پاسخ به خوش بینی ها یا تایید بدبینی ها به مذاکرات؟!

گروه بین الملل، «لوران فابیوس»، «فیلیپ هاموند» و «فرانک والتراشتان مایر» وزرای خارجه فرانسه، انگلیس و آلمان و نیز «فدریکا موگرینی» مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا تاکید کردند: اعمال هرگونه تحریم جدید علیه ایران بازگشت به عقب است و فرصت تاریخی حل موضوع هسته ای ایران از دست می رود.
 
به گزارش بولتن نیوز، رسانه‌های غربی از انتشار مقاله مشترک سران آلمان، فرانسه، انگليس و موگرينی رئيس سياست خارجه اتحاديه اروپا در «واشنگتن پست» مبنی بر درخواست آنان از کنگره برای عدم وضع تحريم‌های جديد خبر داده‌اند.

براین اساس مقام های ارشد اروپایی در مقاله ای مشترک در روزنامه «واشنگتن پست» نوشتند: گروه 1+5 (انگلیس، آلمان، امریکا، فرانسه، روسیه، چین) در ماه نوامبر 2013 پس از چند ماه مذاکره با ایران به توافق موقت درباره برنامه هسته ای ایران دست یافت.
 
آنها در این مقاله افزودند: توافق موقت به ما زمان و فضا داده است که تلاش کنیم درباره حل درازمدت موضوع هسته ای ایران مذاکره کنیم که برای آینده امنیت منطقه ای و بین المللی مهم است.


این درحالی است که برخی از جمهوریخواهان و طرفداران جنگ تحت فشارهای لابی صهیونیستی در کنگره آمریکا تلاش می کنند با بهانه تراشی هایی بر سر مذاکرات هسته ای با ایران، تحریم های جدید علیه تهران وضع شود و این درحالی است که باراک اوباما رییس جمهوری آمریکا نیز در قبال اتخاذ چنین سیاستی به جمهوریخواهان هشدار داده است.
 
وزرای خارجه کشورهای اروپایی درمقاله مشترک خود می نویسند: امروز آژانس بین المللی انرژی اتمی همچنان به تایید این که ایران به تعهداتش پایبند است، ادامه خواهد داد. در مقابل ما مشغول انجام تعهداتمان هستیم تا تسهیل محدود تحریم ها را برای ایران فراهم آوریم. در سال گذشته شش شریک در مشاوره نزدیک با یکدیگر و با متحدان مان برای حفظ مذاکرات کار کردیم، تا ببینیم که آیا می توانیم به یک راه حل جامع و ماندگار برای برنامه هسته ای ایران دست یابیم.
 
در ادامه نوشتار این چهار مقام ارشد خارجی اروپا آمده است: هدف ما روشن است. ما خواهان راه حل جامعی هستیم که هم حق مردم ایران برای دسترسی به انرژی صلح امیز هسته ای را به رسمیت بشناسد و هم اجازه دهد جامعه بین المللی از صلح آمیز بودن برنامه هسته ای ایران اطمینان حاصل کند.
 
هر توافقی باید تضمین های محکم، تحقق پذیر و پایدار بدهد که برنامه هسته ای ایران به طور کامل صلح آمیز هست و خواهد ماند. اختلاف های اساسی بین ایران و جامعه بین المللی باید مورد توجه قرار گیرد و به همین دلیل است که مذاکرات را در سال جاری تمدید کردیم.
 
در این زمینه مسئولیت ما این است که اطمینان دهیم دیپلماسی ممکن ترین فرصت را برای کامیابی داده است، اما معرفی موانع جدید در این مرحله حساس از مذاکرات ازجمله وضع قانون تحریم های اضافی بر ایران مرتبط با برنامه هسته ای، تلاش های ما را در این مرحله حساس به خطر می اندازد.
 
فابیوس، هاموند، اشتان مایر و موگرینی در این نوشتار افزودند: قانون تحریم های جدید در این زمان به جای تقویت موضع مذاکرات، ما را به عقب برمی گرداند.
 
در بخش پایانی این مقاله مهم و کم سابقه نیز آمده: ما یک فرصت تاریخی داریم که ممکن است دوباره بدست نیاید. چشم های دنیا روی ماست، باید تعهدمان به دیپلماسی و تلاش برای حل موضوع هسته ای ایران را در مهلتی که تعیین کرده ایم، نشان دهیم. این مطمئن ترین مسیر برای رسیدن به یک توافق جامع و اخرین راه حل است که دنیا و منطقه را امن تر خواهد کرد.
 
