مانکن و کرگدن، دو مثال برای لزوم نظارت کیفی بر تولیدات شبکه نمایش خانگی

گروه فرهنگی: پیش از این در چندین یادداشت به وضعیت ناهنجار سرویس های VOD پرداخته ایم و اشکالات محتوایی و کیفی آن چه که در این سایت ها به مخاطبین ارائه می شود را به مسئولان امر متذکر شده ایم. حال این محتوا می تواند خارجی باشد و یا ایرانی و تولید شده برای پخش در شبکه نمایش خانگی و VOD ها.

به گزارش بولتن نیوز، طی چند وقت اخیر دو سریال جدید در شبکه نمایش خانگی و سرویس های اینترنتی توزیع شده است. یکی از آن سریال ها «مانکن» نام دارد که مدت زمان بیشتری از پخش آن گذشته و دیگری سریال جدید «کرگدن» است. این دو سریال مطابق با همان الگویی که پیش از این هم مطرح کرده بودیم، بر این اصل استوار هستند که کارگردان و نویسندگان به این علت که با محدودیت های صدا و سیما رو به رو نیستند، از گریم و طراحی لباس و صحنه پردازی تا انتخاب موضوع، سراغ چیزی می روند که شخصا به آن فضاها علاقه دارند و در بهره گیری از آزادی به دست آمده چنان اغراق می کنند که با محصولاتی به شدت بی کیفیت مواجه می شویم.

 

برای مثال در سریال «مانکن» که چندین قسمت آن تاکنون پخش گشته است، با پدرخوانده ای که نقش آن را «محمدرضا فروتن» به بدترین صورت ممکن بازی می کند، طرف هستیم که به زعم کارگردان و نویسندگان فردی مبهم و ترسناک می بایست جلوه کند و خدم و حشمی دارد. اما واقعیت این است که کارکتر طراحی شده و بازی فروتن بیشتر کاریکاتوری هستند از آن چه که از یک پدرخوانده در ذهن داریم. این مثال تنها یک مورد از اشکالات فراوانی است که به این سریال وارد است. بگذریم از فضاهای تصنعی و بازی های ضعیف بازیگران نامی کار که نشان می دهد جز کسب درآمد هدف دیگری برای پذیرش آن نقش نداشته اند.

 

دیگر سریالی که از آن نام بردیم، یعنی «کرگدن» اوضاعی به مراتب بدتر از «مانکن» دارد. داستان اساسا در فضایی فانتزی و تخیلی می گذرد و جدا از اینکه با فیلم نامه ای بی محتوا و ضعیف در اولین قسمت رو در رو بودیم، کارگردانی کار آن چنان ضعیف و بی هویت بود که با علم بر این موضوع که اساسا سرمایه گذاران این آثار بیش از هنر، به فکر کسب درآمد و حتی بعضا پولشویی هستند، همچنان متعجب می شویم که چرا یک نفر باید پول خود را بابت ساخت چنین اثر ضعیفی هدر بدهد و حداقل برای پول خود ارزش قائل نشده و اجازه ساخت چنین سریال ضعیفی را داده است.

ادامه این روند قطعا به نفع شبکه نمایش خانگی نخواهد بود. با افزایش قیمت لوح فشرده و اشتراک سرویس های VOD از یک طرف و کیفیت نازل این آثار، اعتماد مخاطبان از بین خواهد رفت و کم کم مخاطب از اینکه هفته به هفته یا ماهانه هزینه ای را پرداخت و این آثار ضعیف را تماشا کند، پشیمان خواهد شد. همین مساله ضرورت نظارت محتوایی و کیفی آثار را بیش از گذشته طلب می کند. البته با توجه به سبقه وزارت ارشاد فعلی که آن چنان نظارت خاصی بر بحث محتوایی ندارند، نمی توان توقع داشت که محتوای این آثار تفاوتی پیدا کنند اما این توقع که در این شرایط اقتصادی برای پول و وقتی که از مخاطبین به هدر می رود، ارزش قائل شوند و اجازه پخش آثاری که به لحاظ کیفی ضعیف هستند و در هیچ قاعده ای نمی گنجند را صادر نکنند، وجود دارد.