اگر فکرتان نیچه‌ای است دیگر محکوم کردن سلطه‌گری و اعمال قدرت چه معنایی دارد؟

 گروه اجتماعی: فلسفه نیچه ضدانسانی است چون قدرت را ملاک می‌گیرد یعنی می‌توانم پس می‌کنم. خویشتنداری را اخلاق بردگان می‌داند چون اربابان قادر هستند بجنگند و از دیگران برده بسازند، تا به عنوان نیروی کار یا شیء جنسی ازشان بهره بگیرند. چه چیز مانع‌شان می‌شود؟ داستایوسکی می‌گوید جایی که خدا نیست همه چیز مجاز است و نیچه حرف او را اینطور کامل می‌کند که: خدا مُرده.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از کانال رسانه مکتوبات،  نیچه اصلا اخلاق ندارد زیرا اخلاق ملاک عام می‌خواهد اما نیچه دوگانه ارباب و برده ساخته. با این حال نادانی به نام آرش حیدری که حکومت پول داده تا در دانشگاه دولتی دکترا بگیرد از نیچه روایتی اخلاقی و فرهنگی درآورده و او را به حافظ چسبانده! خویشتنداری را اخلاق بردگان می‌داند اما همزمان به مردان دستور تاب‌آوری می‌دهد! دفاعش از برهنگی و هرزگی آنقدر مضحک نیست که بیسوادی و تناقضش.

جوری از نیچه حرف زده انگار که امام معصوم است یا صاحب ولایتی که اطاعتش واجب شده (این را من نمی‌گویم، نیچه می‌گوید!) اخلاق اربابان (بیرون ریختن بدن) را برای زنان تجویز کرده اما مردان را به اخلاق بردگان (نکن و تاب‌آر) دعوت می‌‌کند. جالب اینکه روزنامه هم‌میهن تناقض و مسخرگی‌اش را از نسخه متنی حذف کرده.

قسمت حذف شده آنجا است که می‌گوید: «چرا فکر کردی اگر تو تحریک می‌شوی باید بی‌واسطه تحریک خودت را سر یک نفر تخلیه کنی؟ آغاز تمدن این است که تو تحریک‌ات را تاب بیاور [پوزخند می‌زند] بعد چرا فکر کردی تحریک همواره از جهان بیرون است؟ تحریک رانه‌ای است که از درون می‌جوشد و تمدن یعنی تاب‌آر! [باز پوزخند می‌زند]».

اگر فکرتان نیچه‌ای است دیگر محکوم کردن سلطه‌گری و اعمال قدرت چه معنایی دارد؟ چرا می‌خواهید زن از تنانگی استفاده کند و تحریک کند اما مرد تاب بیاورد و تحریک را پاسخ ندهد؟ خود نیچه کدام را شایسته کوتاه آمدن و بردگی می‌داند: زن یا مرد را؟ مگر همو نگفته که وقتی سراغ زنان می‌روی تازیانه را فراموش نکن؟

برای نیچه حقیقت در پیوند با قدرت است و زن را استعاره ناتوانی و دروغ می‌داند: «زن را با حقیقت چه کار؟ از ازل چیزی غریب‌‌تر و دل‌‌آزارتر و دشمن‌‌خوتر از حقیقت برای زن نبوده است، هنر بزرگ او دروغگویی است و بالاترین مشغولیتش به ظاهر و زیبایی»، در کدام خرابه جز دانشگاه ایرانی می‌شود نیچه را منادی اربابی زنان و بردگی مردان دانست؟

دیگر نه بلاهتی که در آکادمی ایرانی هست تعجب می‌آورد نه حماقتی که در رسانه ایرانی موج می‌زند. اینجا سرزمین دری وری و آسمان ریسمان بافتن و تناقض و حرف مفت سرودن و چسباندن همه چیز به حافظ و سعدی و مولانا است. از سروش بگیر تا ملکیان و از رنانی بگیر تا همین حیدری، وجه مشترک همه‌شان این است که قشنگ حرف زدن را خوب بلدند.