نقش تعیین‌کننده زنان در انتخابات 2016 آمریکا / آیا کلینتون اولین رئیس‌جمهور زن آمریکا می‌شود؟

درست است که در مجموع، زنان در رقابت‌های مقدماتی ریاست جمهوری آمریکا از کلینتون بیشتر از دونالد ترامپ – نامزد جمهوری‌خواهان - حمایت کرده‌اند؛ اما این حمایت با حمایت اقلیت سیاه‌پوست آمریکا از باراک اوباما در انتخابات ریاست جمهوری 2008 و 2012 قابل‌مقایسه نیست.

به نوشته وبسایت پولیتیکو، بسیاری از رأی‌دهندگان زن آمریکایی – بویژه زنان سفیدپوست - معتقدند جنسیت کلینتون به تنهایی برای پیروزی او در انتخابات ریاست جمهوری کافی نیست. آنها معتقدند زنی که از ابتدا درون حاکمیت بوده است نمی‌تواند نماینده زنانی باشد که سالهاست برای حقوق برابر خود با مردان مبارزه می‌کنند. به همین دلیل، کلینتون با وجود اختلاف رأی زیاد با «برنی سندرز» - رقیب انتخاباتی خود - در میان زنان سفیدپوست نسبت به وی از حمایت کمتری برخوردار است. 

تاکنون زنی در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا حضور نداشته است تا بتوان میزان حمایت احتمالی زنان آمریکایی از همجنس خود را در یک انتخابات سراسری پیش‌بینی کرد؛ اما دموکرات‌ها در کل همواره از اقبال بیشتری نزد رأی‌دهندگان زن برخوردار بوده‌اند و همین مسئله می‌تواند برای کلینتون در رقابت با ترامپ یک امتیاز بزرگ محسوب شود.

ترامپ نیز تاکنون بارها اعلام کرده است که کلینتون تنها با تکیه بر جنسیت خود وارد انتخابات ریاست جمهوری شده و اگر زنان آمریکایی صرفاً برای حمایت از همجنس خود به وی رأی ندهند، هرگز نمی‌تواند در انتخابات پیروز شود.

به نوشته ای‌بی‌سی نیوز، طبق نظرسنجی‌های انجام شده، زنان جوان 20 تا 40 ساله که در دوره‌های اخیر انتخابات ریاست جمهوری آمریکا مشارکت بیشتری نسبت به گروه‌های سنی بالاتر داشته‌اند، سندرز را به کلینتون ترجیح می‌دهند و 49 درصد زنان آمریکایی از تمامی گروه‌های سنی نیز نظر مساعدی درباره کلینتون ندارند. گاردین چندی پیش در تحلیلی دلیل حمایت کمتر از حد انتظار زنان آمریکایی از کلینتون را ناشی از نگاه حاکمیتی کلینتون عنوان کرد که باعث شده است بسیاری از زنان آمریکایی نتوانند او را نماینده واقعی خود بدانند. 

از سوی دیگر، برخی از کارشناسان انتخاباتی معتقدند با توجه به اینکه تا به حال تمام رؤسای جمهور آمریکا مرد بوده‌اند، این باور در میان زنان آمریکایی شکل گرفته است که در آمریکا تنها مردان می‌توانند عهده‌دار پست ریاست جمهوری شوند. در مقابل، گروهی دیگر از کارشناسان معتقدند عملکرد زنان در انتخابات سراسری ممکن است متفاوت از عملکرد آنها در انتخابات مقدماتی بوده و در یک رویارویی تن به تن با یک نامزد مرد، حمایت بیشتری از همجنس خود به عمل آورند. 

به نوشته واشینگتن پست، نکته امیدوارکننده‌ای که در این میان برای کلینتون وجود دارد، این است که نامزدهای دموکرات از دهه 80 میلادی در مجموع در میان زنان و بویژه زنان رنگین‌پوست آمریکا (آفریقایی‌تبار و لاتین‌تبار) با اقبال بیشتری نسبت به مردان رو به رو بوده‌اند. به عنوان مثال، اوباما در هر دو انتخابات ریاست جمهوری 2008 و 2012 رأی 96 درصد زنان آمریکایی آفریقایی‌تبار و رأی دو سوم زنان لاتین‌تبار را به دست آورد؛ هرچند در میان رأی‌دهندگان زن سفیدپوست به همان اندازه موفق نبود.

تنها نامزد دموکراتی که از دهه 80 میلادی توانسته است رأی زنان سفیدپوست بیشتری را نسبت به رقیب جمهوری‌خواه خود کسب کند، بیل کلینتون در سال 1996 بود. «ال گور» نیز در انتخابات 2000 علاوه بر رأی قابل توجهی که در میان زنان رنگین‌پوست آمریکا به دست آورد، در میان زنان سفیدپوست نیز توانست رأی برابری را با جرج بوش - رقیب جمهوری‌خواه خود - کسب کند.

