هرمنوتیک رنج؛ زمانۀ سبک زندگی و ﻧﺎﻣﻤﮑﻨﯽ قضاوت اخلاقی

گروه اجتماعی، در بخش«سبک زندگی» ماهنامه فرهنگی-هنری«سورۀ اندیشه»، به صاحب امتیازی حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی استان تهران، مطالبی ارزشمند و عمیق به طبع می رسد و ما بناداریم در نخستین گام از این مسیر جدیدی که پیش روی مان ترسیم نموده ایم، به بازخوانی برخی مقالات، یادداشت ها و تحلیل های به طبع رسیده در این بخش بپردازیم.

به گزارش بولتن نیوز، از این پس قصدداریم در پروندۀ جدیدی با همکاری گروه «فرهنگ و هنر» و «اجتماعی» به بازخوانی و انتشار برخی مقالات، یادداشت ها و نوشته های مربوط به مباحث اخلاقی و سبک زندگی بپردازیم و در این راه سری زدیم به گنجینۀ «سوره» متعلق به حوزۀ هنری.

مقالۀ «هرمنوتیک رنج» با عنوان فرعی «زمانۀ سبک زندگی و ﻧﺎﻣﻤﮑﻨﯽ قضاوت اخلاقی» نوشتۀ دکتر اباصالح تقی زادۀ طبری(دکترای اندیشۀ سیاسی از دانشگاه علامۀ طباطبایی) یکی از مقالاتی است که در این بخش از شمارۀ آخر نشریۀ «سورۀ اندیشه» به طبع رسیده است.

دکتر تقی زادۀ طبری در این مقاله با ترسیم فضای زندگی معاصر و پرداختن به مقولات مربوط به «سبک زندگی»، «آزادی» و «اختیار» با تبیین انتقادی جهان اگزیستانسیالیستی معاصر پرداخته و درنهایت تنها راه نجات از این وضعیت پوچ را فهم و درک متقابل می داند.

دکتر تقی زادۀ طبری در این مقاله می نویسد:

ﺳﺒﮏ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ حوزۀ ارادۀ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺑﺎ ﻓﺮﺽ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻭ ارادۀﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻔﻬﻮم «سبک زندگی» می یابد. ﺳﺒﮏ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻳﻌﻨﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺁﻧ ﻄﻮﺭ ﺑﺴﺎﺯﺩ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ. ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺪﺍﻡ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﺤﻮۀ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺗﻐﻴﻴﺮ دهد. میﺗﻮﺍﻥ ﺍﻳنگونه ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺳﺒﮏ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﮔﺎﻡ ﺍﻭﻝ ﺑﺎ ﻃﺮﺩ ﻭ ﻗﻄﻊ همۀ ﺗﻌﻠﻖ ﻫﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺷﮑﻞ ﻣﯽﮔﻴﺮﺩ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻳﻨﺪ ﺳﺒﮏ ﺯﻧﺪﮔﯽ، ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ، ﺍﺭﺯﺵﻫﺎﻳﯽ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺘﻌﻬﺪ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ. ﻫﻤﻴﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺳﺒﮏ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺗﻨﻪ ﺑﻪ ﺍﺧﻼﻕ میﺯﻧﺪ. ﺍﺧﻼﻕ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻓﺮﺽ ﺍﺭﺍﺩه ﻭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻌﻨﺎ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻣﺎ ﺣﻮﺯۀ ﺍﺧﻼﻕ، حوزۀ ﭘﺎﯼﺑﻨﺪﯼ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻘﺎﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻧﺪﺍﻧﻴﻢ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺁﻣﺪهﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺎی ﺑﻨﺪی ﺑﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎیی ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﺧتۀ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ. ﺩﺭﻭﺍﻗﻊ ﺍﺭﺍﺩه ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ارادۀ ﺑﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺍﺭﺍﺩه ﺍﺳﺖ. در نگاه اول آزادی مطلق در این زندگی از این تسلیم ارادۀ در اخلاق جذاب تر است اما رنجی عظیم در پسِ این آزادی نهفته است.

ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧــﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻫــﺮﮐﺲ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺍﺳــﺖ، سبکی برای زندگیﺧﻮﻳﺶ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﺪ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﺍﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ، ﺑﯽﻭﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ میﺭﺳﺪ، ﭼﺮﺍﮐﻪ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺭﺍ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﯽکند ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﮑﻪ ﻋﻠﯽﺍﻻﺻﻮﻝ ﺑﻨﻴــﺎﺩ ﻫﺮ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﺭﺍ ﺑﺴــﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺯ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺩﺍﻧﺴــﺘﻪ ﺍﻧﺪ. ﺑــﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﻳﮕﺮ، ﻫﺮ ﻗﻀﺎﻭﺕ عموماً ﺯﻣﺎﻧﯽ ﻣﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷــﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﻗﻀﺎﻭﺕ، ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻋﻤﻞ ﺩﺍﺷــﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳــﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﯼ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺪﻳﻬﯽ ﭘﺮﺳﺶ ﺷﺪه ﺍﺳﺖ؟ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﮑﺘﻪ ﺩﺭ ﭼﻴﺴﺘﯽ این «ﺯﻣﺎﻧﻪ» و در این «اجبار» برای «انتخاب-ﺳــﺒﮏ زندگی» ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍست.

ﺯﻣﺎﻧﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻨــﻮﺯ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺫﻳﻞ ﺁﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪﺍﻳﻢ، ﺯﻣﺎﻧﻪﺍﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺯﻣﺎﻧۀ ﺳﺒﮏ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﺎﻣﻴﺪ. ﻣﺎ ﺳﺎﻝﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺳــﻮﺩﺍﯼ ﺁﻥ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﺗﻼﺵ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﻭﺟﻮﺩﯼ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺷــﮑﻨﻴﻢ ﻭ ﻣﻬﻴﺎﯼ ﺁﻥ ﮔﺮﺩﻳﻢ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺿﺮﻭﺭﯼ ﺍﺳــﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺁﺷﻨﺎ ﺷــﻮﻳﻢ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺁﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻴﻢ. ﺩﺭ ﺯﻣﺎنۀ ﺳــﺒﮏ ﺯﻧﺪﮔﯽ، ﺟﻬﺎﻥ ﺑﯽﺷﮑﻞ ﺷﺪه ﻭ ﻧﺴﺒﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﺩﻫﺪ. ﺷــﻤﺎ ﻫﺮﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴــﺪ، ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻴﺪ. این «ﻫﺮﻃﻮﺭﯼ» ﻧﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﺎ ﺷــﻤﺎ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺟﻬــﺎﻥ، ﺑﯽﺟﻬﺖ ﻭ ﺧﻨﺜﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻣﻤﺎﻥ، ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﻴﻢ. ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻥ ﺑﻨﻴﺎﺩﯼ ﺭﺍ ﻳﺎﻓــﺖ ﮐــﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻌﻨﺎﻳﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷــﻮﺩ ﻭ ﺟﻬﺘﯽﻣﺎﺳــﺖ ﻭ ﻫﺮِ ﺑــﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﻫﺪ. ﻫﺮﺟﻬﺘﯽ، جهت ماست و هر صورت ﺗﻨﻬﺎ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺎﺳﺖ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺭﺯﺵﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﻌﻨﺎ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ، ﻗﺪﺭﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩهﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﯽ ﻫﺴــﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻬﺎﻧﻤﺎﻥ ﺷﺮﻁ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﻧﺪ، ﺑﻪ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺗﻮﻟﻴد ﻣﻌﻨﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﻧﻔﻬﻤﻴﺪهﺍﻳﻢ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﻁﮔﺬﺍﺭﯼ و ﺟﻬﺖﺩﻫﯽ ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﻫﻤﻴﻦ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺷﺪهﺍﺳــﺖ. ﻳﮏ ﺑﻮﺩﺍﻳﯽ، ﻳﺎ ﻳﮏ ﺳﺮﺥ ﭘﻮﺳﺖ، ﻳﺎ یک ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﺍﻣﺮﻳﮑﺎ ﺗﻼﺵ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎﻭﺭﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺗﻼﺵ ﻣﯽﮐﻨﺪ تا مطابق «باورهای-خود» ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ. ﺍﻭ ﺍﺯ آن جهت ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﺑﻮﺩﺍﻳﯽ، ﺳﺮﺥ ﭘﻮﺳﺘﯽ ﻭ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﮐﻪ ﺟﻬﺎﻧﺶ ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻪ «ﻫﺮﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻦ». ﻭﻗﺘﯽ ﺟﻬﺎﻥ، همۀ ﺷــﺮﻁﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﯽﺟﻬﺖ ﺷﺪ، ﺍﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ«ﺳــﺒﮑﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ» ﺑﺮﮔﺰﻳــﺪ. ﺩﺭ زمانه ای ﻭ ﮐﻪ زمانۀ ﺳــﺒﮏ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﻴﺴﺖ، ﺟﻬﺎﻥ ﺟﻬﺖ دارد. جهتِ جهان امری«ﺩﺍدهﺷــﺪهﺍﺳــﺖ» نه «ﺑﺮﺳﺎﺧﺖ ﺷــﺪه». ﺁﻧﮑﺲ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻧﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻣﺴــﻠﻤﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ، که تلاش دارد زیستنش مطابق ﺑﺎﻭﺭﻫﺎﻳﺶ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺴــﻠﻤﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺗﻌﻠﻖ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺍﺳﺖ. یعنی ﺟﻬﺎﻧﺶ ﭘﻴﺸــﺎﭘﻴﺶ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻭ، ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺨﺸــﻴﺪه ﺍﺳﺖ؛ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﺭه ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻭﺳــﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﯽﻳﺎﺑﺪ. ﺩﺭ ﺯﻣﺎنۀ ﺳﺒﮏ ﺯﻧﺪﮔﯽ، ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻌﻠﻖ ﺩﺍﺭﺩ، ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ. ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻫﺮﭼﻴﺰ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﻳﺎﺑﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﺩ.

ﺩﺭﺟﻬﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺳــﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺍﺯ ﻣﻌﻨﺎ ﮐﻬﻨﻪ ﻭ ﺑﻴﻬﻮﺩه ﺷــﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﻓﻘﻂ ﻭ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺒﮏ زندگی اﻡ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﯽ ﺑﺨﺸــﻢ. ﺳــﺒﮏ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎﺳــﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫــﻢ ﭘﻴﻮﻧﺪ میﻳﺎﺑﻨﺪ. ﺁﺯﺍﺩﯼ، ﭘﺎیۀ ﺳــﺒﮏ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ و همۀ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﯼ ﺍﺳــﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺒﻊ ﺑﯽ ﺷــﮑﻠﯽ ِ ﺟﻬﺎﻥ، ﺍﺯ ﺁﻥ ِ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﯽ ﺷــﻮﺩ. ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﺟﻬﺎﻥ، ﺑﯽﺷﮑﻞ و ﺟﻬﺖ ﺷﺪهﺍﺳﺖ، انسان«ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺍﺳﺖ» ﮐﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﺪ؛ ﺧﻴﺮ ﻭ ﺳــﻌﺎﺩﺗﺶ ﺭﺍ ﭼــﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﺪ، ﭼﻪ ﻣﺴــﻴﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﺪ، ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳــﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﻼﺋﻖ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﺪ، ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪﻫﺎ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﺪ، ﭼﻪ ﮐﺴــﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺑــﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﺪ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺭﻭﺍﺑﻄﯽ ﺭﺍ ﺳــﺒﮏ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﻧﺘﺨــﺎﺏ ﮐﻨﺪ. ﺟﻬﺎﻥ، ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﯽﺷــﮑﻞ ﺷــﺪ، ﺍﻧﺴــﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺟﺒﺎﺭﯼ ﺳﻬﻤﮕﻴﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺸﻴﺪﻥ ﺑﺎﺭ ﺳــﻨﮕﻴﻦ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ. ﺳﺎﺭﺗﺮ ﻣﯽﮔﻔﺖ، « ﻣﺤﮑﻮﻡ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﺯﺍﺩ ﻧﻴﺴﺖ » ﻭ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻫﻴﭻ ﺣﺪ ﻭ ﻣﺮﺯﯼ ﺑﺮ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺍﻭ ﻧﻴﺴــﺖ؛ «ﺍﻧﺴﺎﻥ آزاد نیست ﮐﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﻧﺒﺎﺷــﺪ» ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺳــﺎﺭﺗﺮ، انسان«ﺳﻮﺩﺍﯼ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ» ﺍﻣﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺸــﺨﺺ ﮐﻨﺪ. ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺭ ﺑﯽﺷﮑﻞ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﯽﻗﺮﺍﺭ میﮐﻨﺪ ِﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻧــﺞ ﻣﯽﺍﻓﮑﻨﺪ. ﻫﻤﺮﺍﻫﯽ ﺭﻧﺞ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺭﮎ ﻋﻤﻴﻘﯽ ﺍﺳــﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﺭﺗﺮ ﺩﺭﺻﺪﺩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﮐﻨﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺟﺪﻳﺪ ﻧﺸــﺎﻧﺶ ﺩﻫــﺪ. ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻭﺿﻊ ﺁﺩﻣﯽ ﺍﺳــﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺑــﺎ ﺁﺯﺍﺩﯼِ ﻟﻴﺒﺮﺍﻝﻫﺎ ﺗﻔﺎﻭﺗﯽ ﺑﻨﻴﺎﺩﻳــﻦ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺍﺳﺘﺮﺍﺗﮋﯼ نیست، ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻭﺟﻮﺩﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ که ﺍﺯﻗﻀﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺣﺸﺖ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺑﺎﺭﯼ ﺍﺳــﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺮﻳﺰ ﻭ ﮔﺰﻳﺮﯼ ﻧﻴﺴﺖ. ﺩﺭ ﺯﻣﺎنۀ ﺳﺒﮏ ﺯﻧﺪﮔﯽ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺩ، ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﻳــﺮﺩ، ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺗﺼﻤﻴم ﺑﮕﻴﺮﺩ. ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻧﻪ، ﻫﺮﮐﺲ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺩﺭﻭﻥ ﻋﺎﻟﻤﯽ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﯽﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏﻫﺎﯼ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﻣﯽﮐﺸــﻴﺪ .ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺩﺍﺩهﺷــﺪهﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺩه ﺷﺪﮔﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍه ﻣﯽﺁﻭﺭﺩ. ﺗﺠﺮبۀ ﺭﻧﺞ، ﺗﺠﺮبۀ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺍﺳــﺖ ﮐﻪ ﻭﺿﻊ ﺍﻭ، ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﺎﻟﻤﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻭ، ﻣﺤﻴﻂ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺷﺪهﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮﺩ. ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺴــﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﯽﺟﻬﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ. ﺍﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺟﻬﺖﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﻣﻌﻨﺎﺩﻫﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳــﺖ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﻫمۀ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎدهﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻥ، ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ لحظۀ ﺁﻏﺎﺯﻳﻨﺶ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻫﻴﭻﮐﺠﺎ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﻣﯽﻏﻠﺘﺪ. ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ، ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﺮﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍه ﻳﺎﻓﺘﻦ ﮔﻨﺠﯽ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ. ﺭﻭﺯﯼ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺴــﺖ ﻭ ﻓﺮﺩﺍﻳﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮐﺸﺖ. ﺁﻥ ﮔﻨﺞ، ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺪﻓﯽ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ «آنجا» قرارگرفته باشد و به «اینجا»ی زندگی مرد ربطی نداشته باشد.

