بهترین فیلم‌های تام هاردی؛ بازیگری که شبیه مارلون براندوست {قسمت دوم}
اولین حضور سینمایی‌اش سال ۲۰۰۱ در فیلم «سقوط شاهین سیاه» (Black Hawk Down) ساخته ریدلی اسکات رقم خورد. سال ۲۰۰۲ با بازی در نقش کاپیتان ژان لوک پیکارد در فیلم «پیشتازان فضا: نمسیس» (Star Trek: Nemesis) تبدیل به ستاره بین‌المللی شد. از سال ۲۰۰۱ در کارنامه‌اش ۵۵ فیلم به عنوان بازیگر به چشم می‌خورد که البته برخی از آنها فیلم‌های کوتاه و سریال‌های تلویزیونی بوده‌اند. هاردی سال ۲۰۱۵ برای بازی در فیلم «از گور برگشته» (Revenant) ایناریتو برای نقش مکمل نامزد جایزه اسکار شد. «ونوم» یکی از ضعیف‌ترین فیلم‌هایی است که او بازی کرده. منتقدان به فیلم امتیاز ۳۴ از ۱۰۰ را داده‌اند. فیلم ابرقهرمانی که منتقدان آن را یک شکست بزرگ ارزیابی کرده‌اند. با این حال بازی تام هاردی جزو نقاط ضعف فیلم نیست. منتقدان درباره حضور تام هاردی در «ونوم» نوشته‌اند: «بازی متعهدانه تام هاردی نمی‌تواند بر فیلمنامه پر از نقطه ضعف و کارگردانی سطح پایین فیلم فائق بیاید. نتیجه‌اش کاراکتری شده که انگار دو نیمه است. یک سری صحنه‌های درخشان در دینامیک بین ادی و ونوم (کاراکترهای تام هاردی در فیلم) وجود دارد اما درنهایت تجربه تماشای این فیلم ناامیدکننده است». با این مقدمه بهترین فیلم‌های تام هاردی، یکی از بهترین بازیگران هزاره سوم را مرور می‌کنیم.
The Drop
کارگردان: مایکل آر.راسکام
امتیاز متاکریتیک: ۶۹ از ۱۰۰
هاردی در فیلم راسکام زیرکانه همه ورق‌هایش را بازی می‌کند. در درامی که به کندی پیش می‌رود و دنیس لیهان فیلمنامه آن را با اقتباس از یکی از داستان‌های خودش نوشته است. درام درباره فعالیت‌های مجرمانه زمان گذشته و حال باب ساگینوفسکی است که خودش را وسط سرقتی می‌بیند که دارد از مسیرش منحرف می‌شود و بعد وسط یک بازجویی به گذشته محله‌اش نقب می‌زند. جایی که دوستان، خانواده و حتی دشمنانش با هم برای زنده ماندن کار می‌کردند بدون اینکه به هزینه‌های کارهایشان فکر کنند. تیم رابی منتقد ارشد تلگراف با اشاره به فیلمنامه لیهان که قبلا از او کارهای مهمی مثل «رودخانه میستیک» دیده بودیم می‌‌نویسد: «اما در فیلم بالاتر از هر چیزی اجرای تام هاردی قرار می‌گیرد. بازی او مخاطب را تسخیر می‌کند.» کاراکتر تام هاردی گاهی مثبت‌اندیش و گاهی سردرگم است و بازیگر انگلیسی موفق می‌شود خیلی خوب در این مرز حرکت کند. این اولین‌بار نیست که بازی هاردی ما را یاد مارلون براندو می‌اندازد. شاید حتی براندو هم نمی‌توانست در این نقش بهتر از هاردی ظاهر شود.
برانسون (۲۰۰۸)
Bronson
کارگردان: نیکلاس وندینگ رفن
امتیاز متاکریتیک: ۷۱ از ۱۰۰
مرد جوانی که به دلیل ارتکاب سرقت محکوم به هفت سال حبس شده است درنهایت سه دهه را در زندان انفرادی می‌گذراند. در این مدت زمان شخصیت او جایگزین با پرسونایش به نام چارلز برانسون می‌شود. یک پدیده روانی عجیب و غریب که تام هاردی روند آن را در فیلم به طرز شگفت‌انگیزی باورپذیر ایفا می‌کند. وندینگ‌رفن در این فیلم بیوگرافیکش درباره یکی از مجرمان مشهور انگلستان سبک کارگردانی استیلیزه‌ای دارد که یادآور «پرتقال کوکی» استنلی کوبریک است. چون این فیلم در حقیقت نمایشی یک نفره برای بازیگر نقش اولش است. فیلم البته بازیگران نقش مکمل هم دارد که بازی برخی از آنها آنقدر خوب است که موردتوجه قرار بگیرد اما ماجرای این است که تام هاردی همه آنها را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. و تصویری مسحورکننده از یک بیمار روانی خودبزرگ‌بین ارا‌ئه می‌دهد.
افسانه (۲۰۱۵)
Legend
کارگردان: برایان هلگلند
امتیاز متاکریتیک: ۵۵ از ۱۰۰
فیلمی که در آن تام هاردی با تام هاردی همبازی می‌شود! درام باسلیقه هلگلند درباره رگی و ران کری، دو برادر دوقلوست که نقش هر دو را تام هاردی بازی می‌کند. این دو برادر در دهه ۶۰ در لندن زندگی می‌کنند و به عنوان دو گنگستر می‌خواهند کاری کنند که نام‌شان در افسانه‌ها بیاید. بخش زیبای این بازی در دو نقش این است که بعد از مدتی شما از اینکه بخواهید حقه فنی سینمایی پشت آن را کشف کنید، دست برمی‌دارید و فقط روی این تمرکز می‌کنید که این بازیگر تا چه حد با انرژی و درخشان هر کدام از برادرها را تعریف و شخصیت‌پردازی می‌کند. ران برادری است که گاهی یادآور هاردی در نقش کاراکتر «برانسون» است با کاراکتری دمدمی مزاج و رگی برادر باثبات‌تر است، جاه‌طلب و تصویری از یک گنگستر که روی خودش تسلط کامل دارد.
مبارز (۲۰۱۱)
Warrior
کارگردان: گاوین اوکانر
امتیاز متاکریتیک: ۷۱ از ۱۰۰
جوان‌ترین پسر یک بوکسور سابق به خانه برمی‌گردد. قهرمان سابق بوکس حالا الکلی شده اما شروع به آموزش پسرش می‌کند تا در مسابقات هنرهای رزمی شرکت کند. مسیری که مبارز را در مواجه با برادر غریبه و بزرگترش قرار می‌دهد. تام هاردی در مواجهه با جوئل ادگارتون در نقش برادرش پیروز میدان بازیگری است و البته سکانس‌های دوتایی او با نیک نولتی در نقش پدر هم احساس‌برانگیز و جذاب از کار درآمده. برای بسیاری از منتقدان این اولین نقشی بود که توانایی‌های واقعی فیزیکی تام هاردی را در صحنه‌های مبارزه روبه‌روی ادگارتون نشان داد. برای اولین‌بار در این فیلم منتقدان هاردی را با مارلون براندو قیاس کردند. او در دو راهی میان گناه و خشم هم درونگرا و هم جوششی است.
لاک (۲۰۱۳)
Locke
کارگردان: استیون نایت
امتیاز متاکریتیک: ۸۱ از ۱۰۰
فیلمی که از نود دقیقه بیش از دو سوم آن داخل ماشین می‌گذرد. مردی موفق در کار و اهل خانواده که یک تماس تلفنی همه برنامه‌ریزی‌هایش را نابود می‌کند. جای دیگری دارد پدر می‌شود و تصمیم دارد مسئولیتش را برعهده بگیرد اما اداره کردن همه چیز از کار گرفته تا خانواده با این مشکل جدید کار ساده‌ای نیست. اینجا با یک تام هاردی کاملا متفاوت طرف هستیم. تام هاردی که تحسین همگان را برانگیخت. این‌بار هاردی از فیزیک قوی‌اش استفاده می‌کند. فیلم کاملا روانشناسانه است و از آنجایی که جای چندان برای بازی با بدن هم ندارد هاردی فقط با صدا و چهره‌اش حالات درونی‌اش از آشفتگی تا خستگی را بازتاب می‌دهد. «لاک» یکی از فیلم‌های موردتوجه هزاره سوم و قطعا بهترین بازی تام هاردی تا امروز است. نبردی یک نفره برای تام هاردی که در آن پیروز می‌شود. فیلم جایزه حلقه منتقدان لس‌آنجلس را برایش به ارمغان آورد.
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
