«تغییر در تغییر» شعار جدید جمهوری خواهان برای فریب مردم

در همین راستا «میت رامنی» یکی از نامزدهای احتمالی ریاست جمهوری در اظهاراتی پیرامون تغییر در سیاست «تغییر» اوباما موجبات نگرانی برخی از محافل سیاسی آمریکا را فراهم آورده است.

این گزارش می افزاید، میت رامنی نامزد جمهوریخواه ریاست جمهوری آمریکا، سرانجام چشم انداز کاملی از سیاست خارجی آیندۀ خود را پیش روی همگان گذاشت. پیام این است که آقای رامنی از موضعگیری ضعیف آمریکا در قبال روسیه، چین و ایران خسته شده و می خواهد نوعی تغییرجهت سیاسی به سمت قدیمی ترین متحدان آمریکا یعنی اسرائیل و بریتانیا را پیاده کند.

پس از گذشت هشت سال از سیاست ترس و شوک یکجانبۀ بوش کوچک و چهار سال غفلت مستمر و سیستماتیک توسط دولت اوباما ، بهتر است به فکر ترغیب آمریکائی باشیم که بیشتر نگران منافع جهانی و ملی باشد.

روزنامه دیلی تلگراف روز سه شنبه از قول یک دستیار ناشناس میت رامنی اعلام کرد:

"برخلاف رئیس جمهور اوباما، که غریزه اولش دسترسی به دشمنان خارجی آمریکاست، اولین انگیزۀ این فرماندار مشورت ، همکاری ، هماهنگی و نزدیک ترشدن به دوستان و متحدان آمریکا در خارج از کشوراست؛ به نحوی که آنها بتوانند به وفاداری، ثبات و قدرت آمریکا تکیه کنند."

این نقل قول همچنین حاکی است که سیاست خارجی آمریکا در ارتباط با متحدانش کاملا ناهماهنگ، سرد و غیر دوستانه بوده است.

منظور واقعی این نقل قول، واکنشی به سیاست های آقای اوباماست و اینطور القا می کند که آمریکا آنگونه که باید و شاید در صحنۀ جهانی عمل نمی کند.

رامنی بر این باور است که نو محافظه کاران ازغفلت در مورد همدستی آنگلوساکسون ها ، تحقیر های ناتوی بزرگ، سرزنش ها و نوک چینی های اسرائیل نفرت دارند و تمایل به همکاری با کشورهایی مانند پاکستان و پذیرش این واقعیت که ایران می تواند خواسته های آمریکا را "بدون اقدامات تلافی جویانه و تحمل عواقبی" به باد سخره بگیرد ، و مهمتر از همه، افول نسبی ایالات متحده آمریکا به عنوان نشانه هائی از ضعف تلقی می شود.

لازم به یادآوری که اوباما نیز با طرح شعار«تغییر» و اعتراض به رویه جمهوری خواهان در سیاست خارجی توانست به اغوای افکار عمومی در ایالات متحده نائل آید و این مسئله یادآور می سازد که مردم ایالات متحده،امروز می بایست با شک و تردید به شعارهای این جمهوری خواه بنگرند تا مجددا فریب نخورند.

گفتنی است که دولت اوباما نه تنها نتوانست که در عرصه سیاست خارجی به نتایج قابل قبولی(بر اساس شعارهای اوباما) دست یابد بلکه در عرصه اقتصادی نیز فجایع بسیاری به بار آورد و کار را به جایی رساند که هم اکنون میزان بدهی خارجی آمریکا به یک سوم گردش مالی کل جهان تبدیل گشته است.