حد و مرزهای قرآنی دعا را پاس بداریم

گروه دین و اندیشه: محمدعلی بزرگان نیا در یاددشت پیش رو که پیرامون ماه مبارک رمضان و حد و مرزهای قرآنی دعا نگاشته معتقد است: دعا نباید با لحن آمرانه و با صدای بلند فریاد مانند خوانده شود زیرا چنین لحن و صدایی در قرآن تجاوز و موجب ناخشنودی خداوند توصیف شده است.
 
 به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت که به صورت اختصاصی در اختیار خبرنگار ما قرار گرفته شده است به شرح زیر می باشد:    
 
ماه مبارک رمضان بهار قرآن و بهار دعا است و بنا بر همین ویژگی شاید توضیحات روشن گر زیر شایان توجه باشند:

در ضرورت باور به امر ونهیها و باید و نبایدها و هشدارهای قرآنی که سخن خداوند اند و در الزامی بودن تقید و پایبندی به حد و مرزهای احکام الهی که برخاسته از علم و حکمت مطلق بی حد و مرز ازلی و ابدی خداوند هستند تردیدی نیست.

خروج یا عدول مشروط از حد و مرزهای احکام آشکار الهی که طبیعتا قابل درک و سرشت نشین هستند تنها در صورت وجود استثنای روشن از جانب خداوند امکان پذیر است .

با توجه به تفاوت میان علم و حکمت بی کران ازلی و ابدی الهی و علم و دانش ناچیز ذهن جایز الخطای بشر و با وجود روشن گریهای آشکار قرآن کریم هیچ بشری اعم از مقرب یا غیر مقرب بدون وجود وحی صریح غیر قابل انکار از جانب خداوند نمی تواند از خود برای احکام مطلق خداوند قید یا استثنا قایل شود ( آیه 36 سوره احزاب ).

بنا بر توضیح فوق شکستن این حد و مرزها نافرمانی آشکار از حکم خداوند و گناه کبیره به شمار می آید واین نافرمانی در قرآن کریم با صراحت غیر قابل انکار به کفر و ظلم و فسق توصیف شده است ( آیات 44 و 45 و 47 سوره ی مائده ).

بنا بر همین ممنوعیت قرآنی و عقلی که علیه عدول از احکام خداوند ثابت گردیده ، اجتهاد برای خروج یا عدول از حکم مطلق و بی استثنای خداوند حرام و گناه کبیره ی نا فرمانی از حکم خداوند محسوب می شود و خشم خداوند را بر می انگیزد ومجازات اخروی تحمل ناپذیر دارد( آیات و سوره های: 15 نساء و 36 أحزاب و 23 جن ) .

خداوند دانای مطلق در قرآن کریم آشکار و روشن و رسا و گویا امر فرموده بشر در حین دعا کردن او را با اسماء حسنای خداوندی بخواند ( آیه 180 سوره ی أعراف ) ؛ چون فعلیت و بازده اسماء حسنای خداوند ازلی و ابدی و پیوسته اند در حالی که فعلیت و بازده فعل محسوس بشر در تعامل بادیگران منحصر به زمان و مکان وجود مادی و مجازی انسان در این دنیا است.

این فرمان مطلق الهی هیچ استنایی را در مقابل این اسماء برای بشر مجاز نکرده و تتمه این آیه همین اطلاق را می رساند.

بنا بر علل آشکار چهار گانه ی منطقی این فرمان الهی و با توجه به فعل و بازده ازلی و ابدی این اسماء که هیچ تشابه زمانی و مکانی و کمیتی و کیفیتی با فعل و بازده فعل هیچ یک از آفریدگان ندارد خواندن خداوند با غیر از اسماء حسنای او اجتهاد در مقابل نص و نافرمانی از دستور و حکم خداوند و بنا به روشنگری قرآن بعلت دخالت خود بزرگ بینانه ی بشر در کار منحصر به خداوند ، کفر و فسق و ظلم به شمار آمده است.

چنین نا فرمانی و اصرار بر آن ، گناه کبیره ی آشکار به شمار می آید و بنا به صریح مفصل قرآن ( آیات و سوره های: 15 نساء و 36 أحزاب و 23 جن ) خشم خداوند را بر می انگیزد و آثار مثبت و سازنده ی هر دعا را خنثی و نابود می سازد.

