خامنه‎ای به نصرالله در جنگ 33روزه

هفته نامه پنجره: روز جمعه دهم شهریور مصادف با پنجاهمین سالگرد تولد مردی بود که با الهام‎گیری از مکتب ائمه اطهار (علیهم‎السلام) و تحت تأثیر انقلاب اسلامی ایران، تبدیل به مظهری از شجاعت، اراده و قدرت در برابر غده سرطانی منطقه شد؛ آن هم در شرایطی که پس از تسلیم شدن عملی حُکام جائر عربی، مردم نیز کمابیش در حال خو گرفتن با این وضعیت بودند.

سید حسن نصرالله در بیست سال دبیرکلی حزب‎الله لبنان توانست با ایجاد تغییرات راهبردی نه تنها خاطرات تلخ شیعیان را در کشور لبنان کاملا بزداید، بلکه با اتکا به قدرت ایمان و رهبری هوشمندانه، به افسانه شکست‎ناپذیری رژیم صهیونیستی پایان دهد؛ اقدامی که بارقه امید را دل فلسطینیان مظلوم زنده کرد و سید را به یکی از محبوب‎ترین چهره‎‎های جهان اسلام و حتی آزادی‎خواهان و عدالت‎جویان سراسر دنیا تبدیل کرد. در همین راه‎پیمایی روز قدس گذشته، تصاویر وی در هر پنج قاره به‎عنوان نمادی از مقاومت و کسی که عزت را به مردم و به‎خصوص اعراب بازگردانده است دیده می‎شد. در صحنه داخلی نیز تمام نیرو‎ها و گروه‎‎های مختلف لبنانی به خوبی به این مسأله واقف هستند که بدون موافقت حزب‎الله هیچ اقدامی نمی‎توانند انجام بدهند. هر بار که وی در صحبت‎‎های خود صهیونیست‎‎ها را تهدید می‎کند، لرزه بر اندام آن‎ها می‎افتد زیرا شکی ندارند که وعده وی صادق و حتمی است. ‎

سید حسن نصرالله در چه عالَمی زندگی می‎کند؟/ نصری الصایغ- السفیر

سید حسن نصرالله متعلق به دنیای دیگری است. وی از سیاره دیگری آمده است و دیگر مقامات رسمی جهان عرب نیز به سیاره دیگری تعلق دارند.

این مرد و دیگر یارانش عجیب هستند. وی چنان از فلسطین و قدس صحبت می‎کند که اطمینان دارد حتی پس از دل بستن اعراب به آمریکا، نفت و رسانه‎ها بازهم بالأخره قدس آزاد خواهد شد.

وی خود را برای روز‎هایی آماده می‎کند که در صورت حمله به لبنان –کوچک‎ترین و ضعیف‎ترین کشور منطقه و حتی دنیا- اسراییل را پریشان کند و روز‎های ترس و وحشت را برای شهرک‎نشینان رقم بزند.

این آگاهی، این قول و این فلسطین بسیار زیباست!

وی به این دنیا تعلق ندارد... ما در شرایط بدی غوطه‎ور هستیم و از فلسطین منفک شده‎ایم. طبق ضرب المثلی که مردم دارند: «مردم مکه بهتر مسیر خود را می‎دانند.»

آن‎ها [حکام عرب] ترجیحا با رضایت شهر مقدس بیت المقدس را ترک می‎کنند تا به‎دنبال استحکام قدرت‎شان باشند و در مسیر استبدادی خود به هر عملی از جمله ظلم و سرکوب دست می‎زنند.

دنیای عرب سرزمین خود را به محلی تبدیل کرده است که مردم با گلوله جنگی کشته می‎شوند... سرزمینِ ظلم و غارت؛ جایی که مردمش به ذلت کشیده شده‎اند و گویا بیش از حیوانات ارزش ندارند و از دکترین پاولوف تقلید می‎کنند.

نقشه سید حسن نصرالله نقشه فلسطین است و بیت المقدس، پایتخت آن.

