ما برای معیشت انقلاب نکردیم اما ...
گروه سیاسی: هرچند این موضوع، چیز تازه ای نیست و در این سالها و در ایام نزدیک به دهه فجر انقلاب اسلامی، بارها با آن مواجه شده ایم اما امسال با توجه به چهل سالگی انقلاب اسلامی و تدارک ویژه برنامه هایی برای آن، بیشتر از همیشه شاهد برجسته شدن این موضوع هستیم و آن اینکه عده ای بیان می کنند از آنجا که مردم ما در سال 57 برای احیای اسلام و برقرار نظام اسلامی انقلاب کردند نه برای پیشرفت اقتصادی و بهبود معیشت، پس در ارزیابی عملکرد جمهوری اسلامی، راه اشتباهی رفته ایم اگر متر و معیارمان را بر اساس چنین چیزهایی قرار دهیم.
به گزارش بولتن نیوز، به نظر می رسد این کلام و منطق پشت سر آن اشتباه باشد چرا که اثبات شی نفی ما ادا نمی کند. اثبات اینکه ما برای احیای اسلام و برقراری حکومت اسلامی انقلاب کرده ایم به معنی این نیست که در ارزیابی کارنامه عملکرد نظام، مسائل اقتصادی و معیشتی مردم را نبینیم. علت اصلی این قضیه هم آن است که در سال 57 مردم ما خواهان تغییر ماهیت حکومت شدند نه تعلیق اساس حکومت. به عبارت دیگر، در سال 57 مردم ما انقلاب کردند که حکومتی داشته باشند با ویژگی های اسلامی. یعنی در ارزش های اسلامی را در قالب یک حکومت و ساختار سیاسی دنبال می کردند.
حال اگر این را بپذیریم، سوال مهمی که پیش می آید این است که مگر می شود یک حکومت را جدای از جهت گیری های ایئولوژیکش، بلکه یک حکومت به ماهو حکومت را خالی از یکسری وضایف ذاتی تصور کرد؟ مگر می شود حکومتی را تصور کرد که لیبرالی باشد یا مارکسیستی ولی هر دوی شان وظیفه تامین امنیت شهروندان شان را نداشته باشند؟ آیا می شود حکومتی را با هر گرایش فکر و فلسفی تصور کرد که وظیفه ای در خصوص حداقل های آموزشی و بهداشتی شهروندانش نداشته باشد؟ اگر صحبت از حکومت می کنیم، باید ضرورت هایش را نیز بپذیریم. چرا که التزام به یک شی التزام به لوازم آن است.
این قضیه در مورد جمهوری اسلامی ایران هم صادق است. زیرا قبل از هر چیز ما داریم در مورد یک حکومت صحبت می کنیم. حکومتی که در حکمیتش براساس موازین اسلامی عمل می کند. اما جمهوری اسلامی بودن حکومت ما نافی اصل حکومت آن و وظایف آن که بوسیله حکومت گری به آن تعلق می گیرد نمی شود. لذا حکومت جمهوری اسلامی هم مثل سایر حکومت ها دارای یکسری وظایف ذاتی است که از قضا مشابه آنهاست – اگر نگوییم فراتر از آنها – مثل تامین امنیت، فراهم ساختن شکوفایی اقتصادی در مردم و سایر مواردی که به دقت در مقدمه و اصول قانون اساسی ما نیز آمده است.
در نتیجه می توانیم بیان کنیم که حکومت جمهوری اسلامی ایران نیز اولا مثل سایر حکومتها به دلیل حکومت بودنش دارای یکسری وظایف مشترک و مشابه با دیگر حکومت هاست. ثانیا در ارزیابی کارنامه آن، هم باید وظایفی که من باب حکومت بودنش به آن اضافه می شود را بررسی کرد – مثل همین تامین شرایط اقتصادی و سر و سامان دادن اوضاع معیشت مردم – هم باید وظایفی که من باب اسلامی بودنش به آن اضافه می شود را بررسی کرد و این دو نافی همدیگر نیستند. لذا بهتر است در چهل سالگی انقلاب اسلامی با داشتن یک ارزیابی واقع بینانه، ببینیم کجای کار هستیم و قدم های بعدی را باید چگونه برداریم.
انتهای پیام/#
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
اگر هدف امنیت رفاه باشد که در یک حکومت سکولار هم قابل دستیابی است.
نکته دقیقا در همین ایدئولوژی حکومتها است.
آیا می توان به بهانه رفاه و تعامل اقتصادی با دزدهای بزرگ جهانی تعامل کرد؟
این است فرق ما با آنها.
دعوای ما با کسانی که می گویند پرچم آمریکا را آتش نزنید
تا دلار ارزان شود صرفا یک دعوای سیاسی یا اقتصادی نیست.
این دعوای دو جهان بینی متضاد است که مربوط به سال 57 یا 96
و یا سه هزار سال قبل یا بعد نیست. انسانها دو گروه هستند. گروهی معمولا
بزرگ و اکثریت که اصولا حیات و زندگی را چیزی چز در بازه تولد تا مرگ نمی
دانند و برای زندگی خود هدفی جز معاش و شهوت متصور نیستند. البته که از
نظر این گروه همواره ایستادن بر چیزهایی مانند شرف و استقلال و رضای خدا
و مبارزه با طاغوتها کاری احمقانه و بی معنی است که وقت برایش مناسب
نیست! چرا که هدف آنها فقط اقتصاد است! اینها حتی رسما بقای خود و
ملتهایشان را نتیجه همین وادادگی و رفاه طلبی می دانند. اصلا رییس دولت
موقت یعنی مهدی بازرگان صریحا می گفت [با عرض معذرت از شما خواننده عزیز]
رمز بقای ملت ایران در پفیوزی است! با این نگاه البته هزاران برجام هم
امضا شود عین عقلانیت از نظر اینها است.
اما گروه دوم زندگی را فراتر از معاش و شهوت می دانند و اصلا آن را بین
تولد تا مرگ محدود نمی دانند. به طور طبیعی آنها برای اموری فداکاری می
کنند که از نظر دسته اول هیچ ارزشی ندارد و عین بی عقلی و افراطی گری
است. به طور طبیعی با نگاه گروه اول جنگ بر سر اروند رود هم کاری احمقانه
بود چون عادیدات آن تا صد سال جبران هزینه یکسال جنگ را هم نمی داد و
بهتر بودید می دادیم به صدام تا آنهمه هزینه بیهوده ندهیم!
هم گروه اول و هم گروه دوم از هم بیش از دو دو شمن پدر کشته نفرت دارند.
تاریخ عرصه نبرد این دو تفکر بوده و به هیچ وجه ملیت و قومیت مانع آن
نیست و نخواهد بود. اما دموکراسی ایجاد شد تا همواره گروه اول را برنده
کند. چرا که گروه دوم معمولا در اقلیت هستند.