وعده های پایان ناپذیر برای انتخاب سرمربی تیم ملی فوتبال

گروه ورزشی: دور باطل تصمیمات ضعیف در فدراسیون فوتبال تحت مدیریت مهدی تاج تمامی ندارد. از کنار گذاشتن اسکوچیچ و آوردن کیروش در آستانه جام جهانی تا رقم خوردن آن نتایج عجیب و و هدر دادن زمان بر سر ادامه حضور یا عدم حضور پیرمرد پرتغالی در تیم ملی ایران، نمونه‌هایی هستند از حجم وسیع آن چه در ماه‌های گذشته بر فوتبال ایران رفته است. بسیاری از تیم‌های ملی حاضر در جام جهانی برنامه خود را برای بعد از این رقابت‌ها آماده کرده بودند و تکلیفشان روشن بود. اما متأسفانه تیم ملی فوتبال ایران باز هم در حال خوردن چوب حضور مدیرانی ناکارآمد در رأس هرم مدیریتی خود است.

به گزارش بولتن نیوز، مهدی تاج و همکارانش نه تنها برنامه دومی برای ادامه دادن کار بدون کیروش نداشتند و همچنان سردرگم هستند، بلکه حتی گزینه‌هایی که تحت عنوان مربیان ایرانی و یا خارجی مطرح می‌شوند نیز چندان منطقی به نظر نمی‌آیند. برای مثال همان زمان صحبت از جواد نکونام بود که جانشین کیروش شود. نکونامی که سطح فنی، اخلاقی و حرفه‌ای او در فولاد مشخص شد و جایگاه امروز فولاد در لیگ برتر و قهر در میانه رقابت‌های حساس لیگ قهرمانان آسیا، حقایقی از صلاحیت او برای در اختیار گرفتن چنین جایگاهی را به ما نشان می‌دهد.

فرصتی کوتاه تا اولین بازی‌های دوستانه تیم ملی باقی مانده و همچنان هیچ گزینه قطعی‌ای برای هدایت ملی پوشان وجود ندارد و هر روز هم آقایان در حال گفتن این جملات هستند که نباید عجله کرد و فرصت داریم. اما تا چه زمانی فرصت هست؟ قرار است با این امروز و فردا کردن چه اتفاق خارق العاده‌ای رخ بدهد؟ اگر بناست باز هم یکی دیگر همچون ویلموتس و کیروش را بیاورید که در انتها با دستاورد صفر از کشور خارج شود و شما هم به جای پاسخگویی، طلبکار شوید، بهتر است عطای کار را به لقایش ببخشید.

از یک طرف می‌گویید که نتایج تیم ملی و آینده آن و جلب رضایت مردم برای شما مهم است و از طرف دیگر در زمان شکست ها، حاضر نیستد مسئولیت بر عهده بگیرید و زمین و زمان را بهم می‌دوزید تا خدای نکرده گردنتان مقابل مردم خم نشود. اینگونه نمی‌شود که بودجه بیت المال را مصرف کنید، بدهی فراوان بر جای بگذارید، نتیجه تیم‌های تحت مدیریت شما هم مطلوب نباشد و در آخر باز هم دیگران مقصر چیزی باشند که شما رقم زده اید. این مسیر انتهایش جز تباهی تیم ملی فوتبال ایران چیزی نیست. شیوه کنونی انتخاب سرمربی و تعلل و در آخر رضایت دادن به گزینه‌ای حداقلی، مسیری است که مشابهش را در زمان انتخاب ویلموتس هم دیده بودیم.