پایتخت دیگران در خارج از نقشه عربی است. واشنگتن تبدیل به مادر پایتخت‎‎های عربی شده است... محل تصمیم‎گیری‎‎های اعراب؛ چه کسانی اقدام به تجهیز ارتش‎‎های آن‎ها می‎کنند؟ برنامه‎ریزان رسانه‎‎ها و صاحبان قلم چه کسانی هستند؟

سید حسن نصرالله و دیگر یارانش به فلسطینِ فلسطینی باور دارند و مفهوم، ماهیت، گذشته و آینده آن را درک می‎کنند. چه شیعه، چه سنی، سکولار یا ملحد، امیدشان تحت تأثیر عدم باورِ دیگران به آرمان فوق قرار نخواهد گرفت. آن‎ها از هیچ تلاشی برای محقق کردن این مسأله دریغ نمی‎کنند چرا که به راه درست هدایت شده و هیچ‎گاه از آن منحرف نشده‎اند.

دیگرانی هم هستند که بیش از حد پیر شده‎اند... از زمانی که مسأله فلسطین به‎وجود آمد و از زمانی که ملت را به بخش‎ها، سیستم‎ها، مذاهب، دکترین‎ها، خانواده‎ها، دسته‎‎ها و قبیله‎ها تقسیم کردند و از زمانی که پادشاهان، شاهزاده‎ها، مردان مسلح و دزدان قدرت را به دست گرفتند، با فلسطینی به گونه‎ای برخورد می‎کنند که انگار با سرمایه‎ای محلی یا تجارتی سودمند مواجه هستند. سال‎‎های زیادی گذشته است.

آن‎ها [صهیونیست‎ها] در سال 1948 به آن‎جا رفتند تا آن را تسخیر کنند یا اگر نتوانستند کل آن را تحت کنترل خود درآورند، بخشی از آن را به خود اختصاص دهند. کسانی که بخشی از سرزمین را تسخیر کردند، آن را اشغال و توقیف کردند. نام آن مناطق را حذف کردند و مدال‎‎ها و القابی مانند مارشال و سرهنگ دریافت کردند.

دیگران حتی کسانی که ارتش‎های‎شان را به جنگ اسراییل فرستاده بودند، پس از پیروزی نسبی در جنگ نوامبر، در مجموع شکست خوردند. اسراییل به‎وجود آمد تا نیرو‎های مسلح و صد‎ها میلیون عرب از آن بترسند و با گذشت سال‎‎ها که اسراییل بدون وقفه به تسلیح بیشتر خود می‎پرداخت، اعراب به‎دنبال ترویج مفاهیمی مانند واقع‎گرایی و تمسک به صلح بودند و سلاح خود را به‎سوی قلب مردم خودشان نشانه رفته ‎بودند. آن‎ها تا آن‎جا پیش رفتند که ارتش‎‎های خود را تحت رهبری غربی‎‎ها در جنگ‎‎های افغانستان و عراق قرار دهند؛ ضمن اینکه دشمنی با شوروی و سپس خصومت پرخاشگرانه خود در برابر ایران را جایگزین دشمنی خود با اسراییل کردند.

این مرد یک ماجراجو است. کل دنیا در برابر وی قرار گرفته است اما ترسی ندارد. با این حال، اسراییل از وی می‎هراسد. وی هیچ‎گاه مغلوب از میدان جنگ خارج نشده است. عملیات سال 1993 به نام «تسویه حساب» به‎نفع وی به پایان رسید. همچنین «خوشه‎‎های خشم» در سال 1996 باعث شد تا کمی از خوشه‎‎های تلخ را خودِ رژیم صهیونیستی حس کند و با معادله جدید که برایشان دردآور بود مواجه شوند. 25 می2000 اسراییل از جنوب لبنان فرار کرد و کمربند امنیتی را به‎عنوان «دشت اشک‎ها» نامید. در ژوئیه 2006 ترس اسراییل به اوج رسید. رژیم برتر منطقه که توسط آمریکا، غرب و اعراب (حکام، شاهزادگان و رؤسای جمهور) پشتیبانی و حمایت می‎شد، میدان نبرد را ترک کرد تا نشانه‎ای از ناامیدی باشد... پس از ژوئیه اسراییل کابوسی را در سر داشت که هیچ‎گاه از آن خلاصی نیافت... آن‎ها آرزوی انتقام را همچنان در سر می‎پرورانند...

