پای حرفهای یکی از ثروتمندترین مردان ایران

اسدالله عسكراولادي حدود 75 سال دارد و بيش از 55 سالي است كه در كار بازرگاني و تجارت مشغول است. به گفته خودش طي اين همه سال بحران‌هاي مختلف را به چشم خود ديده است

به گزارش بولتن:وي هم‌اكنون عضو هيات نمايندگان اتاق بازرگاني ايران و رئيس كنفدراسيون صادرات اتاق و همچنين رئيس اتاق بازرگاني ايران و چين است و هنوز هم با اين سن و سال سفرهاي متعددي به كشورهاي مختلف بخصوص چين انجام مي‌دهد. نقش وي حالا در ايام تحريم به عنوان نماينده‌اي از سوي بخش خصوصي پررنگ‌تر شده است و به گفته خودش در تلاش است با بردن هيات‌هاي مختلف از بازرگاني ـ تجاري و توليدكنندگان كشور به چين و آوردن چيني‌ها به ايران تحريم‌ها را دو ر بزند. در قسمتهایی ازمصاحبه وی با جام جم امده است :

در تحریم های سالهای اویل انقلاب چه میکردید؟

ما همه تحريم‌ها را دور ‌زديم و بخوبي موفق شديم. البته يك كمي هم مشكلمان در داخل است. دولت ما، كارآفرينان‌ما، دولتي‌ها و تقريبا مي‌شود گفت تمام كاركنان نظام در اين مواقع بايد به كمك بيايند.

الان فكر مي‌كنيد تحريم‌ها چه مدت طول بكشد؟

من نمي‌توانم بگويم چقدر گذشته يا چقدر مانده اما مي‌خواهم بگويم يواش‌يواش تحريم‌ها بي‌خاصيت مي‌شود.

ممكن است از اين شديدتر شوند؟

بله، ممكن است افكار شيطنت‌آميزشان شديدتر شود.

ممكن است مثلا نفت از ما نخرند؟

بعيد مي‌دانم بتوانند نفت را نخرند. نمي‌توانند بدون نفت زندگي كنند، اگر نفت را نخرند يقين بدانند رقباي‌شان برنده مي‌شوند. فكر مي‌كنيد اگر اروپا از ما نفت نخرد از چه كسي بايد بخرد؟

مثلا عربستان.

نه عربستان تا حدي مي‌تواند توليد ‌كند. براي اين‌كه ما اگر نتوانيم نفت صادر كنيم عربستان هم نمي‌تواند صادر كند. هيچ دليلي وجود ندارد كه ما نتوانيم از خليج فارس نفت صادر كنيم اما ديگران بتوانند. پس چه كسي برنده مي‌شود؟ كسي كه در خليج فارس نيست و با آنها دوست نيست.

يعني روي قيمت‌ها شديد اثر مي‌گذارد.

اگر بخواهند دنبالش بروند اشتباه استراتژيك كرده‌اند.

تحريم در كل دنيا چقدر اثر گذاشته مثلا روي كشورهايي مثل كوبا و كره؟

الان كوبا تحريم شده 50 سال است روي پاي خودش زندگي مي‌كند. اينها متحمل فشار شده‌اند اما زندگي‌شان را ادامه دادند در مورد ما هم همين است.

اگر آدم بخواهد يك روز استقلال پيدا كند بايد از يك جايي شروع كند و بايستد. هميشه همين است.

چگونه مي‌توانيم اين تهديدها را تبديل به فرصت كنيم؟

ما به تعامل اعتقاد داريم. بايد با كشورهايي كه با ما دوست هستند بيشتر تعامل كنيم. دوست و دشمن را به يك چوب نزنيم. درست است كه ما صدمه مي‌خوريم اما در درازمدت آنها بيشتر صدمه مي‌خورند. آنها از نظر سياسي هم صدمه مي‌خورند چون ما را با دست خودشان به طرف ديگر هل مي‌دهند. از نظر سياسي ضربه مي‌خورند. كارخانه توليدكننده آلماني از خدا مي‌خواهد به ما بفروشد مجبور است واسطه پيدا كند، تخفيف بدهد و به ما بفروشد. ما يك بازار 70 ميليوني نيستيم منطقه ما 400 ميليون جمعيت است. تجار و كارآفرينان ما سابقه 200 ساله با غرب دارند. پس غبن آنها فاحش‌تر از غبن ماست. آنها اين بازار 200 ساله را به راحتي از دست مي‌دهند. سرمايه‌گذاري‌اي كه انگلستان درايران دارد به هوا مي‌رود. غرب راه را به روي خود مي‌بندد، اگر ما 4 تا كارخانه را از شرق آورديم و ميخش را كوبيديم ديگر سراغ غرب نخواهيم رفت. در عراق و افغانستان موفق نيستند چون با ما رفاقت ندارند.

