«پرده نشین» با مخاطبش چه کرد که مقبول افتاد؟!

گروه سینما و تلویزیون، چندی پیش سریال فاخر "پرده نشین" از رسانه‌ی ملی پخش شد. سریالی موضوع روحانیت و البته پس‌زمینه‌ی دینی که توانست علاوه بر جلب نظر مخاطبین گسترده، نظر بسیاری از کارشناسان را هم به خود جلب کند. ما قصد داریم در این فرصت به این سوال مهم پاسخ دهیم که "پرده نشین" چه کرد و چه نکرد تا توانست به دل همگان بنشیند؟

به گزارش بولتن نیوز، شاید یکی از مهمترین ویژگی‌های این سریال، نحوه‌ی روایت موفق داستانش بود. داستانی که قصه داشت و در کنارش پیام. اما نه قصه را فدای پیام کرد و نه پیام را فدای قصه. به عبارت دیگر، "پرده نشین" نمونه‌ی موفق انتقال چند پیام دینی به مخاطب بود، بدون اینکه دچار کلیشه شده و یا به اصطلاح گل‌ درشت صحبت کند. بلکه پیام‌های سریال، در قالب ارکان فیلم‌نامه درآمده و جزیی از داستان بود که با حذف آنها، داستان از روایت می‌افتاد.

از طرف دیگر، "پرده نشین" نیامده بود که تا در لابه‌لای بیان چند نکته‌ی اخلاقی، یک داستان منفک و مجزایی از پس‌زمینه‌ی اصلی خود را بیان کند. قصه‌ی داستان، کاملا در جهت پیام و محتوای داستان بود. و اینکه قصه‌ی "پرده نشین" سالم بود. خرده شیشه نداشت. جای ان‌قلت چندانی باقی نمی‌گذاشت. و این مهم تحقق نیافت مگر در پیوند دقیق کارشناسان دینی با کل اثر، از زمان تدوین فیلم‌نامه‌ی سریال تا فیلم‌برداری و ...


هم ما و هم بسیاری از کارشناسان و منتقدان فیلم‌های سینمایی و سریال‌های تلویزیونی، بارها به این نکته اشاره کرده بودیم که اگر قرار است یک اثر دینی ساخته شود، باید در ساخت آن مثل تولید یک اثر پلیسی یا پزشکی، به متخصص امر دین رجوع شده و از ایشان در طول روند ساخت اثر استفاده شود. "پرده نشین" موفق است چون به خوبی توانسته این نکته را رعایت کند و پیوند مناسبی بین متخصص امر هنر و متخصص امر دین برگزار نماید. از این جهت، شاید بتوان ادعا کرد که این سریال قابلیت الگوشدن را داشته لازم است تا دیگرانی که می‌خواهند راه در این وادی بگذارند، بهره‌ی مناسبی از تجربه‌ی تیم تولید "پرده نشین" ببرند.

اما همه‌ی داستان موفقیت "پرده نشین" به اینجا ختم نمی‌شود. شاید بتوان یکی از دلایل اصلی اما کاملا پنهان در موفقیت "پرده نشین" را در نوع نگاهی که کارگردان اثر به قصه دارد جستجو کنیم. نگاهی که در آن، روحانیت نه ملعبه‌ی خنده‌ی مخاطب می‌شود – اما روحانی "پرده نشین" بشاش است – و نه آنقدر پاستوریزه است که گویی فرشته‌ای از آسمان نازل شده. روحانیت "پرده نشین" ملموس است. عین خود روحانیت است. تصویرسازی بدلی آن نیست. با همه‌ی بالا و پایین‌هایی که همه‌ی ما داریم.

و البته، روحانیت "پرده نشین" گرچه دچار حاشیه‌هایی که جز پنهان‌کاری چاره‌ی دیگری ندارد، نمی‌شود. اما در عین حال، مبتلا به مشکلی شده که شاید از جمله خط قرمزهای ما باشد. ولی پرداخت درست و از سر آگاهی کارگردان به این موضوع توانسته "پرده نشین" را در مسیری بکشاند که یک روحانی را در لب خط قرمز برده اما به سلامت برمی‌گرداند.


در کنار همه‌ی این‌ها، باید به این نکته اشاره کرد که "پرده نشین" پیوند دقیقی از داستان و سبک زندگی اسلامی را هم رقم زده است. و نکته اینجاست که سبک زندگی اسلامی در "پرده نشین" روایت می‌شود، نه اینکه ایدئولوژیک‌وار، بر سر بیننده آوار شده تا شما تصور کنید که بجای یک سریال، با بیانیه‌ی فرهنگی-سیاسی روبه‌رو هستید.

در انتها باید به عوامل موثر دیگری همچون بازی‌های غیرکلیشه‌ای و حرفه‌ای، موسیقی متن و تیتراژ مرتبط و هنرمندانه و فیلم‌برداری همگن این سریال هم اشاره کنیم. هرچند بیان دلایل موفقیت این سریال، به مختصری که ذکر شد ختم نمی‌شود و فرصت بیشتر و کلام مطول‌تری می‌طلبد. اما علی ایحال، "پرده نشین" توانست در فضای سریال‌سازی ما سطح تولید اثر دینی را ارتقا بخشیده و حتی در مولفه‌هایی، به جایگاه الگو شدن نیز برسد. امیدواریم این روند مثبت، در رسانه‌ی ملی ادامه پیدا کند و از این پس، شاهد آثار بیشتری با استاندارد "پرده نشین" و حتی از آن بالاتر باشیم. ان‌شالله...