نهمین روز از ماه محرم و اوج تشنگی کاروان «امام حسین (ع)»

به گزارش بولتن نیوز، حجت‌الاسلام والمسلمین سید مهدی واعظ موسوی پیرامون رویداد‌های روز نهم ماه محرم و اتفاقاتی که بر «ابوالفضل العباس (ع)» گذشت، گفت: نهمین روز از محرم سال ۶۱ هجری قمری، شمر با نامه‌ای از طرف عبیدالله بن زیاد، وارد کربلا شد که در آن از عمر بن سعد خواسته شده بود یا در برخورد با «امام حسین (ع)» جدیت به خرج دهد یا فرماندهی لشکر را به شمر واگذار کند.

وی ادامه داد: عمر سعد از واگذاری فرماندهی به شمر خودداری کرد و آماده جنگ با «امام حسین (ع)» شد لذا دشمن را برای حمله آماده کرد و عصر تاسوعا به سمت کاروان کربلا حرکت کردند، هجوم لشکریان در عصر این روز باعث شد تا «امام حسین (ع)» با فرستادن برادرشان حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» از آن‌ها مهلت طلبید تا شب را با نماز و تلاوت قرآن به صبح برسانند.

وی در همین راستا ادامه داد: در این روز شمر امان‌نامه‌ای برای حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» و دیگر فرزندان حضرت «ام البنین(س)» فرستاد، اما حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» نپذیرفتند، شیعیان تاسوعا را روز حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» به شمار می‌آورند تا به ذکر فضائل و سوگواری پرداخته و توجهی ویژه داشته باشند نسبت سیره رفتاری و عبادی این جوانمرد عرصه کربلا.

واعظ موسوی به رویداد عصر تاسوعا اشاره و بیان کرد: هیاهو و سر و صدای لشکر دشمن بلند شده بود، زیرا قصد حمله داشتند. «امام حسین (ع)» در جلوی خیمه خویش نشسته و به شمشیر خود تکیه داده بودند خواهر گرامیشان حضرت «زینب کبری (س)» با شنیدن سر و صدای لشکر کوفه، به برادر بزرگوارشان نزدیک شدند و فرموندند: «برادرم آیا صدا‌هایی را که نزدیک می‌شوند، می‌شنوید؟»، «امام حسین (ع)» سر را بلند کرده و فرمودند: من «رسول خدا (ص)» را در خواب دیدم که به من فرمودند: تو به زودی نزد ما خواهی آمد.» «امام حسین (ع)» به حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» فرمودند: «ای عباس؛ جانم به فدایت؛ بر اسب خود بنشین و نزد آن‌ها برو و بپرس که چه می‌خواهند و برای چه به پیش من آمده‌اند؟»

وی در همین راستا اظهار کرد: حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» با بیست سوار که زهیر بن قین و حبیب بن مظاهر هم از جمله آنان بودند نزد سپاه دشمن رفتند، حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» فرمودند: «از جای خود حرکت نکنید تا نزد «امام حسین (ع)» رفته و پیام شما را به عرض ایشان برسانم.» آنان پذیرفتند پس حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» به تنهایی نزد «امام حسین (ع)» رفتند، «سیدالشهدا (ع)» نیز به حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» فرمودند: اگر می‌توانی آن‌ها را راضی کن که جنگ را تا فردا به تأخیر اندازند و امشب را به ما مهلت دهند تا با خدای خود راز و نیاز کنیم و به درگاهش نماز بگذاریم. خدا می‌داند که من نماز و تلاوت کتاب او را بسیار دوست می‌دارم و ایشان شب تاسوعا را با عبادت به صبح رساند.

این کارشناس علوم قرآنی پیرامون همراهی یاران «سید الشهدا (ع)» ابراز کرد: «امام حسین (ع)» در عصر تاسوعا درباره یارانش فرمودند: أمّا بَعد. فَإنّی لاأعلَمُ أصحاباً أوفی و لاخَیراً مِن أصحابی، و لاأهلَ بَیتٍ أبَرَّ وَ لاأوصَلَ مِن أهلِ بَیتی، من یارانی بهتر و باوفاتر از اصحاب خودم سراغ ندارم و خویشاوندانی نیکوکارتر و به حقیقت نزدیک‌تر از خویشاوندان خود نمی‌شناسم.

واعظ موسوی بیان کرد: در طول مدتی که حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» با «امام حسین (ع)» مشغول گفت‌وگو بودند همراهان ایشان حبیب بن مظاهر و زهیر بن قین هم از این فرصت استفاده کرده و با سپاه عمر بن سعد به گفت‌وگو پرداخته و آنان را از جنگ با «امام حسین (ع)» بر حذر و از پیشروی باز می‌داشتند، اما تلاش‌ها فایده‌ای نداشت.

وی پیرامون سیره شخصیتی حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» گفت: حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» اسوه بی‌نظیر شجاعت و جوانمردی هستند، همه عمر مبارکشان را در خدمت امامت، ولایت و «اهل ‏بیت عصمت طهارت (ع)» بودند، به خصوص نسبت به «امام احسین (ع)» نقش حمایتی و ویژه‌ای داشتند و بازو و پشتوانه و تکیه گاه برادرشان «سیدالشهدا (ع)» بودند و با رشادت و شجاعت بی نظیر در کنار برادر بزرگوارشان ماندند و به شهادت رسیدند.