آیا خرق عادت شده است؟ آیا مقاومت اسلامی لبنان یک معجزه است یا این‎که تعیین قدرتمندانه مواضع از طریق عمل با صلابت، اطمینان از پیروزی و برحق بودنشان باعث آن شده است؟ یا آن‎که دیگرانی که اساس وجود خود را بر پایه حتمی بودن شکست قرار داده‎اند، خارق‎العاده هستند؟ آیا مقامات دنیای عرب در برخورد انفعالی گذشته و برخورد سازشکارانه کنونی در منطقه تعجب‎آورند؟ آیا این توطئه خارجی‎هاست؟ هر دو مسأله درست است. هم مقاومت از ما و با ما است و هم رژیم‎‎های سازشکار از ما و علیه ماست.

فلسطین با افرادی آشنایی داشت که آن را باور داشتند و امیدوار بودند... اما موفق نشدند. آن‎ها تا زمانی که رژیم‎‎های عربی پشت آن‎ها را خالی کردند و آن‎ها را در برابر تیر‎های اسراییل تنها گذاشتند، در رویارویی و نبرد خود ثابت‎قدم بودند. آرمان فلسطین صد سال سابقه دارد. از زمان به راه افتادن امواج مهاجرت صهیونیستی، این [مقاومت] همواره وجود داشت و با کشته دادن متوقف نشد. در اکثر مناطق، فلسطینیان به تنهایی می‎جنگیدند.

این در حالی است که مسئولین عربی در این زمینه تقصیر زیادی بر گردن دارند. غیر از عبدالناصر که استعفا داد (البته پس از شکست 1967 بازگشت)، بقیه برای ماندن بر سر قدرت عاقبت اندیشی کردند و ترجیح دادند که دست از درگیری با اسراییل بردارند... برخی پس از هر شکست به قدرت چسبیدند و دیگرانی برای در امان ماندن، تسلیم شدند.

اکثر رهبران عربی در سخنرانی‎‎های خود طرفدار فلسطین بودند و در خطابه‎‎های خود درباره آن دادِ سخن می‎دادند اما در همین حال، آن‎ها علیه فلسطینیان بودند... اسراییل مقامات آن‎ها را دستگیر و اخراج کرد و مجبور شدند میهمان اردوگاه‎‎ها (زندان‎‎های وسیع) و سلول‎‎های بازداشت بشوند. معدود بودند رهبران فلسطینی که بتوانند از اسارت خلاصی یابند و تقریبا کسی از فعالین نتوانست از شکنجه جان سالم به در ببرد.

مقاومت برای ما عجیب نیست زیرا از ما نشأت گرفته و به‎نفع ماست. اما میان مقامات رژیم‎‎های عربی و مقاومت، دشمنی بسیار زیادی وجود دارد.

مقاومت امروزه به ‎جایگاهی دست یافته است که رهبرش سید حسن نصرالله این چنین به دشمن هشدار می‎دهد: «هیچ‎گاه آزمایش نکنید... لبنان قوی‎تر شده است...» سخنرانی سید، حیاتی بود زیرا او متعلق به دنیای متفکرانِ صلح‎جویی نیست که در [مذاکرات سازش] اسلو و پس از آن، به‎دنبال «نظرات سازنده» برای متقاعد کردن اسراییل به یک توافق سیاسی بودند... آن‎ها حاضر بودند امنیت کامل اسراییل را تضمین و تأمین کنند. اما گفته‎‎های سید متفاوت است. در کلام وی امتیاز دادن به اسراییل قابل قبول نیست زیرا اسراییل تنها به عقب نشینی کامل رضایت می‎دهد. آن‎ها هم فلسطین و هم مردمش را می‎خواهند و خواستار تسلط بر کل منطقه هستند... برخی از اعراب پذیرفته‎اند که حیاط خلوت اسراییل باشند؛ نگهبان پایگاه‎‎های نظامی آمریکا باشند و نقش سگ نگهبان اسراییل را بازی کنند.

کلام سید متفاوت است. باید آن را تکرار کرده و بر روی آن تعمق کنیم زیرا کلام وی شالوده ملت را برای آینده بنیان می‎گذارد.

سید می‎گوید: «در دنیایی هستیم که تنها به قدرتمند‎ها احترام می‎گذارند و هر کشور عربی که می‎خواهد از تجاوزات در امان بماند، باید قوی باشد.»

