به نظر می‌رسید رحمتی در آخرین دقیقه مسابقه خودش را به زمین زد تا چند ثانیه‌ای را تلف کند، البته ضربه‌ای به پای او برخورد کرد اما به نظر نمی‌رسید که این ضربه آنهمه دردناک بوده باشد. این اتفاق برای برخی حکم خواباندن بازی را دارد و سپری کردن زمان.
حتی خود پرویز مظلومی هم در انتهای بازی از یکی از بازیکنان دلخور بود که چرا توپ را به گوشه‌های زمین نبرده و زمان را نکشته است اما آنچه پرویز مظلومی درخواست می کرد با آنچه رحمتی انجام داد دو قطب مخالف هم هستند.
رحمتی کاری کرد که شبیه به کار «پیتر هور» در ورزشگاه کریکت ملبورن استرالیا بود. این هولیگان دیوانه وسط بازی و در حالی که تیم ملی ایران کاملا تسلیم شده بود 8 دقیقه بازی را با پاره کردن تور دروازه ایران خواباند.
این هولیگان با این کارش استرالیا را از فشار سنگینی که روی دروازه ایران داشت دور کرد و بازیکنان ایران را هم دوباره متمرکز کرد. در آن هشت دقیقه بازیکنان به خود آمدند و در حالی که رگ غیرتشان از حرکت آن هولیگان متورم شده بود به بازی برگشتند و نتیجه دو بر صفر باخته را دو بر دو کردند تا تیم ملی ایران به جام جهانی 1998 راه پیدا کند.
کاری که رحمتی کرد، اگر تمارض بود و به جهت خواباندن بازی، پرسپولیسی را که تسلیم شده بود دوباره بیدار کرد و آنها را برای آخرین تلاش‌ها متمرکز کرد. در واقع تا قبل از این لحظه پرسپولیس تقریبا تسلیم شده بود اما بعد از آن یک دقیقه دوباره حملات سنگین شروع شد تا کار تمام شود.
رحمتی قطعا بهترین بازیکن میدان بود حتی با وجود این تفسیر اما زمین خوردن برای وقت تلف کردن نیست، در واقع برای عوض کردن شرایط حریف و تیم خودی است که پرسپولیس در آخرین لحظات می‌رفت تا دست ها را به علامت تسلیم بالا ببرد اما این وقفه ارتش سرخ را دوباره جمع و جور کرد.
شاید هم رحمتی واقعا از درد به خود می پیچید اما هر چه که بود، حرفه‌ای گری با درد معمولی به ضرر استقلال تمام شد.
