«پ،ح.ب» مثل «پوشیه، حجاب برتر»

گروه اجتماعی، محسن اکبری: چندی پیش در برنامه "زنده باد زندگی" گروه اجتماعی شبکه دو، مدعوین، خانواده ای از جنس روحانیت بودند که یک روحانی، همسر و دخترش در برنامه حضور داشتند.
 
به گزارش بولتن نیوز، همسر و دختر این روحانی که با پوشیه در استودیو حضور یافته بودند، با متانت و استواری کلام، به پرسش های مجری برنامه پاسخ می دادند و از اخلاق و همزیستی مسالمت آمیز خانواده در کنار هم بر پایه آموزه های تعالی بخش اسلام می گفتند.
 
دختر خانواده از این می گفت که چقدر خوشحال و با نشاط و موفّق است از اینکه طبق آموزه های سعادت بخش دین، در 12 سالگي عقد و 14 سالگي ازدواج و در 16 سالگي صاحب فرزند شده بود.
 
اگر چه انتقادهای بزرگان دین و قشر عظیم متدینین کشور از صدا و سیما هنوز هم ادامه دارد و باید این سازمان فرهنگی، خانه تکانی در افکار  اندیشه های غیر دینی خود انجام دهد، لیکن یکی از برنامه های خوب و قابل ستایش آن، همین قسمت از «زنده باد زندگی» تلویزیون است.
 
امّا متأسفانه در گیر و دار معرفی سبک زندگی اسلامی توسط متخصصان، قلم به دستانی کم اطلاع، تازیانه انتقاد بی استدلال خود را بر بدن تازه جان گرفته سبک زندگی اسلامی تاختند و معرفی پوشش های بانوان این برنامه را به عنوان برترین پوشش را عملی "غلط اندر غلط" قلمداد کردند.
 

بر خانواده های متدین و آنان که اندک اطلاعی از فقه و احکام اسلام درباره کرامت بانوان در قالب پوشش دارند، مسأله بسیار روشن است امّا از آنجا که عده ای مانند نگارنده مقاله "آقای ضرغامی، تو را به ..." که در تاریخ 7/7/93 در صفحۀ 7 روزنامۀ «مردم سالاری» منتشر گردید، بر اثر بی اطلاعی و عدم آگاهی از آیات و روایات و فتاوا و توصیه های مراجع تقلید، اینگونه به جامعه روحانیت توهین می کند و پوشیه که برترین پوشش اسلامی و لباس اکثر بانوان بزرگان دین و علماست، به باد سخره می گیرد، چند سطری را لازم است، تذکّر دهم:
 
حقیر طلبه ای هستم که چندین سال است در محیط حوزه علمیه قم رشد و نموّ داشته و با خانواده های زیادی از روحانیون، فضلا و علما رفت و آمد داشته ام. شاید بتوانم بگویم 90 درصد همسران و یا دختران خانواده های روحانی با پوشیه و برقع و یا پوششی شبیه آن در جامعه و یا میهمانی هایی که نامحرم وجود دارد حاضر می شوند و استثنا، خانواده های روحانیونی هستند که با پوشش مناسب ولی بدون پوشیه رفت و آمد می کنند.
 
البته سابقه پوشیه با کمی مطالعه در کتب تاریخی مذهبی معلوم می شود. یکی از نویسندگان زبردست در کتابش به نقل از دایرة المعارف لاروس چنین می نویسد که زنان یونانی در دوره های گذشته، صورت واندامشان را تا روی پا می پوشاندند. این نوع حجاب (برای پوشاندن صورت) که بسیار زیبا بود در جزیره ی کرس یا اِمرجوس و دیگر جزایر ساخته می شد.
 
و یا نویسنده محترم کتاب "حقوق زن در اسلام و اروپا" در مقدمه چنین می نویسد: در متن کتاب می بینید که حجاب چهره ی زن، جزء سنت های ملّی بوده است و در ایران قبل از اسلام که امتیاز طبقاتی پایه تشکیل جامعه بود، زنان محتشم ایرانی برای حفظ حرمت و حشمت، پرده ی نازکی بر صورتشان می پوشاندند.
 
او در متن می نویسد: در کیش آریایی، زنان محترم، محجوب بودند. زنان محترم ایرانی برای حفظ حیثیت طبقه ی ممتاز و ایجاد حدودی که آنها را از زنان عادی و طبقه ی چهارم امتیاز دهد صورت خود را می پوشاندند وگیسوان خود را پنهان نگه می داشتند.
 
از نظر فقهی و فتاوای علما هم اگر کسی اندک مراجعه ای داشته باشد، می فهمد که نظر کثیری از فقهای طراز اول شیعه بر پوشاندن صورت به طور مطلق است و سایر فقها هم پوشاندن صورت در صورت وجود زینت را واجب می دانند.
 
البته برخی متدینین و عرف متشرعه اگر هم به وجوب پوشاندن صورت قایل نباشند لیکن همگان، این نوع پوشش را برترین حجاب و مایه مصونیت زن از گزند بدنظران و نیز موجب حشمت و عزّت بانوان می دانند.
 
حقیر نمی دانم آقای نویسنده مقاله مذکور، تا چه اندازه آشنایی به فقه و فتاوای علما دارد؟!
 

امّا توصیه ام به ایشان و هر کس که اندیشه هایی اینچنینی دارد این است که لا اقل اعتقادات و افکار خود را قبل از عرضه به عموم، به بزرگان دین و مراجع بزرگ تقلید عرضه نمایند تا از صحّت و سقم آن مطّلع گردند.