در پاسخ به تهدیدات رو به افزایش اسراییل علیه ایران و لبنان گفت: «ما منکر این مسأله نیستیم که اسراییل از قدرت تخریبی بالایی برخوردار است... نمی‎گویم که اسراییل را نابود خواهیم کرد، اما می‎توانیم بگوییم که زندگی میلیون‎‎ها صهیونیست در اسراییل را تبدیل به جهنمی حقیقی خواهیم کرد و توانایی تغییر ظاهر اسراییل را داریم... هزینه جنگ با لبنان بسیار بالا خواهد بود. اهدافی در فلسطین وجود دارد که با چند موشک قابل هدف‎گیری است. این موشک‎‎ها می‎توانند زندگی ده‎ها هزار اسراییلی را به جهنم تبدیل کنند... تردیدی در استفاده از این موشک‎‎ها برای هدف قرار دادن اسرائیل نخواهیم داشت. اسراییلی‎‎ها باید به خوبی بدانند که هزینه جنگ آتی بسیار بالا خواهد بود و قابل مقایسه با جنگ 2006 نیست.» روز بین‎المللی قدس، مناسبتی جهانی است. هنگامی که سید سخنرانی می‎کرد، دکتر سمیر جعجع [رهبر حزب فالانژ لبنان] زیر آوار‎ها به‎دنبال کشور می‎گشت؛ ولید جنبلاط [رهبر دروزها] به‎طور موقت ائتلافش را با چند حزب لبنانی به هم می‎زد و به تغییر موضع هر روز خود ادامه می‎داد؛ مقامات رژیم‎‎های عربی نیز به‎دنبال راهی برای جنگیدن با ایران در لبنان، سوریه، عراق و منطقه خلیج‎فارس بودند. اما اسراییل مشغول مطالعه سخنرانی سید نصرالله بود زیرا هر چیزی که او می‎گوید، اسراییل آن را باور می‎کند؛ از آن به وحشت می‎افتد و کلام وی را جدی می‎گیرد.

سیاره تیم مقامات عربی به‎دنبال اطمینان دادن به اسراییل و قرار گرفتن در یک جبهه واحد با محور اسراییل علیه ایران و حزب‎الله است اما سیاره مقاومت خواب خوش را از چشم رهبران اسراییلی ربوده است و بر این اساس آن‎ها مجبور به اتخاذ تصمیمات دشواری در این شرایط حساس هستند که توسط مقاومت اسلامی به آن‎ها تحمیل شده است. تفاوت بسیار زیادی میان دو تیم وجود دارد.

این مقاومت پروژه آینده ملت است. حتی اگر لازم باشد که به‎دلیل استقامت، قدرت، تصمیم مقابله با اسراییل، تقویت و کسب مهارت‎ها، روز‎های سختی داشته باشند، [حاضر به پذیرش آن هستند].

لبنان ضعیف است اما این ضعف برایش مثبت بوده است زیرا این تهدید را تبدیل به فرصتی برای خود کرده است. لبنان رو به فرسایش است و این یک مسأله منفی است. دلیل این مسأله نیز توطئه‎‎هایی است که علیه این کشور صورت می‎گیرد.

وقتی مقاومت به دولت پیوست، با مشکلاتی مواجه شد و از همه سو مورد هجمه قرار گرفت؛ حمله‎‎هایی که فراتر از مسائل سیاسی بود و به‎دنبال گرفتن سلاح از مقاومت بود. مقامات عربی -که پیرو عادات سلاطین قدیم هستند- حاضر به دیدن مقاومتی با ماهیت شیعی نیستند. تیم اعراب سرسپرده که اکثرا سنی هستند، مشکلی با شیعیان ندارند، بلکه مشکل مقاومت است. می‎خواهند شیعیان را خلع سلاح کنند.

رویداد‎های سوریه، مقاومت را هدف قرار داده است و شعله‎ور شدن مسائل فرقه‎ای در لبنان نیز برای خسته کردن مقاومت است. خاندان العسیر در صیدا، خاندان مقداد و دیگر خاندان‎های مقاومت برای رفع این مشکلات خود را مجاز به استفاده از سلاح نمی‎دانند.