به هر تفسیر به نظر می رسد، انتشار مقاله مشترک سران آلمان، فرانسه، انگليس و موگرينی رئيس سياست خارجه اتحاديه اروپا در «واشنگتن پست» مبنی بر درخواست آنان از کنگره برای عدم وضع تحريم‌های جديد که با پوشش بی سابقه ای ازسوی رسانه های بین المللی و به ویژه رسانه های غربی نیز همراه شد، نشان از اولاً اهمیت این مقاله و درثانی و ادامه آن نشان از موقعیت حساس و خطیر کنونی در مذاکرات هسته ای، سطح بالای این مذاکرات و مهمتر از همه،‌ عملکرد و مواضع اصولی و منطقی مذاکره کنندگان کشورمان دارد که این چنین سران کشورهای غربی را به عکس العمل درقبال کارشکنی بچگانه کنگره جمهوری خواه امریکا واداشته است.

گفتنی است،‌ این موضوع به روشنی نشانگر افول توجه به سیاست های یک جانبه و فشارمحور سال های نه چندان دور غرب در قبال ایران و به ویژه در رابطه با مسئله هسته ای کشورمان بود که منجر به وضع تحریم های سنگین ببین المللی به ویژه در نیمه دوم دولت دهم در بازه سال های 90 تا 92 گردید و حال به نظر می رسد، در پی اتخاذ مواضع منطقی مقامات وزارت خارجه کشورمان در دو سال اخیر و در سایه دولت «تدبیر و امید» و مذاکرات صورت گرفته در این مدت، مقاله روز گذشته سران کشورهای غربی در «واشنگتن پست» که به روشنی در حمایت از ادامه مذاکرات و گزینه دیلماسی به عنوان تنها گزینه کارساز در تقابل با ایران، علناً‌ رودر روی تندروهای جمهوری خواه در کنگره امریکا ایستاده اند، شاهد سیاست بازگشت به سوی تعامل دیپلماتیک با ایران برای حل موضوع هسته ای از سوی غرب هستیم.

جالب این جاست که درحالی که جای خالی جان کری (وزیر امور خارجه امریکا)‌در این مقاله به چشم می خورد،‌ به نظر می رسد این اقدام در راستای تقسیم کاری صورت گرفته که از سوی دولت امریکا و دیگر متحدان غربی اش در جریان مذاکرات هسته ای و در چارچوب گروه 5+1 انجام می شود، صورت گرفته که طی آن تنها چند روز پس از آن اوباما علناً‌ در نطق سالانه اش در کنگره ای که جمهوری خواه ترین کنگره نیم قرن اخیر نیز هست،‌ به وتو کردن رای کنگره درخصوص تصویب تحریم های جدید تهدید می کند، مقاله مشترکی ازسوی وزرای خارجه 3 کشور اروپایی و مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا در روزنامه «واشنگتن پست» خطاب به همان کنگره منتشر می شود و اینچنین از آن ها می خواهند با سیاست های تعاملی این گروه همگام و همراه شوند.

از دیگر سو، درحالی علاوه بر جان کری، وزاری خارجه دو کشور دیگر عضو گروه 5+1 یعنی روسیه و چین نیز در این مقاله غیبت دارند که بنابر روابط کلان دیپلماتیک این دو کشور همواره به عنوان قدرت های بزرگ حامی ایران شناخته می شوند و اساساً‌ حضورشان در این مقطع و در دفاع از این موضع چندان اهمیتی نیز نداشت.

با این حساب می توان مقاله منتشر شده در «واشنگتن پست» را به نوعی ابراز نظر مشترک گروه 5+1 برداشت نمود و باتوجه به صحبت های اخیر محمدجواد ظریف مبنی بر رسیدن به توافقی کلی در سالگرد پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی در 22 بهمن ماه پیش رو را در حکم تاییدی بر گزارش های چندماه اخیر «بولتن نیوز» مبنی بر تحقق توافق هسته ای ارزیابی نمود.