اما از آن زمان تاکنون در بقیه ادوار، نامزدهای جمهوری‌خواه با وجود آنکه در مقایسه با دموکرات‌ها از میانگین حمایت کمتری در میان زنان برخوردار بوده‌اند، آرای بیشتری را در میان زنان سفیدپوست به دست آورده‌اند. به عنوان نمونه، آرای «میت رامنی» در انتخابات ریاست جمهوری 2012 در میان زنان سفیدپوست، 14 درصد بیشتر از اوباما بود.

با این حال، جمهوری‌خواهان در طول دوره‌های مختلف انتخابات ریاست جمهوری بر خلاف دموکرات‌ها همواره با "مشکل زنان" مواجه بوده‌اند و در این دوره از انتخابات، ترامپ بیش از هر نامزد جمهوری‌خواه دیگری به دلیل اظهارات جنجالی خود علیه زنان و لاتین‌تبارها با این مشکل رو به روست.

پیش‌بینی می‌شود در انتخابات ریاست جمهوری 2016 آمریکا نیز در ادامه روند سالهای گذشته، اقلیت‌ها 30 درصد مجموع آرای انتخاباتی را به خود اختصاص دهند. طبق پیش‌بینی وبسایت تحلیلی آتلانتیک، ترامپ در انتخابات ریاست جمهوری امسال در بهترین حالت ممکن می‌تواند - مانند دونالد ریگان در سال 1984 - دو سوم آرای مردان سفیدپوست را به دست آورد؛ اما در مقابل، کلینتون با توجه به جایگاه پایین ترامپ در میان اقلیت‌ها می‌تواند تا 80 درصد آرای این گروه‌های قومی کوچک اما اثرگذار را که از سال 1976 همواره از نامزدهای دموکرات حمایت کرده‌اند، کسب کند.

در صورتی که این دو پیش‌بینی محقق شود و ترکیب رأی‌دهندگان نیز همچنان از الگوی ثابت سالهای اخیر پیروی کند، ترامپ برای پیروزی در انتخابات دستکم به رأی 58 درصد زنان سفیدپوست (2 درصد بیشتر از آرای 56 درصدی رامنی در انتخابات 2012) نیاز دارد. 

اما اگر کلینتون عملکرد معمول دموکرات‌ها را در میان رأی‌دهندگان غیر‌سفیدپوست (آفریقایی و لاتین‌تبار) داشته باشد، آنگاه اگر حتی نیمی از آرای زنان سفیدپوست را نیز به دست آورد، ترامپ برای پیروز شدن در برابر او باید بیش از سه چهارم آرای مردان سفیدپوست را کسب کند که با توجه به میزان حمایت مردان سفیدپوست از نامزدهای جمهوری‌خواه در دوره‌های اخیر عملاً غیر‌ممکن به نظر می‌رسد.

این محاسبات نشان می‌دهد اگر ترامپ به دلیل اظهارات جنجالی خود درباره زنان نتواند رأی قابل‌توجهی در میان رأی‌دهندگان زن سفیدپوست که همواره برخلاف زنان رنگین‌پوست حمایت بیشتری از جمهوری‌خواهان کرده‌اند، کسب کند، تقریبا به طور قطع نمی‌تواند کلینتون را در انتخابات ریاست جمهوری شکست دهد. 

مشکل بالقوه دیگری که برای ترامپ وجود دارد این است که به نوشته ای‌بی‌سی نیوز، از سال 1964 تاکنون زنان در انتخابات سراسری حضور بیشتری نسبت به مردان داشته‌اند و با توجه به شکاف جنسیتی عمیقی که طی دوره‌های اخیر آنها را بیشتر به سمت نامزدهای دموکرات سوق داده است، شاید کلینتون در انتخابات ریاست جمهوری 2016 آمریکا بتواند به یک نامزد تاریخ‌ساز تبدیل شود؛ بویژه آنکه اظهارات زن‌ستیزانه و نژادپرستانه ترامپ ممکن است زنان و اقلیت‌های قومی بیشتری را در این دوره برای مقابله با او به پای صندوق‌های رأی بکشاند. 

باید تا 18 آبان 1395 منتظر ماند و دید در انتخاباتی که در آن مردان به صورت سنتی به جمهوری‌خواهان و زنان به دموکراتها رأی می‌دهند، جنسیت کلینتون تا چه حد می‌تواند به موفقیت انتخاباتی او کمک کند.