به‎عنوان یک مقاومت شیعی باید ملزومات مشارکت سیاسی در لبنان را بپذیرد.

شبکه امنیتی مقاومت در لبنان فقط متعلق به شیعیان نیست بلکه برای امنیت کل کشور است. پس چطور می‎توان انتظار داشت چنین مسأله‎ای را به کنار نهاده و تنها به قصد دفاع از شیعیان وارد مسأله‎ای بشوند؟ منطق مقاومت و آزادی با منطق استبداد و ستم همخوانی ندارد... این تنها یک ادعا نیست، بلکه نتیجه‎گیری بحث است

* با استفاده از نسخه انگلیسی مطلب در سایت مقاومه

4 بُرِش از 20 سال دبیرکلی

فرازهایی از سخنان غرورآفرین رهبر مقاومت

1996

پس از عملیات خوشه‎‎های خشم رژیم صهیونیستی

صهیونیست‎‎ها باید بفهمند که به مناطق شمال فلسطین، به غیرنظامیان لبنانی و به زیرساخت‎‎های غیرنظامی لبنان حمله نکنند... این بمباران‎‎ها و حملات هوایی به آن‎ها در محافظت از شهرک نشینان یهودی در سرزمین‎‎های اشغالی شمال فلسطین کمک نخواهد کرد.

دو صهیونیستی که در «کِریات شمونا» کشته شدند، با حمله اسراییل به نیروگاه جامبور جان خود را از دست دادند نه پیش از آن.

هدف تجاوز اسراییل، محافظت از غیرنظامیان اسراییلی نیست، بلکه برای بازگرداندن روحیه ارتش شکست‎خورده و تحقیرشده است که شاهد تجزیه ارتش و مزدوران متحد مارونی در جِزین بودند. این مزدوران برای خوشایند رؤسای یهودی خود، جنایت‎‎های جنگی وحشتناکِ متعددی در لبنان مرتکب شده‎اند.

2000

پس از آزادی جنوب لبنان

شکست زودهنگام شبه‎نظامیان وابسته به لحد به راستی انسان را در مورد عظمت سازمان جاسوسی رژیم صهیونیستی دچار شگفتی می‎کند!

(خطاب به اهالی مناطق آزاد شده جنوب لبنان) خون شما خون ما، آبروی شما آبروی ما و اموال شما اموال ماست. به هیچ کس اجازه ندهید که ذهن شما را خراب کند.

تا وقتی مزارع شبعا آزاد و تخلیه نشود، عقب نشینی به‎طور کامل صورت نگرفته است. همچنین تمام اسرا و زندانیان لبنانی باید آزاد شوند. در غیر این صورت به مبارزه ادامه خواهیم داد.

این اسراییل، همان که سلاح‎‎های هسته‎ای دارد و صاحب قوی‎ترین نیروی هوایی منطقه است، به خدا قسم از خانه عنکبوت سست‎تر است.

2006

جشن پیروزی جنگ 33 روزه

مقاومت لبنان یک نیروی باتقوا، با توکل، عاشق و عارف و در عین‎حال عالم، عاقل، با برنامه، آموزش‎دیده و مجهز است.

این جنگ از لحاظ تصمیم، سلاح، برنامه، اراده و مهلت‎دهی مکرر به صهیونیست‎‎ها به مدت یک، دو، سه و چهار هفته یک جنگ آمریکایی بود.

امروز مقاومت لبنان، الهام‎بخش همه اهالی مقاومت، آزادگان، افراد شریف و آزاده و مخالفان سرسپردگی و ذلت در برابر آمریکا در جهان است. پیروزی ما این است. این نتیجه نبرد ماست.

مقاومت شما در سال 2006 الگویی شد برای پایداری اسطوره‎ای و اعجازگونه.

2012

مراسم پایان بازسازی منطقه ضاحیه بیروت

هر ساختمانی در ضاحیه تخریب شود، در مقابل چندین ساختمان در تل‎آویو تخریب می‎شود.

امروز نه تنها می‎توانیم همه شهر تل آویو را هدف قرار دهیم، بلکه ان‎شاءالله و به حول و قوه الهی می‎توانیم هدف‎‎های بسیار دقیقی در تل آویو و بلکه هر جای فلسطین اشغالی را بزنیم.

