چرا پیوند کبد دختر رئیس سازمان دامپزشکی کشور انجام نشد؟

گروه اجتماعی: احتمالا وقتی پای حرف بعضی از معترضین ایام اخیر نشسته‌اید، این جمله یا مشابهش را بارها شنیده‌اید که: «این‌ها همه چیز را فقط برای خودشان می‌خواهند و مردم برای ایشان هیچ ارزشی ندارند. بابت همین، بچه‌های آنها می‌روند و بچه‌های مردم می‌میرند.» هرچقدر هم که می‌گفتی ″نه بابا، همه اینطوری نیستند″، مورد هجمه قرار می‌گرفتی که مثلاً کی؟ مثلا کدام‌شان اینطور نیستند؟

به گزارش بولتن نیوز، نه فقط این‌ها، حتی به دیگرانی که شاید یادشان رفته آخرین بار، کدام مسئول جمهوری اسلامی بود که وقتی پای منافع خودش در میان بود، موقعیتش را بهانه‌ای برای برتری بر دیگران نکرد بگو روزی روزگاری، در زمستان ۱۴۰۱، یک دکتر آقامیری بود که با اینکه معاون وزیر بود، اما این جایگاه را پل نکرد که نوبت پیوند کبد دخترش را جلو بندازند، نکند که این وسط حق یکی از همین مردم، ضایع شود. او آنقدر پای این ارزش ایستاد که دخترش را از دست داد.

گفتنش ساده است. خدا برای هیچ کس نیاورد. اما تا عملاً در چنین موقعیتی قرار نگیری، نمی‌توانی شدت فشاری که بر قلبت وارد می‌شود را درک کنی. چقدر این وسط شیطان نعل وارونه می‌زند که تن به ناحق دهی. قلیان احساسات. حرف و حدیث و متلک‌های دوست و آشنا. و خیلی موارد دیگر که حتما برای مایی که اصلا درکی از واقعیت این ماجرا نداریم، ناشناخته است. همه این‌ها به آدم فشار می‌آورد که هر کاری کنی تا پاره تنت، دخترت را هر جوری شده نجات دهی. اما دکتر آقامیری، رئیس سازمان دامپزشکی، نخواست این خوب شدن، به هر قیمتی باشد و البته، هزینه‌اش را هم داد. و چه هزینه تلخ و سنگینی.

دوستانش می‌گفتند در اوج وخامت حال دختر مرحومش، یک پایش محل کار بود و تلاش برای رفع و رجوع مشکلات مردم. و پای دیگرش، بیمارستان شیراز تا نکند ته دل دخترش که آن لحظات خیلی به حضورش نیاز داشت، آبی تکان بخورد. فقط حرف هزینه و زمان گذاشتن و خستگی نیست. اینکه بتوانی هم پدر خوبی باشی و هم مدیری کارآمد، از جان گذشتن می‌خواست و از خود گذشتن که در این مدت، دکتر آقامیری از خود نشان داد.

خلاصه اینکه هنوز نسل آدم حسابی‌ها ادامه دارد. هنوز در این مملکت، مدیرانی که خودشان را یکی از همین مردم می‌دانند، وجود دارند. هنوز هم هستند افرادی که می‌توانستند در سکوت و بدون اینکه کسی بفهمد، یک نوبت را برای خودشان جابجا کنند، اما نکردند چون اعتقاد داشتند قاضی فردا، همان شاهد امروز است.