ﮔﻨﺞ، ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺫﻳﻞ ﺧﻮﺩﺵ ﺟﻬﺖﺩﺍﺭ ﮐﺮﺩهﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽﺍﺵ ﺭﺍ ﻣﯽﮐﺸﻴﺪ. ﺍﻣــﺎ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺩ ﺑــﺮ ﺁﻥ ﻓﺎﺋﻖ ﺁﻣــﺪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ، ﺁﺯﺍﺩ ﺷــﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻭﺿﻊ ﺑﯽﺟﻬﺎﻧﯽ ﻗﺮﺍﺭﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﻳﺴــﺘﺎﺩﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﺎﻥ، ﺩﺭ ﻫﻴﭻﮐﺠﺎ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺍﺳــﺖ. ﮔﻨﺞ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺑﻪﭼﻨﮓ ﺁﻣﺪﻥ، ﻣﺤﻮ ﻣﯽﺷــﻮﺩ. ﮔﻨﺞ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺴﺘﻪ ﺷــﻮﺩ، ﻭ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪﺍﯼ ﺟﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ، ﮐﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﺸﻮﺩ. ﺳﺒﮏ ﺯﻧﺪﮔﯽ، ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﻪﺍﯼ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳــﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﮐــﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺟﻬﺎﻥﻫﺎ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺁﺯﺍﺩ ﺷﺪهﺍﻳﻢ. ﺣــﺎﻻ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺧــﻮﺩ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﺴــﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﮐــﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒــﺎﻝ ﭼﻪ ﻫﺴــﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺳــﺒﮑﯽ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻨد. ﭘﺮﺳﺸــﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺁﻣﺪ، ﮐﻢﮐﻢ ﻭﺟــﻪ ﺣﻘﻴﻘﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺁﺷــﮑﺎﺭ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﭘﺮﺳــﺶ ﺍﺯ ﻗﻀــﺎﻭﺕ ﺍﺧﻼﻗــﯽ ﺩﺭ ﺯﻣﺎنۀ ﺳــﺒﮏ ﺯﻧﺪﮔﯽ.

ﺁﻳﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ، ﺩﺭ ﺍﻳــﻦ ﺯﻣﺎﻧﻪ، ﺍﺯ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ ﺍﻓﻌﺎﻝ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺳــﺨﻦ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻳﺎ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﻣﻘﺼﺮ ﺩﺍﻧﺴــﺖ؟ مثلاً شیوۀ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻓﺮﺩﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺭﺩﻥ، ﭘﻮﺷــﻴﺪﻥ ﻭ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ، ﺑد ﻭ ﻗﺒﻴﺢ ﺩﺍﻧﺴــﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻘﺼﺮ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘــﯽ ﻓﺮﺩ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺑﻪ ﺷــﻤﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩ؟ ﻗﻀــﺎﻭﺕ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻳــﻦ ﻓﺮﺩ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﻣﯽﺷــﻮﺩ؟ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﺿﻊ ﺁﺩﻣﯽ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺍﺳــﺖ، ﭼﮕﻮﻧــﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﮐﻨﻴﻢ؟ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽﺭﺳــﺪ، ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ، ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﮐﺮدهﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺑﯽﺷــﮑﻞ ﻭ ﺑﯽﺟﻬﺖ، ﻗﻀﺎﻭﺕ ﮐﺮﺩﻥ ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﺷﺪهﺍﺳﺖ. ﻗﻀﺎﻭﺕ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ، ﺗﻨﻬﺎ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳــﺖ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻦ، ﺟﻬﺘﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩه ﻭ بار زندگی من را به ﺩﻭﺵ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺭﻧﮕﯽ ﺍﺯ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻭ ﻣﻄﻠﻖ ﻧﺪﺍﺷــﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﺤﻖ ﻭ ﻣﻘﺼﺮ ﺭﺍ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺩﺍﺩ. همۀ ﺍﻧﺴــﺎﻥﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﺿﻊ، ﻣﺤﻖ ﻭ ﺑﯽﺗﻘﺼﻴﺮﻧﺪ. اﮔﺮ ﻓﺮﺩﯼ ﺑــﺎ ﺭﻓﺘﺎﺭﺵ ﻓﺮﺩ ﺩﻳﮕــﺮﯼ ﺭﺍ ﺁﺯﺭﺩ، ﻣﻘﺼﺮ ﻧﻴﺴــﺖ. ﺍﻳﻨﺠﺎ اساساً ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﻴﺴــﺖ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎ ﻣﯽ ﺗــﻮﺍﻥ ﺍﺯ «ﺗﻘﺼﻴﺮ» ﻭ «ﺁﺯﺍﺭ» ﺳــﺨﻦ ﮔﻔﺖ. چه ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺸــﺎﻥ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻘﺼﺮﻡ، ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺟﺰ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻣﯽﺷــﻮﻡ ﻭ ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺟﺰ ﺩﺭ ﻗﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﻫﺴﺘﻢ. ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮﺭﻡ ﮐﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﺣﺪ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. ﭘﺲ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ همۀ ﻣﻦﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ زمانۀ ﺳﺒﮏ ﺯﻧﺪﮔﯽ، ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺑﺎﺭ ﺁﺯﺍﺩﯼﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﻣﯽﮐﺸﻢ ﻭ ﻣﻘﺼﺮ ﻧﻤﯽ ﺷــﻮﻡ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻧﻪ، ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺷــﺮﻁ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻧﻴﺴﺖ، ﮐﻪ ﻣﻨﺤﻞکنندۀ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ.