اگر وجود سلاح - منظور آنان سلاح ما و سلاح مقاومت است- صحت انتخابات و نمایندگی را خدشه‎دار می‎کند، باید گفت انتخابات 2005 باطل است و آن‎چه بر باطل بنا شده هم باطل است؛ انتخابات 2009 نیز باطل است و آن‎چه بر باطل بنا شده هم باطل است و اکثریت، دولت و… نیز باطل بوده است.

پیام شفاهی آیت‎الله خامنه‎ای به نصرالله در جنگ 33روزه

«برادرانم این جنگ همچون جنگ خندق است؛ جنگ احزاب که قریش، یهود مدینه، عشایر و قبایل با تمام نیرو گرد آمدند و رسول الله (صلی الله علیه و آله) و اصحابش را محاصره کردند و تصمیم گرفتند این جمعیت مؤمن را ریشه‎کن کنند. این جنگ این‎طور است. پس جان‎‎‎ها به لب خواهد آمد «وَبَلَغَتِ الْقُلُوبُ الْحَنَاجِرَ وَتَظُنُونَ بِاللَهِ الظُنُونَا- و جان‎‎ها به لب رسید، و به خدا آن گمان‎‎ها را می‎بردید. - احزاب ۱۰» ولی به خدا توکل کنید؛ بنده به شما می‎گویم که شما پیروز هستید حتما… شما پیروز هستید حتما؛ حتی بیشتر از این. بنده به شما می‎گویم وقتی این جنگ با پیروزی شما به پایان برسد، به قدرتی تبدیل خواهید شد که قدرت دیگری جلودارش نیست.»

بر اساس ترجمه سایت moqawama.ir از سخنرانی سید حسن نصرالله در افتتاحیه کنفرانس «نوآوری و اجتهاد از دیدگاه مقام معظم رهبری»

دو نانوشته درباره آقای دبیرکل/عباس خامه‎یار

حُسن انتخاب

یک توافق ضمنی میان فعالان مذهبی و سیاسی و روحانیون لبنانی به وجود آمده بود که ایشان تحصیلات علمی خودشان را انجام بدهند. به‎خاطر همین مسأله و با توجه به هوشمندی که سیدحسن در سن جوانی داشتند، به قم فرستاده شدند. اگر ایشان صرفا به تحصیلات حوزوی خود ادامه داده بودند، یکی از مراجع و بزرگان و یکی از شخصیت‎‎های علمی می‎شدند.

با توجه به اشغال بخشی از کشور توسط اسراییل و اختلافاتی که توسط صبحی طفیلی به‎وجود آمده بود، ایشان به لبنان بازگشتند. شهادت سید عباس موسوی در شرایط فوق ضربه جدی به بدنه و رهبریت حزب‎الله بود. با توجه به شخصیت والایی که ایشان بین حزب‎الله داشتند، نهایتا تصمیم گرفته شد که بلافاصله این خلأ را پر کنند.

سید حسن نصرالله با وجود جوانی اما با‎توجه به سوابقی که داشتند و هم‎چنین هم‎رزمی و هم‎فکری که با سید عباس داشتند، بلافاصله دعوت شدند و به اتفاق آراء در شورای مرکزی حزب‎الله به دبیرکلی انتخاب شدند. شرایط سیاسی، اجتماعی، نظامی و فرهنگی در سال‎‎های بعد به‎خصوص پس از جنگ 33 روزه در حقیقت مهر تأییدی بر حسن انتخاب حزب‎الله بود. این توجه شیعیان و مسلمانان جهان به حزب‎الله و مقاومت و بالندگی مقاومت اسلامی در منطقه حاکی از شایستگی سید حسن بود.

آینده‎نگری سید

من این افتخار را داشتم که سال‎ها به‎صورت مستقیم و غیر مستقیم با ایشان ارتباط داشته باشم (با توجه به مسئولیتی که به‎عنوان وابسته فرهنگی جمهوری اسلامی ایران و مسئول رادیو «صوت المستضعفین» داشتم که آن موقع یک رسانه کاملا تأثیرگذار و انقلابی بود) و با خصوصیات اخلاقی، شور و شوق انقلابی، قدرت تحلیل و برنامه‎ریزی ایشان کاملا آشنا هستم.

