مقصر سقوط زن نابینا به داخل مترو کیست؟

روزنامه ایران نوشت:

همزمان با بررسی فیلم حادثه مرگبار در مترو، یکی از مسئولان شرکت متروی تهران صبح دیروز برای ارائه توضیح درباره مرگ خانم معلم نابینا در دادسرای جنایی تهران حضور یافت.

به گزارش خبرنگار جنایی ما، به دنبال بازنگری فیلم دوربین‌های مداربسته مترو از حادثه مرگ دلخراش خبرنگار و معلم نابینا از سوی بازپرس جنایی تهران، یکی از مسئولان مترو برای تحقیق و پاسخگویی به سؤالات بازپرس محمد شهریاری در شعبه هفتم بازپرسی دادسرا حاضر شد.

وی در حالی که از وقوع این حادثه ابراز تأسف می‌کرد، اعلام داشت شرکت مترو برای پرداخت خسارت به این خانواده و حق و حقوق قانونی به آنها، آمادگی کامل دارد.

بازبینی فیلم حادثه

گفتنی است، بررسی تصاویر ثبت شده دوربین‌های مداربسته مترو حاکی از آن است که هما بدر- قربانی حادثه- در حالی که عصا به دست داشته، وارد محوطه مترو شده و هنگام رسیدن مقابل ورودی کارت بلیت الکترونیکی را وارد دستگاه کرده است اما وقتی کارت وی عمل نکرده، نگهبان حاضر در محل با توجه به حضور زن نابینا، به کمکش آمده و پس از زدن کارت و باز شدن مسیر، هما از چند پله بالا رفته و وارد سکوی مترو شده است اما متأسفانه نگهبان او را همراهی نکرده و هما تنها وارد سکو شده و پس از رسیدن به لبه سکو، حتی برای چند لحظه نیز ایستاده است اما دوباره به طرف جلو حرکت کرده که ناگهان به داخل چاله ایستگاه سقوط می‌نماید.

با این حال وی بلافاصله از جا بلند می‌شود تا با عجله خود را نجات دهد. حتی همان موقع دو تن از مسافران هم به طرفش می‌دوند تا کمکش کنند اما با رسیدن ناگهانی قطار مرگ به ایستگاه و به رغم کشیدن ترمز اضطراری، باز هم قطار با زن نابینا برخورد می‌کند.

شهرداری مسئول نیست؟!

شهرداری تهران با استناد به فیلم حادثه، در ماجرای مرگ خانم معلم نابینا در ایستگاه مترو بی‌تقصیر است!

به گزارش ایرنا، «سید محمد هادی ایازی» سخنگوی شهرداری پایتخت دیروز در یک نشست خبری در پاسخ به سؤالات متعدد خبرنگاران ضمن ابراز تأسف از حادثه پیش آمده تأکید کرد: فیلم حادثه موجود است و چنانچه شهروند نابینا از همراه یا عصای سفید هنگام ورود به ایستگاه مترو استفاده می‌کرد، این اتفاق رخ نمی‌داد.

وی با بیان این‌که استانداردها برای استفاده نابینایان از ایستگاههای مترو رعایت شده، تأکید کرد: در فاصله‌ای از لبه ایستگاه مترو نیز شیارهای اعلام خطر ایجاد شده که در صورت استفاده عصای سفید توسط نابینایان، محدوده خطر برای آنها مشخص می‌شود.

ایازی با بیان این‌که روزانه 200 شهروند تهرانی فوت می‌کنند که هر یک علت خاص خود را دارد، تأکید کرد: یکی از علت‌ها حوادث شهری است که درباره مرگ شهروند نابینا به استناد فیلم حادثه، شهرداری مقصر نیست.

خانم معلم نابینا قربانی کم توجهی مسئولان

مادر روشن ضمیر بی‌آن‌که بخواهد، با زندگی وداع گفت و با شکستن شیشه زندگی‌اش میهمان دیار باقی شد. امیدوار و شاداب، با اعتماد به نفسی وصف ناشدنی، روزگار می‌گذراند و خود را برای فردای کودکانش آماده می‌ساخت. می‌گفت:‌ «باید جایگاه عصای سفید را در دنیای بیرونی به اثبات رسانیم؛ باید به مردم اثبات کنیم با مشاهده عصای سفید قدری در رفتارهایشان تأمل کنند.»

می‌گفت: تا شقایق هست زندگی باید کرد، باید دیده شد، باید حس کرد، باید زندگی را عاشقانه دنبال کرد و از آن لذت برد. می گفت: نباید نداشتن بینایی، ما را از زندگی محروم کند. باید بود و به خود کمک کرد تا زندگی روال طبیعی‌اش را طی کند.

اما او با تمام تلاشی که در جدال با معلولیتش در روند طبیعی زندگی می‌کرد، قربانی شد. اما قربانی چه؟! کم توجهی و عدم مراقبت از خود یا سهل‌انگاری مسئولان شهری؟ بارها و بارها از مشکلات خود و دیگر اقشار آسیب پذیر در اماکن عمومی قلم زده بود. گویی فریادی بر دل سنگ بود و نتیجه آن هیچ! او سالها خبرنگار روزنامه «ایران سپید» - ویژه نابینایان - بود و از نزدیک مشکلات شهری را لمس کرده و همواره در این‌باره نوشته بود.

او بانوی نقادی نابینا بود اما افسوس که به خوبی دیده نشد. او از جمله نابینایانی بود که عصای سفید را حرمت می‌نهاد و از این وسیله برای یافتن راهی به فضای بیرونی بهره می‌برد. «هما بدر» نخستین قربانی مترو و کم توجهی مسئولان در ایجاد بستر مناسب برای نابینایان نیست، بلکه او یکی از قربانیان معلول و روشن ضمیری است که جان خود را در محل های عمومی از دست می‌دهد.

مدیرعامل شرکت بهره برداری مترو گفته ایستگاههای مترو از شرایط امنی برای تردد نابینایان و انواع معلولان جسمی برخوردار است!‌ همه ایستگاه‌های مترو، دارای پله برقی هستند و 70 درصد آنها نیز به آسانسور مجهز می‌باشند و...

این گفته‌ها در حالی از سوی مسئولان مترو اعلام می‌شود که برخلاف این ادعاها، معلولان و نابینایان هنوز با مشکلات زیادی برای تردد در مترو یا در فضاهای شهری روبه‌رو هستند.

آنان برای ورود به ایستگاه یا درون واگن‌های قطار با مشکلات زیادی مواجهند که هنوز رفع نشده و نیازمند توجه و پیگیری های جدی است.