معترضین فرانسه به چه چیزی اعتراض دارند؟

گروه بین‌الملل: دلیل اصلی اعتراضات امروز در فرانسه و احتمالاً در اروپا، به‌کل زندگی افراد بازمی‌گردد. طبقه متوسطی وجود دارد که در تمام این سال‌ها به‌تدریج دچار افت طبقاتی و منزلت اقتصادی شده است. در فرانسه فرد ساعت‌های متمادی باید کار کند که بتواند از پس مالیات بر درآمدی که توسط دولت مکرون به حدود ۴۸ درصد رسیده، بربیاید.

به گزارش بولتن نیوز، آدم‌های معمولی تقریباً نیمی از درآمدشان را باید مالیات دهند. این در حالی است که در دولت امانوئل مکرون، مالیات ثروتمندان و صاحبان کارتل‌ها و شرکت‌های بزرگ، کاهش‌یافته است. این کاهش ناشی از سیاست‌های دولت مکرون و در راستای سیاست‌های نئولیبرالی است.

ریشه جنبشی که امروز مشاهده می‌کنیم به یک خشونت روزمره سازمان‌دهی شده و قانونی شده برمی‌گردد که بر زندگی افراد عادی جامعه تحمیل‌شده است. آن‌ها این خشونت را هرروز در تمام ارکان ملموس زندگی‌شان درک می‌کنند. ناامیدی نسبت به تغییر وضعیت، زندگی اقتصادی و معیشت، مردم را مورد تهدید قرار داده است. این اتفاقی است که از حدود ۴۰ سال پیش آغازشده و تا امروز نیز، تداوم داشته است.

این اعتراضات را نمی‌توانیم به هیچ‌یک از جناح‌های سیاسی فرانسه فرو بکاهیم زیرا این اعتراضات به همه آن‌ها برمی‌گردد. طی همین مدت، دیدیم، بیانیه‌ای را سندیکای کارگری به همراه دیگر سندیکاها داده که در فرانسه بسیار موردانتقاد قرار گرفت. آن‌ها در آن بیانیه خواستار این شده بودند که به‌عنوان نماینده جلیقه زردها با دولت مذاکره کنند و امتیاز بگیرند که این مسئله با عکس‌العمل تند گروهی از معترضان مواجه شد. در حقیقت، خود سندیکای کارگری رسمی یا سندیکاهای دیگری که در فرانسه فعالیت می‌کنند به‌عنوان بخشی از نظام سرکوب و مسئول وضعیت موجود شناخته می‌شوند. جلیقه زردهای معترض به سندیکاهای کارگری به این نکته اشاره‌کرده بودند که امروزه سندیکای کارگری به عضوی از چرخه نظام نئولیبرال تبدیل‌شده و با قانون‌مند کردن یا در کادر بردن اعتراضات به وضع موجود، همه‌چیز را تبدیل به امکانی برای گفتگو و امتیاز گرفتن کرده‌اند. امتیازهایی که در برابر چیزهایی که هرروزه از آن‌ها گرفته می‌شود، بسیار حداقلی و کوچک هستند.

در این شرایط به نظر می‌رسد که برگزیدگان و یا اصناف نیز توانایی نمایندگی این اعتراضات را ازدست‌داده باشند. درواقع، اتفاقی افتاده که آن را مصداق وضعیت بحرانی می‌شناسیم. هیچ‌کس توان نمایندگی را ندارد چراکه اساساً بحران ایجادشده ناشی از اصل و یا سازه اصلی نظام موجود و خود مسئله «نمایندگی» است و نه قوانین حاشیه‌ای‌ آن.

علی رفاهی، امین بزرگیان - باشگاه اندیش