در این مختصر به یکی از ملاقات‎هایم با ایشان اشاره می‎کنم که درست سه شب پیش از آغاز جنگ 33 روزه رخ داد. آن زمان من سردبیر مجله شاهد یاران بودم؛ یکی از مجلاتی که به شخصیت‎‎های مذهبی و شهدا و ایثارگران می‎پردازد. قصد داشتیم یکی‎دو شماره به شهید عباس موسوی اختصاص دهیم. جهت تکمیل مطالب و به قصد درخواست یک مصاحبه خدمت ایشان رسیدم.

در آن زمان با توجه به شرایط عراق این بحث مطرح شد. ایشان تحرکات صورت گرفته را توطئه بزرگ‎ آمریکایی‎‎ها در عراق عنوان کرده و تفرقه بین شیعیان و سنی‎‎ها را بسیار نگران‎کننده می‎دانستند. این جمله ایشان را به یاد دارم که فرمودند اگر ما از این فضا و از این توطئه پیروز دربیاییم، بزرگترین پیروزی را به دست آورده‎ایم و این آخرین ترفند آمریکایی‎‎ها است. این نگاه عمیق و قدرت تحلیل سید حسن را نشان می‎داد که امروز با تشدید اختلافات طایفه‎ای و مذهبی بیشتر قابل درک است.

ایشان قول دادند که در صورت ارسال سؤالات درباره شهید موسوی، به آن‎ها پاسخ بگویند اما بلافاصله جنگ آغاز شد و تقریبا همه مکان‎‎هایی که رفته بودم - از جمله محل ملاقات با سید حسن- بمباران شد. در حالی‎که قرار بود شماره بعد درباره شخصیت دبیرکل سابق باشد، اما با پیروزی درخشان در جنگ 33 روزه، شماره بعد به شخصیت خود ایشان اختصاص یافت و مورد استقبال بسیار گسترده‎ای قرار گرفت.

ترس صهیونیست‎‎ها از سید حسن

تحلیل رسانه‎های صهیونیستی درباره شخصیت و جایگاه دبیرکل حزب‎الله

اسراییلی‎‎ها می‎گویند نفرتی که از سید حسن نصرالله دارند، تنها به این دلیل نیست که بیشترین ضربه را به آن‎ها زده است، بلکه به خاطر نوعی احساس است که نسبت به دیگر رهبران مخالف اسراییل وجود نداشته است. دلیل مسأله فوق این است که مردم به وی به عنوان یک فرد بد نمی‎نگرند، بلکه به وی غبطه می‎خورند و آرزوی داشتن وی را دارند.

طبق گفته رسانه‎‎های صهیونیستی، زبان حال اسراییلی‎‎ها این است: «وی در بازی موفق بود و به همین دلیل امیدواریم به جهنم برود... کاش رهبری مانند وی داشتیم.» این کلمات یک اسراییلی است که تصویر نصرالله را در دیدگان آن‎ها و عمق بینش آن‎ها و در نهایت تأثیر وی را نشان می‎دهد. دکتر «اودی لِبِل» استاد برجسته روان‎شناسی سیاسی و متخصص در مسائل نظامی و رسانه در مؤسسه بن‎گورین در شهر نقب، یک سال پس از پایان جنگ 33 روزه نتایج مطالعات خود را این‎طور منتشر کرد: «مقبولیت نصرالله نزد مردم اسراییل بسیار بالاتر از رهبران اسراییل است؛ به‎خصوص پس از پایان جنگ دوم لبنان.» وی در مصاحبه‎ای‎ که در مورد نتایج تحقیقاتش در اسراییل منتشر شد، افزوده است: «در برابر فردی مانند نصرالله که تأثیر رسانه‎ای شگرفی دارد، اسراییل موفق نشد کسی را پیدا کند که پاسخ وی را بدهد.»