دعا نیز نباید با لحن آمرانه و با صدای بلند فریاد مانند خوانده شود زیرا چنین لحن و صدایی در قرآن تجاوز و موجب ناخشنودی خداوند توصیف شده است( آیات 55 و 205 سوره ی أعراف ).

انسان دین دار مؤمن در بر گزیدن شکل و روش انجام و اجرای مراسم و مناسک و شعایر دین برای جلب رضایت خداوند باید در این زمینه و در همه ی زمینه ها به پیروی از دستورات صریح و مفصل قرآنی خداوند و از سنت معتبر و بی خدشه ی معصومان که می باید با دستورات قرآنی خداوند هم گن و هم آهنگ باشند مقید باشد.

تخلف از ضرورتهای چگونگی اجرای مراسم و مناسک و شعایر دینی و سهیم ساختن من در آوردیهای ذهن ناچیز بشر در آنها ، آثار سازنده و مثبت این مراسم و مناسک و شعایر را بی تردید از بین می برد.

دخیل ساختن من درآوردیهای بشر در کارهای وابسته به دین خداوند بمعنای سهیم ساختن بشر در امور منحصر به خداوند است ( که تعیین احکام و اعتقادات دینی منحصر به او است ) و خداوند حتی به پیامبران خود نسبت به گرفتار شدن به چنین گناه دین زدایی هشدار داده است ( آیه 65 سوره ی زمر ).

آیا این حقیت رسا و سرشت نشین قرآنی آشکار برای بشر متدین مؤمن خوشایند است که در قیامت به او بگویند عبادتها و کارهای نیک تو مشمول آیات 103 تا 106 سوره ی کهف شده اند.
 
 این انسان متدین ، بعلت بی توجهی به خواسته های خداوند در قرآن که حتما نسخه یا نسخه هایی از آن در خانه او یا در دست رس او وجود داشته ، تخلف بی شماری از دستورات آشکار خداوند که در قرآن آشکار بیان گردیدده اند مرتکب می شود و به همین دلیل آثار نیک همه ی عبادتهای خود را در قیامت می بازد و بعلت این تخلفها و بی توجهی به قرآن و نادیده گرفتن احکام الهی در چگونگی دین داری خدا پسندانه مجازات نیز می شود.

آیا نگون بختی جبران ناپذیر نیست که یک عمر از تدین انسان ، بعلت بی توجهی به احکام و بایدها و نبایدها و هشدارهای نجات بخش و سعادت آفرین خداوند و تخلف از تکلیف دانستن آشنایی با مسائل دینی حیاتی که در قرآن حی و حاضر موجود نزد او آمده اند ، از دست برود و این انسان دچار خسران و عذاب الهی نیز بشود.

شیطان پلید انسانهای متدین با سواد را ، که قرآن را در خانه های خود ایزوله کرده و به سراغ شناختهای آن نمی روند و از هشدارهای آن خبر دار نمی شوند ، از راه دین نماهای من در آوردی ساخت بشر با وسوسه های فریبنده ی خود از راه به در می کند و منحرف می سازد.

شیطان پلید با ایجاد این گمراهی و انحراف نزد متدینان به سوگند خائنانه خود که در تلافی طرد خود از بهشت در محضر خداوند یاد کرد جامه عمل می پوشاند و با قهقه های ناجوانمرادنه خود این متدینان نا آکاه غافل و حقیقت گریز را که بر جهل خود به آیات بینات قرآن اصرار می ورزند مسخره می کند و با تلاش مذبوحانه ی پیوسته و کینه توزانه خود این متدینان غافل و ناآگاه و قرآن گریز را دسته دسته به سوی جهنم می فرستد.

اصرار عامدانه سواد داران بر ایزوله کردن قرآن و نرفتن به سراغ هشدارهای نجات بخش آن و سکوت دین شناسان بر این خطای نابخشودنی با وجود قرآن کریم در خانه های همه ما مسلمانان با هر توجیهی که باشد نزد خداوند که بشر را به تدبر در قرآن نهیب داده (آِیات و سوره های: 82 نساء و 24 محمد) هرگز پذیرفته نخواهد شد.

اصرار عامدانه ی سواد داران بر بی توجهی به هشدارهای رسا و گویا و قابل درک و سرشت نشین قرآن کریم و نرفتن به سوی تدبر در قرآن ، بی توجهی به آیات روشن و هدایت گر خداوندی به شمار می آید و کفر نابخشودنی است که در سر تا سر قرآن از گرفتار شدن متدینان و سایر بشر به آن آشکارا سخن فراوان یاد شده است.