با این همه، چنین تحلیلی باوجود آن که براساس رویکرد خوش بینانه به نتیجه مذاکرات (و نه لزوماً‌ ذات مذاکرات)‌ تبیین شده، توجه به نکاتی اساسی نیز می تواند دلیلی بر این باشد که این بار نیز همچون همیشه، صحبت از خوش بینی صددرصدی به مذاکرات مطرح نیست و اساساً‌ همچنان به نظر ما تحقق سیاست های اقتصاد مقاومتی تنها راه برون رفت از وضعیت ناخوشایند اقتصادی کنونی است که بخشی از آن ناشی از صدور تحریم های بین المللی است.


براین اساس، ما نیز به هیچ عنوان تقابل و دوگانگی تاثیرگذاری میان دولت و کنگره امریکا مشاهده نکرده و چنین مسئله ای را به هیچ عنوان تایید نمی کنیم و در ادامه با اشاره به نکاتی به اثبات این ادعا نیز خواهیم پرداخت. با این همه، آنچه موجب اتخاذ چنین رویکرد خوش بینانه ای از سوی ما در تمامی مدت مذاکرات گردیده، بر اساس شناخت و قضاوت مان از نمایندگان هموطنمان در مذاکرات هسته ای و تیم مذاکره کننده وزارت خارجه ایران بوده و خواهد بود که به گفته مقام معظم رهبری، از فرزندان انقلاب اسلامی اند.

بر این اساس و در تشریح و تحلیل رویکرد و عملکرد طرف غربی این مذاکرات توجه به نکاتی حائز اهمیت است.

نکته بسیار حائز اهمیتی که به هیچ عنوان نباید از نظر دور بماند این است که درحالی که سیاست تبلیغاتی آمریکا اساساً بر پایه ایجاد ظرفيت جهانی برای کنگره آمريکا صورت گرفته، کنگره آمريکا درحقیقت مجموعه‌ایست از نمايندگان ايالتی که مانند مجالس تمام کشورها تشکيل گرديده و وظيفه آن نيز صرفاً قانون‌گذاری برای سياست داخلی و خارجی آمريکا است و براساس عرف بين‌الملل پارلمان اساساً توانايی تصميم‌گيری درخصوص نحوه تعامل و عملکرد ساير کشورها و معادلات جهانی را ندارد.

این درحالی است که پنهان سازی واژه‌ای به نام لغو تحريم‌ برای غرب، دیگر سیاست برجسته سازی کنگره است تا از لغو تحريم‌های شورای امنيت در قبال ايران در افکار عمومی و رسانه ها صحبتی به میان نیاید و درحقیقت این طرح کارشده و تبلیغاتی غرب برای استمرار تحريم‌ها در رسانه‌های بین المللی است که حقیقت یگانه دلیل و عامل به نتیجه نرسیدن مذاكرات تاکنون نیز همین مسئله است.

بر این اساس به نظر می رسد، مقامات کشورهای غربی قصد دارند با به نتیجه رسیدن با ایران درخصوص پرونده هسته ای کشورمان که تماماً به دلیل درایت طرف ایرانی صورت گرفته و می گیرد، این موضوع را مطالبه به مقصود نموده و در راستای ایجاد عرفی جدید در تعاملات دیپلماتیک جهانی، عملاً خود را جایگزین نهادهای بین المللی موجود در این عرصه نموده و به بیان دیگر خود را به عنوان پدرخوانده مردم جهان و محور تحولات جهانی و تصمیم گیرنده و تصمیم ساز بین المللی جلوه دهند.

این درحالی است که پذیرش این مسئله ازسوی ایران که با این 6 قدرت به نمایندگی از آنچه غرب افکار عمومی و جامعه جهانی می خواند، صرفاً در راستای رسوا نمودن افکار و اهداف پلید غرب بوده که تا این لحظه نیز کاملاً محقق گردیده است و بانگاهی به نظرسنجی های متعددی که توسط رسانه های غربی از افکار عمومی انجام گرفته، می توان به روشنی تغییر نظر و رویکرد آنان را هم در قبال ایران و هم درخصوص ماهیت پنهان و حقیقی کشورهای غربی بررسی نمود.

به هر تفسیر به نظر می رسد، برای تحلیل و بررسی این مقاله مشترک سران اروپایی در روزنامه امریکایی «واشنگتن پست» باید همزمان با دو موضع و رویکرد متفاوت به آن توجه نمود. خوش بینی و بدبینی: واقع بینی!