روزنامه هآرتص در زمان جنگ نوشته بود: «نصرالله کسانی را که جنگ را دنبال می‎کردند به‎خصوص آن‎هایی که به‎دنبال پوشش اخبار و تحلیل آن‎ها بودند، دائما مجبور می‎کرد که در مقابل تلویزیون قرار گیرند و برای حفظ سکوت حتی نفس خود را در سینه حبس کنند؛ کاغذ و قلم و ضبط خود را آماده کنند؛ تلفن را قطع کنند و تمام جسم و روح خود را وقف گوش دادن به دبیرکل کنند.» این‎روزنامه می‎افزاید: «که دسترسی به نصرالله آنقدر حیاتی بود که اگر دو روز خبری از وی نبود، بلافاصله شایعه‎‎ها و گمانه‎زنی‎‎ها درباره سرنوشت وی –که سرنوشت جنگ مستقیما به وی مربوط بود- به راه می‎افتاد. هنگامی که [بر صفحه تلویزیون] ظاهر می‎شد، تمام نکات – حتی عرق روی پیشانی وی، مدل و رنگ مو، مبلی که بر آن نشسته بود و تصویری که پشت سر وی قرار داشت- مورد تجزیه و تحلیل قرار می‎گرفت.»

در گزارش دیگری در همان روزنامه، زوی برئیل کارشناس امور اعراب تحلیل دیگری درباره نگرش اسراییلی‎‎ها به نصرالله دارد و تأکید می‎کند: «از منظر رسانه‎‎ها و همچنین مردم اسراییل، وی سه شخصیت متفاوت است: دشمن و فرمانده شلیک کاتیوشا، تحلیل‎گر امور نظامی و همچنین تحلیل‎گر مسائل اجتماعی و ارتش اسراییل. می‎توان گفت که سرویس‎‎های جاسوسی و گروه‎‎های تحلیل‎گر مجبور شده‎اند با تمام قوا نظرات آقای نصرالله در طول چند سال گذشته را مورد مطالعه قرار دهند. در عین‎حال، تأثیرگذاری نصرالله در افکار اسراییلی‎‎ها باعث شده است که هم در چشم‎انداز و هم در محتوای برخورد اسراییل به‎خصوص در عرصه رسانه‎ها پس از جنگ تغییراتی روی دهد. هدف اصلی از این تغییر، بهبود تصویر و کاهش تأثیر منفی بر مردم اسراییل است که بر اثر جنگ ژوئیه رخ داده است.»

پیش از سال 2006 اسراییل از اعتبار دبیرکل حزب‎الله و تأثیر‎گذاری وی بر مخاطبان صدمه زیادی دید؛ تا جایی که نظرسنجی‎‎ها نشان می‎دهد بیشتر سیاست‎مداران [صهیونیست] در مقایسه با نصرالله از اعتباری برخوردار نیستند. مسأله فوق طی جنگ تأثیر زیادی داشت و عامل اصلی از دست دادن اعتماد به ساختار سیاسی بود و هرچه زمان پیش رفت، این حس تقویت شد. جنگ به اسراییلی‎‎ها نشان داد که شخص نصرالله یک قدرت استراتژیک برای حزب محسوب می‎شود که بر روی مخاطبان آن‎ها تأثیر منفی می‎گذارد. وی بر مردم لبنان و اعراب تأثیری مثبت داشته است؛ امری که نیازمند تلاش ویژه‎ای برای تغییر ذهنیت اسراییلی‎‎ها نسبت به وی بود. به‎خصوص که وی با کنترل نیرو‎های نظامی، نقش اساسی در جنگ داشت. به همین دلیل باید توجه ویژه‎ای به این امر می‎شد.

پس از جنگ، رسانه‎‎های اسراییلی شرایط متفاوتی را نسبت به قبل تجربه کردند. در برخی از موارد، صحبت‎‎های ایشان کاملا سانسور می‎شد. اجتناب از پرداختن به صحبت‎‎های ایشان بر اساس برنامه کاری و خط مشی اعلام شده توسط ارتش بود.

امیر پرتز وزیر دفاع اسراییل در یکی از جملات معروفِ مبارز‎طلبانه خود گفته بود: «نصرالله هیچ‎گاه نام مرا فراموش نخواهد کرد.» این جمله به وضوح به‎عنوان لاف و بر اساس امید‎های واهی تلقی می‎شود. سؤال این است: اکنون که شش سال از جنگ گذشته است، چه‎کسی نام دیگری را فراموش کرد و چه‎ کسی فراموش نکرد؟