اجرا در دهه 90 با خلق مسیر دراماتیک

گروه سینما و تلویزیون: در یادداشت پیش رو که محمدهیراد حاتمی آنرا نگاشته، نگارنده معتقد است:  اتكاء به شعر و شاعری و لحني رسمي و اتو کشیده جوابگو نیست و به دلیل افزایش شبکه های اجتماعی باید با ادبيات و لحن جديدي در گفتار با استقبال مخاطبين رفت. مردم علاوه بر اینکه تمایل دارند مجری دایره لغات گسترده اي داشته باشد خواهان این هستند که آن تکه کلام های مرسوم حرف زدن در کف جامعه در گویش یک مجری وجود داشته باشد. 

به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت که در روزنامه سینما نیز منتشر شده به شرح زیر است:

اگرچه معادله «چالش هایی که مجریان تلویزیونی دهه 90 با آن روبرو هستند» پیچیدگی های خاص خود را دارد اما بی تردید ساده سازی آن روند فهم ماجرا را آسان خواهد کرد. چالشی که با تغییر سطح اطلاعات مخاطبان و میزان دسترسی آنان به منابع اطلاع رسانی در دنیای جدید شکل گرفته است. پیش از آغاز دهه 90 تلويزيون اصلی ترین مرجع برای کسب اطلاعات موثق عامه مردم بود و آن ها بخش عمده نیازهای زیستی خود را در این جعبه جادویی جستجو کردند اما اکنون با گسترش دامنه رسانه ها این رسالت دشوارتر شده است. بسیاری از مخاطبان در دنیای کنونی می توانند با یک جستجوی ساده میزان صحت حرف ها و داده های یک مجری را ارزیابی کنند و آن را بسنجند. همین خط کشی که به ياري رشد فناوري، برای ارزیابی مجریان تلویزیونی در دهه 90 به دست بسیاری از مخاطبان افتاده، رسالت مجریان در تلويزيون را سنگین تر می کند تا به طور مداوم و لحظه ای اطلاعات را رصد کنند. موضوعی که از سویی دشوار اما از جهتي ديگر جذابیت دارد چرا که مرا به عنوان مجری را در مسیری قرار می دهد که تلاش کنم به صورت پی در پی به دانش خود اضافه کنم و در جريان اطلاعات جديد و به روز باشم. در کنار این روزآمدی که قطعا اصلی ترین نیاز یک مجری دهه 90 است باید لحنی ویژه در نظر گرفت. بی تعارف دیگر اتكاء به شعر و شاعری و لحني رسمي و اتو کشیده جوابگو نیست و به دلیل افزایش شبکه های اجتماعی باید با ادبيات و لحن جديدي در گفتار با استقبال مخاطبين رفت. مردم علاوه بر اینکه تمایل دارند مجری دایره لغات گسترده اي داشته باشد خواهان این هستند که آن تکه کلام های مرسوم حرف زدن در کف جامعه در گویش یک مجری وجود داشته باشد. زبان يك مقوله پويا است و يك مجري براي ارتباط بهتر و صميمانه با مخاطب امروز بايد از اتفاق هایی که در بیان آدم های معمولی و در سطح اجتماع واقع مي شود، آگاه باشد. شاید به همین دلیل است که مجری باید به سراغ استفاده از بازی های متفاوت برود که این بازی می تواند «فن بیان»، یا یک بازی ساده دو نفره باشد. به تمامی این موارد می توان نوع ایستادن و نشستن به فراخور شكل و محتواي برنامه های تلویزیونی را اضافه کرد. همچنین نوع پوشش از دیگر المان هایی است که در عصر حاضر یک مجری باید آن را جدي بگيرد، چرا که دسترسی بسیاری از شهروندان به شبکه های تلویزیونی و به دنبال آن به شمار مجری ها اضافه شده است در چنين فضاي متنوع و متكثري ديگر يك مجری نمی تواند و من معتقدم نبايد صرفا به پوشش رسمي و معمول، مثلا کت و شلوار، اكتفا كند و در برنامه ظاهر شود. باید در انتخاب نوع پوشش و حتي تركيب و يا رنگ آن حال و هوا و مضمون برنامه و حتي رده سنی مخاطبان آن را در نظر گرفت. چون اگر با ذائقه آنان جور نباشد خيلي راحت و بي تعارف كانال تلویزیون را عوض می کنند و حتی خود مجري را ديگر نخواهند پذيرفت. این جذابیت ها صرفا با اتكاء به دانش روز ومتنوع ساختن آن ایجاد خواهد شد. ارائه هر مطلب و المان و نكته ساختاري بايد بر اساس نیاز سنجی مخاطبان انجام شود. خلاصه اين كه در این عصر و دوران جديد باید به ذائقه مخاطبان احترام گذاشت چرا كه آنان دیگر به یک گپ و گفت ساده و پیام مستقیم دل نمی دهند و قانع نمي شوند، بر مبناي همين ضرورت مجری برنامه های دهه 90 تلویزیون باید بتواند فی البداهه مسیری دراماتیک در حین اجرا و گفت و گوهای برنامه طراحی و اجرا كند.