ما نيروي ارزشمند و سرمايه منطقه هستيم. كشور بزرگ منطقه هستيم. ما دومين ذخاير نفتي منطقه و چهارمين ذخاير نفتي جهان را داريم. دومين ذخاير گاز را در دنيا داريم.

بله مشكلات سياسي وجود دارد كه با گفتگو قابل حل است. كسي با گفتگو ضرر نمي‌كند. مگر مشكل چيست؟ ما گفته‌ايم در انرژي هسته‌اي هرگز دنبال جنگ، انرژي جنگي و بمب اتم نيستيم. ما احتياجي نداريم، با همين حالت در دنيا پيش مي‌رويم.

با ستاد بحران ويژه كه براي موضوع تحريم‌ها ايجاد شده همكاري شما چگونه بوده و چه راهكارهايي ارائه داديد؟

ستادي در بانك مركزي همچنين در اتاق بازرگاني و در اتاق تهران تشكيل شده. من در آنجاها حضور پيدا مي‌كنم. اينها كار خود را مي‌كنند اما گزارش هيچ كدام فعلا قابل درج نيست. ما راه‌هايي را جستجو مي‌كنيم كه بهتر و زودتر به تحريم‌ها فائق آييم. خيلي هم جلو رفتيم. به صادركننده‌ها و واردكننده‌ها راهكارها را نشان مي‌دهيم ولي هيچ كدام از اينها به عنوان دستورالعمل كتبي و ذكرشده قابل فاش‌شدن نيست. متاسفانه دشمن دائم به فكر اين است كه ما چه توفيقي داشته‌ايم تا كشف كند و پادزهر بريزد و ما نمي‌خواهيم اين‌طور شود.

توقع ما اين بود كه برنامه پنجم هر چه زودتر به تصويب برسد اما دچار دست‌انداز شده توقع ما اين بود كه يارانه‌ها يا زودتر اجرا شود يا به تاخير بيفتد.

پيشنهاد خود من به عنوان يك كارشناس كوچك كه از كسبه جزء تهران هستم به دولت آقاي احمدي‌نژاد اين است كه طرح هدفمند كردن يارانه‌ها تا ارديبهشت عقب بيفتد.

الان كه براي مبارزه با تحريم‌ها به شدت مبارزه مي‌كنيم اگر اين 6 ـ5 ماه عقب بيفتد چيزي نمي‌شود.

در مورد نرخ ارز چطور؟

نرخ ارز نرخ مناسبي نيست. من از بانك مركزي خواسته‌ام كميسيون ويژه تخصصي تشكيل دهد. ما نبايد ارزمان را ارزان بفروشيم. ارزان كردن ارز حراج كردن دارايي‌هاي نفت است. حتما بايد ذخاير ارزي‌مان به گونه‌اي بالا برود كه ارزمان را ارزان ارائه نكنيم اما اين‌كه نرخ واقعي ارز چقدر است، تخصص مي‌خواهد. نمي‌شود ارز را سياسي مديريت كرد بايد اقتصادي مديريتش كرد. اگر ارز را اقتصادي مديريت كنيم نرخ واقعي‌اش را به دست مي‌آوريم، بعد براساس نرخ واقعي مي‌توانيم آرام آرام مديريت كنيم اين بهتر از سياسي مديريت‌كردن است. سياسي مديريت كردن در دوره حكومت 8 ساله هم اتفاق افتاد. نرخ ارز را 175 تومان و بعد 300 تومان نگه داشتند. آن مديريت سياسي بود. ديديد وقتي حكومت 8ساله رفت قيمت ارز چگونه منفجر شد؟

نرخ واقعي ارز يك كميسيون تخصصي مي‌خواهد. كميسيون سياسي نمي‌خواهد. اين‌كه چون من اين هستم بايد اين باشد غلط است. ارز بايد طبق نظري باشد كه متخصصين مي‌گويند. ما تابعيم، من هم حاضرم در همه كميسيون‌ها دفاع خودم را داشته باشم. تشخيص با متخصصان و اساتيد اقتصادي است.

به جز تاثيرگذاري نرخ ارز بر روند واردات با چه شيوه‌هايي مي‌توان مديريت واردات را بخوبي انجام داد؟

مديريت واردات براي حمايت از توليد و مصرف‌كننده است. در مديريت واردات بايد 2 اصل را رعايت كنيم. يكي حمايت از مصرف‌كننده كه كالاي گران نخرد و دوم حمايت از توليدكننده كه بتواند توليدش را بالا ببرد و اشتغال ما افزايش يابد. وقتي مي‌توانيم سيب را از اروميه و مشهد بياوريم و به مصرف‌كننده بدهيم حق نداريم از مصر و لبنان بياوريم.

