چرا نسلی که باید برا آینده رویا‌پردازی کند، به خودکشی فکر می‌کند؟!

گروه اجتماعی - سید محسن عبداللهی: اخیرا انجمن دفاع از حقوق کودک آماری منتشر کرده که اگرچه غیر رسمی و‌ بر پایه تحقیقات اعضای همین گروه می‌باشد، اما حتی همین آمار غیر رسمی نیز بسیار نگران‌کننده و دلخراش است. طبق آن‌چه که این انجمن منتشر کرده طی سال ‌های ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۹، ۲۵۰ کودک و نوجوان خودکشی کرده‌اند. آماری که بسیار نگران کننده است. شاید در نگاه اول بگوییم در ده سال ۲۵۰ خودکشی عدد عجیبی نیست اما اگر دقت کنیم که محدوده سنی این اتفاق در میان نوجوانان و کودکان بوده، متوجه خواهیم شد که چه فاجعه‌ای در کشور رخ داده است.

به گزارش بولتن نیوز، قسمت سخت‌تر ماجرا این است که این آمار تنها مواردی را شامل می‌شود که رسانه‌ای شده‌اند. از سوی دیگر تنها آمار مستند و رسمی موجود، آن چیزی است که ثبت احوال ارائه کرده و طبق آن، پنجمین علت مرگ نوجوانان و جوانان کشور، خودکشی به حساب ‌می‌آید. اما وقتی جزئی‌تر به آمار‌ها نگاه می‌کنیم، عمق فاجعه بیشتر مشخص می‌شود. آمارها نشان می‌دهند که ۴۵ درصد از خودکشی‌ها در بازه سنی ۹ تا ۱۴ سال رخ داده‌اند و ۵۵ درصد مابقی بین سنین ۱۵ تا ۱۸ سال.

علل گوناگونی هم برای این اتفاق ذکر شده که مهم‌ترین آن‌ها به ترتیب درگیری با خانواده، مشکلات آموزشی، ازدواج اجباری، فقر، تجاوز، روابط عاطفی و تحت تأثیر قرار گرفتن توسط فیلم‌ها هستند. همین گستردگی دلایل و جنس آن‌ها نشان می‌دهد که عمده این آسیب‌ها به واسطه فقر اقتصادی و فرهنگی به وجود آمده‌اند و در واقع دولت‌های مختلف، در روند کاری خود به گونه‌ای عمل کرده‌اند که نتیجه کارشان چنین اتفاقاتی را رقم زده است.

به عبارت بهتر اگر سیر عملکرد مدیران کشور در بحث رشد فرهنگی و اقتصادی جامعه به درستی انجام شده بود و آموزش و پرورش روند درستی را طی می‌کرد، امروز بیشتر عوامل خودکشی کودکان و نوجوانان، اصلا وجود خارجی نداشتند. اما متأسفانه اقدامات مقطعی، بدون عاقبت اندیشی، اهمیت ندادن به مسائل فرهنگی و مدیریت ناکارآمد اقتصادی همگی به شکلی دست به دست هم داده‌اند که شاهد انتشار رقم‌خوردن چنین اتفاقات تلخی برای نسلی باشیم که در آن سن و سال به جای رویاپردازی، به دلایل مخالف به خودکشی فکر می‌کنند.