9 نکته در مورد شراب و شرابخواری

یکم:

خوردن مشروبات الكلى از زمان حضرت آدم(ع) تحريم شده و در هيچ عصرى و از سوى هيچ پيامبرى مجاز شمرده نشده است . امام رضا عليه السلام فرمود: «خداوند هيچ پيغمبرى را نفرستاد جز اين كه حرمت شراب جزء برنامه رسالت بود و شراب از اوّل حرام بود.»

دوم:

كمتر گناهى پيدا مى شود كه به اندازه خوردن شراب  منفور باشد. امام صادق (عليه السلام) مى فرمايد: «كسى كه يك جرعه شراب بياشامد، خدا و پيغمبران و مؤمنين او را لعنت مى كنند، اگر به مقدارى بخورد كه مست شود، روح ايمان از او دور مى شود و به جايش روح كثيف شيطانى جايگزين مى گردد...»

 از امام علی(ع)نیز نقل شده است:

اگر قطره‌ای از شراب در چاهی بیفتد و بر آن مکان مناره‌ای بلند بنا شود، بر آن مناره اذان نمی‌گویم، و اگر قطره‌ای از شراب در رودخانه‌ای بیفتد سپس آب آن خشک شود، و از زمین او سبزه‌زاری بروید، هیچ حیوانى را از آن سبزه‌ها نمی‌چرانم.

رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: چهار چيز است چنانچه يكى از آنها وارد خانه اى شود آن خانه را طورى خراب كند حتّى با بركت نيز آباد نگردد آنها عبارتند از: خيانت، دزدى، شرابخوارى و زنا.

سوم:   به اجماع فقهاى شيعه و سنّى، شراب، نجس و حرمت آن محرز است. اكثر عالمان دينى مشروبات را حتى به نام دارو نيز تجويز نمى‏كنند.تمام فقيهان اسلامى براى شراب‏خوار اجراى حد شرعى (هشتاد ضربه شلاق) را واجب نموده‏اند.

چهارم : اگر یک قطره از شراب در چاهی آب ریخته شود، باید همه آب را کشید و بیرون ریخت تا آب آن چاه پاک شود.

پنجم:

آيات عظام امام، بهجت و سيستانى: اصل هم‏نشينى اشكال ندارد ولى نشستن بر سر سفره‏اى كه بر سر آن شراب مى‏خورند، بنابر احتياط واجب جايز نيست و خوردن از آن سفره- هر چند غذاى حلال باشد حرام است. توضيح المسائل مراجع، م. 2634)

آيات عظام تبريزى، خامنه‏اى، صافى، فاضل، مكارم، نورى و وحيد: اصل هم نشينى اشكال ندارد ولى نشستن بر سر سفره‏اى كه بر سر آن شراب مى‏خورند، جايز نيست و خوردن از آن سفره- هر چند غذاى حلال باشد حرام است.( توضيح المسائل مراجع، م 2634 وحيد، توضيح المسائل، م 2698 خامنه‏اى، اجوبه الاستفتاءات، س. 1425)

ششم:

همه مراجع: شراب، نجس و خوردن آن حرام است. تفاوتى بين كم و زياد آن نيست و نوشيدن يك قطره آن نيز حرام است. اين كار از گناهان بزرگ محسوب مى‏شود هر چند شخص را مست نكند.

هفتم:

ازدواج با شرابخوار جايز است ولى كراهت شديد دارد.

امام خمينى، آيت الله نورى، آيت الله مكارم و آيت الله فاضل، العروه الوثقى، ج 2 م 7 آيت الله وحيد، منهاج الصالحين، ج 3، م 1298 آيت الله تبريزى، منهاج الصالحين، ج 2، م 298 آيت الله سيستانى، منهاج الصالحين، ج 2، م 2 آيت الله صافى، هدايه العباد، ج 2، م 4 و دفتر: آيت الله بهجت و آيت الله خامنه‏اى.

هشتم:

شرابخوار بعد از این که از مستی بیرون آمد باید جاهایی که نجس شده آب بکشد و نمازش را بخواند.

البته نماز خواندن دواثر دارد نخست این که فرد نمازخوان را در لیست نمازگزاران قرار می دهد.و عذاب تارک نمازها را ندارد.

دومین اثرنماز، این  است که باعث نزدیکی به خداوند می شود.و نماز شرابخور تا چهل شبانه روز این خاصیت دوم را ندارد.

نهم:

شخصى به نام حسين بن خالد مى گويد محضر مبارك حضرت رضا (عليه السلام) عرض كردم براى ما از پيامبر (صلى الله عليه وآله) روايت شده كه فرموده اند: كسى كه شراب بياشامد تا چهل روز نمازش مقبول نيست، آيا اين روايت صحيح است؟

حضرت فرمودند: راويان اين حديث راست گفته وحديث را صحيح نقل كرده اند. عرض كردم: چرا نمازش تا چهل روز مقبول نيست نه كمتر از آن و نه بيشتر حضرت فرمودند: براى اين كه حق تعالى خلقت انسان را مقدر و معين فرموده با اين بيان: وقتى نطفه انسان در رحم مادر قرار مى گيرد 40 روز به حال نطفه بعد تبديل به علقه مى شود. تا 40 روز سپس مضغه مى شود و 40 روز به اين حالت است (و همين طور جلورود تا خلقت كامل شود) بنابراين وقتى شخصى شراب مى خورد آن شراب 40 روز در بدن او مى ماند و تا اين زمان كه بقايا و ذرات شراب درجوف او باقى است نماز نبايد مقبول درگاه الهى واقع شود