بايد يارانه سيب را طوري به توليدكننده سيب در مازندران، خراسان و آذربايجان بدهيم كه توليد سيب را قطع نكند.

خب اگر باغ سيب او خشك شود به شهر مي‌آيد و عملگي و گدايي مي‌كند. به همين نسبت در صنعت‌مان بايد توليد صنعتي را در عين حال كه حقوق مصرف‌كننده را حفظ مي‌كنيم، حمايت كنيم.

مديريت واردات يعني ما بهترين كالا با كيفيت خوب را اول توليد كنيم، راه را براي توليدمان باز كنيم، سرمايه‌گذاري‌هاي توليد را تجربه كنيم و به نيروهايي كه به كمك واحدهاي توليدي مي‌آيند از نظر مالي و... كمك كنيم.

من بارها به وزير صنايع هم گفته‌ام كه چرا چين مي‌تواند كالاي با بهترين كيفيتش را هم ارزان تمام ‌كند؟ وزارت صنايع، هيات تحقيقاتي بفرستد و دليلش را جويا شود. چرا تركيه، هندوستان، مالزي و چين كالاهاي با كيفيت بالا را ارزان تمام مي‌كنند اما ما نمي‌توانيم. الگوي‌شان چيست؟

تركيه نفت ندارد اما 90 ميليارد دلار صادرات دارد. ما كه نفت داريم با نفت‌مان 50 ميليارد صادرات داريم. چين، مالزي، اندونزي و تركيه براي واحدهاي توليدي‌شان چه مي‌كنند؟ بايد واحدهاي توليدي‌مان را به شكل وسيعي تقويت كنيم. كارآفريناني كه در توليد زحمت مي‌كشند نبايد كركره‌هايشان را پايين بكشند. از واحدهاي توليدي خواهش مي‌كنم كه مبادا نااميد شويد و كركره را پايين بكشيد. اين اشتغال ضرورت دارد، تحمل كنيد.

بايد ورود كالاهاي غيرضروري را كم كنيم يا از ديوار تعرفه استفاده كنيم. كيف و كفشي كه در تهران قابل توليد است چرا از خارج بيايد؟ اگر مي‌خواهيم از خارج بياوريم پس طوري از ديوار تعرفه حمايت كنيم كه توليدكننده داخلي زمين نخورد.

يكي از تشكل‌هاي فروشندگان ميوه چندي پيش گفته بود بحث واردات ميوه سياسي است زيرا مجبورند به خاطر داشتن برخي مراودات امتيازاتي را به برخي كشورها بدهند و ميوه وارد كنند. نظر شما در اين باره چيست؟

ممكن است اين هم باشد. پس مديريت واردات در اينجا هم دخالت پيدا مي‌كند.

در اين شرايط تحريم چطور مي‌شود هم امتياز نداد و هم مبادلات خود را ادامه داد؟

امتياز يك مدير خوب همين است كه اگر فلان همسايه كالاي ديگري غير از ميوه ندارد چگونه عمل كند تا او را راضي كند. زيرا اگر بخواهيم از كشاورزمان در كشور حمايت كنيم اين مساله بايد به گونه‌اي مديريت شود.

اين بحث مديريتي است كه چگونه خارجي را راضي كنيم كه در اينجا سرمايه‌گذاري كند. اين كارها در مديريت قابل انجام و آسان است اما موضوع مديريت واردات تازه مطرح شده است. مديريت واردات از فرمايشات مقام معظم رهبري است كه در ايام عيد مطرح شد و الان بحث‌هاي آن در حال شكل‌گيري است.

اين شكل نبايد به عنوان بگير و ببند انجام شود. بايد منافع مصرف‌كننده و توليدكننده اشتغال و سرمايه‌گذاري را مورد توجه قرار دهد. فرياد من از اشتغال است.

معتقدم بايد واحدهاي توليدي صنعتي، كشاورزي و خدماتي را تقويت كنند تا اين واحدها كالاي ارزان توليد كنند. با اين كار خود به خود ورود كم مي‌شود.

الان چرا واردات صرف دارد؟ چون واحد توليدي نمي‌تواند روي پاي خود بايستد. كالا را گران تمام مي‌كند.

اگر به واحد توليدي كمك كرديم، انرژي و زمين ارزان داديم، وام داديم، سوبسيد داديم و به نيروي كارش كمك كرديم كالايش ارزان تمام مي‌شود و كالا را در بازار مي‌ريزد. اگر ارزان باشد مگر آدم ديوانه است كه از هند و چين بياورد؟