وی به نام بلند حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» در قیام عاشورا اشاره و بیان کرد: حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» در قیام عاشورا خوش درخشیدند و یکی از نام آورترین و نامدارترین افرادی بودند که توانستند نام خود را در ذهن بشریت جاودانه کنند. ایشان همواره به دنبال تبعیت از «امام حسین (ع)» بودند و هرگز در مسیری علاقه به قدرت قرار نگرفته لذا خداوند نام ایشان را بلندآوازه و مطرح کرد.

این کارشناس علوم قرآنی به زیارتنامه حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» اشاره و ابراز کرد: حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» را به عنوان عبد صالح خداوند متعال باید دانست ایشان به عبودیت که یکی از مقام‌های بسیار برتر در نزد خداوند است رسیده بودند اطاعت محض و بدون، چون و چرا از «امام حسین (ع)» ایشان را به عبودیت نزدیک کرد.

***آزمونی سخت

وی تاکید کرد: حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» مرد میدان و جنگاوری بسیار توانمند بودند و هنگامی که برای رفتن به میدان از «امام حسین (ع)» اجازه خواستند، «سیدالشهدا (ع)» به ایشان اجازه ندادند بلکه وظیفه دیگری یعنی آوردن آب برای کودکان را به ایشان محول کردند، حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» بدون، چون و چرا این امر را پذیرفتند در حالی که این وظیفه می‌توانست بر عهده فرد دیگری قرار بگیرد باید به خاطر داشته باشیم که خداوند اینگونه بنده‌های خود را در میدان عمل به آزمون می‌گذارد و امتحان می‌کند حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» کسی بودند که از میدان امتحان الهی سربلند بیرون آمدند و به یکی از حماسه‌سازان تاریخ قیام عاشورا پیوستند.

***عبد واقعی خداوند متعال

واعظ موسوی تصریح کرد: حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» عبد واقعی خداوند بودند، ایشان نشان دادند که بنده واقعی خداوند هستند و تنها در راه رضایی ایشان قدم برمی‌دارد لذا کسی که علمدار سپاه «امام حسین (ع)» بود به سقا و آب رسان کاروان کربلا تبدیل شد این امر نشان می‌دهد اگر «امام زمان (عج)» از ما چیزی خواستند باید بدون، چون و چرا آن را انجام دهیم.

وی پیرامون جایگاه واقعی بندگان در قیام عاشورا بیان کرد: در حقیقت قیام‌عاشورا نگاهی بود برای مشخص شدن بندگان حقیقی؛ حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» هرگز قصد نشان دادن خود در میان کاروان کربلا را نداشته، اما خداوند نام ایشان را بلندآوازه کردند، زیرا یک فرمانبردار حقیقی برای خداوند و برای، ولی خدا بودند، لذا همین امر کانون توجه همه دوستداران «اهل بیت(ع)» گردد؛ لذا بیان این جمله که خدایا کسی که تو را شناخت هرگز فراموش نمی‌شود را می‌توان تاکید کرد پس هر کس به وسیله خداوند معرفی شد ناشناخته نخواهد ماند و در طول تاریخ ابدی خواهد شد از سوی دیگر حضرت حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» مایه قوت دل کودکان حرم بودند.

این کارشناس علوم قرآنی حضور حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» در کنار «امام حسین (ع)» را برای کاروان کربلا یک دلگرمی دانست و تاکید کرد: حضور حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» برای کاروان کربلا با یک افتخار و یک اعتماد به‌نفس محسوب می‌شد هنگامی که حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» به شهادت رسیدند و «امام حسین (ع)» ستون خیمه گاه حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» را پایین آوردند در حقیقت نشانه‌ای بر شهادت ایشان بود که ناامیدی و نگرانی کاروان و فرزندان و کودکان را به همراه داشت.

واعظ موسوی به تربیت حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» اشاره و اظهار کرد: حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» در خانواده‌ای متولد شد که پدرش «امیرالمومنین (ع)» از مردان بی نظیر دوران‌ها بود و مادرش حضر «ام البنین (س)» دوستدار «اهل بیت(ع)» بودند بعد از واقعه کربلا و زمانی که کاروان کربلا از شام به سوی مدینه بازمی‌گشت پیکی زودتر به مدینه رسید و شروع به دادن اطلاعاتی پیرامون تعداد شهدا و اسرای کربلا کرد، در این میان حضرت «ام البنین (س)» خود را به پیک رساندند و پیرامون سلامتی «امام حسین (ع)» سوال کردند، اما پیک خبر شهادت یک به یک فرزندان حضرت «ام البنین (س)» را اعلام کرد، اما هنگامی که پاسخ موردنظرش را دریافت نکرد با صدایی بلند برای بار چندم از وضعیت «امام حسین (ع)» پرسید و فرمودند: از حسینم چه خبر؟ حضرت «ام البنین (س)» فرزندان خود را سربازان «امام حسین (ع)» می‌دانستند ایشان پس از شنیدن خبر شهادت «امام حسین (ع)» به سوگواری پرداختند، این امر ارادت این بانوی اسلام را نسبت به ساحت مقدس «اهل بیت (ع)» به خوبی نشان می‌داد.

واعظ موسوی با اشاره به ویژگی خاص حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» خاطرنشان کرد: حضرت «ابوالفضل العباس (ع)» همواره در محضر «امام حسین (ع)» بود و هرگز قدمی فراتر از ایشان بر نداشتند و همواره مطیع محض امام زمان خود بودند همین ویژگی است که ایشان را به یکی از برترین افراد کاروان کربلا و «امام حسین (ع)» تبدیل کرد.