به گزارش بولتن نیوز،حق دارید! «زندگی نرمال» در خارج از کشور - آن هم به هزینه وزارت خارجه آمریکا و دلارهای نفتی بن‌سلمان و لابی‌های اسرائیل - روح انسان را لطیف، روانش را حساس و جسمش را زودرنج میکند.
شاید حق با شماست؛ انسان در شرایط «زندگی نرمال» همینقدر - مثل شما - نازک و شکننده است و تحمل کمترین ناملایمت‌ها را ندارد.
شاید این ما - مردمان ساکن ایران - هستیم که تحت سیاست «فشار حداکثری» کارفرمایان شما بیش از حد سخت‌جان شده‌ایم و زیر تحریم‌های «خردکننده»، «فلج‌کننده» و «وحشیانه» آنها، پوستمان زمخت شده، کمرمان قوز برداشته و روانمان کبره بسته، و نسبت به ضربات و لطمات روزگار بی‌تفاوت شده‌ایم.
و شاید به همین دلیل است که شما در تمام این سالها، بی هیچ وکالت و اجازه‌ای، در هر محفلی، «زبان» ما شدید و برایمان از قول خودمان، رنج و زجر بیشتری از کارفرمایان‌تان مطالبه کردید.
وقتی خانم معمار صادقی، مدیر موسسه «توانا»، در جمع جمهوری‌خواهان آمریکا، از قول ما به آنها پیام میداد که «خدا را شکر، وضعمان خیلی وخیم شده. لطفاً تحریم‌ها را ادامه بدهید!»، انتظار نداشت که صدایی از ما بلند شود و اعتراضی به او بکنیم.
مگر کمپین برای تحریم ورزش کشور راه نیداختید تا حتی کوچکترین دلخوشی‌های مردم را از آنها بربایید تا هیچ روزنه‌ای برای تخلیه آلام روحی‌شان باقی نماند؟
مگر در همه این سالها هر هنرمند و ورزشکار و کنش‌گر اجتماعی که از ایران به خارج سفر کرده بود را با شعار «مرگ بر» و «بی‌شرف» و فحاشی‌ها و عربده‌کشی‌تان محاصره نکردید؟
مگر هر ایرانی که علیه تحریم و جنگ و کاهش رنج هموطنانش فعالیت کرد را به «مزدوری» و «ماله‌کشی» و «استمرارطلبی» متهم نکردید؟ کمپین «ایجاد شرمساری» راه نیداختید و رای دهندگان را در جلوی سفارتخانه‌های ایران به ضرب و شتم نگرفتید؟
خب حالا، بعد از این همه سال، شاید کمی دیر، یک سیلی ناقابل از یک هنرمند پیشکسوت کشورمان خوردید تا «سخت‌جانی» یک ملت را به «بی‌زبانی»اش تعبیر نکنید و از این پس هرگاه خواستید از زبانش برایش رنج بیشتر مطالبه کنید، یادی از آن «پشت‌دستی» که به خاطرش راهی بیمارستان شدید، بکنید.
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com