ﺍﻳﻦ ﺁﺯﺍﺩﯼ، ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺍﺯ ﻣﻌﻨﺎ ﻭ ﺍﺭﺯﺵ ﺍﺳــﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻏﻴﺒﺖ معنا، ﻗﻀﺎﻭﺕ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﻣﯽﺷﻮد. ﺍﻧﺴﺎﻥ آزادِ ﺗﻨﻬــﺎ ﺭﺍ نمیﺗﻮﺍﻥ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻧﻤﻮﺩ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﻓﻬﻤﻴﺪ . ﺍﻳﻦ ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻨﻬﺎ گزارۀ ﺗﺠﻮﻳﺰﯼ ﺑﺎﺷــﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺳــﺒﮏ ﺯﻧﺪﮔــﯽ ﺍﺯ ما ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺗﺎ ﺭﻧﺠﺶ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ. ﺑﻔﻬﻤﻴــﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﺭ ﺳــﻨﮕﻴﻦ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﻣﯽﮐﺸﺪ. ﺍﻳﻦ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻫﻤــۀ ﻭﺯﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺍﻭ ﻗﺮﺍﺭ داده ﺍﺳــﺖ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻼﺵ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺭﻧﺞ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ، ﺭﻧﺠﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺴــﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺮﻳﺰﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺍﻭ ﺑــﺎﺭ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﻣﯽﮐﺸــﺪ ﻭ ﺗﻨﻬــﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﻧﺞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﻴﺪ، ﻧﻪ این که قضاوتش ﻧﻤﻮﺩ.

ﻫﺮﻣﻨﻮﺗﻴﮏ ﺭﻧﺞ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺟﺎﯼ ﻫﺮ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﺭﺍ ﻣﯽﮔﻴﺮﺩ. ﺍﻧﺴﺎنﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﺟﻬﺎﻧﯽ ﺑﯽﺷــﮑﻞ ﺷــﺪه ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ تجربۀ ﺭﻧﺞ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﺘﺮﮐﻨﺪ. ﺁﻥ ﻫﺎ صرفاً ﺑﻪ واسطۀ ﻫﻤﻴــﻦ تجربۀ ﻣﺸــﺘﺮﮎ ﺍﺳــﺖ ﮐــﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻭﮔــﻮ ﮐﻨﻨــﺪ ﻭ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﻬــﻢ ﺁﻭﺭﻧﺪ. ﻫﺮﻣﻨﻮﺗﻴﮏ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ آشکارکنندۀ ﻭﺿﻊ ﺁﺩﻣﯽ ﺍﺳــﺖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﺑﻪ ﺗﺄﻣــﻞ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﺿﻊ ﻣﯽﮐﻨد. ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ همۀ ﺳﺎﮐﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﭘﯽ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﻧﺠﯽ ﻣﺸــﺘﺮﮎ افتادهﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻳﮑﺪﻳﮕــﺮ ﺭﺍ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﮐﻨﻨﺪ. ﺁﻥ ﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﻧــﺞ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﻬﻢ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻨ ﮕﻮﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﻫﺮﻣﻨﻮﺗﻴﮏ ﺭﻧﺞ، ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ زمانۀ ﻧﻴﻬﻴﻠﻴﺴﻢ ﺍﺳﺖ، ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ زمانه ایست ﮐــﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﻴﺴــﺘﯽ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻧﺴــﺎﻥ ﺩﺭﮎ ﻣﯽ ﮐﻨــﺪ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭼﻴﺰﯼ ﺩﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﻣﺮﺯﻫﺎﯼ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷــد.

ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﻧــﺞ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﺩﻣﯽ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ ﻭ دربارۀ ﺁﻥ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ. ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺗﻼﺵ ﮐﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺳﺨﻦ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﺭﺍ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﮐﻨﻴﻢ، ﺳﺨﻨﯽ ﮐﻪ ﺁﻣﻴﺨﺘﮕﯽ هستی مان را با ﻧﻴﺴﺘﯽ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽﺩﻫﺪ. ﺁﺷﮑﺎﺭﺳﺎﺧﺘﻦ ِ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻨﺸــﯽ ﺍﺳــﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺬﻳﺮﻧﺪﮔﯽﻣﻄﻠﻖ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ «ﻭﻇﻴﻔﻪﺍﯼ» ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﺩﻫﺪ.