فلاکت زدایی از کردستان نیاز به تدبیر پاک و روحیه جهادی دارد

به گزارش بولتن نیوز، مرتضی جوانمردی: در این نوشتار قصد تعریف تمام زوایای شاخص فلاکت و تعبیر این مفهوم در عصر حاضر را ندارم، هدف من بیان ارتباط مستقیم فلاکت با دو شاخص تورم و بیکاری «که اغلب آن را اقتصادی فرض می کنند» با آسیب های اجتماعی و روانشناختی است.
۱- در سطح کلان طبق آمارهای رسمی حدود ۴۰ میلیون نفر در ایران یعنی نصف جمعیت کشور زیر خط فقر زندگی می کنند‌.
۲- میزان تورم در اردیبهشت امسال با میانگین 36درصد اعلام شده که در برخی موارد به 136درصد نیز رسیده است.
اما در کردستان که از نظر بیکاری رتبه اول کشور را «نسبت جمعیت» به خود اختصاص داده است، بیش از 50 در صد از واحدهای تولیدی مستقر در شهرک های صنعتی استان تعطیل و شبه تعطیل هستند، وجودبیش از۳۰ سد وروان آب کشور ، 1 میلیون و 110 هزار هکتار زمین های کشاورزی مرغوب، 1 میلیون و 414 هزار هکتار مرتع غنی، 373 هزار و 328 هکتار جنگل، 770 میلیون تن ذخیره قطعی 18 نوع کانی معدنی از قبیل سنگ وفلزات گرانبها ،جاذبه های گردشگری فراوان، موزاییک فرهنگی در بزرگترین استان قومی و کردنشین ایران و 220 کیلومترمرز مشترک با اقلیم کردستان عراق نتوانسته است این استان را از دام فقر و بیکاری نجات دهد.
علل مختلفی برای عقب ماندگی کردستان بیان می کنند از جمله تبعیض در توزیع منابع توسعه در رژیم ستم شاهی، تنش های اول انقلاب، جنگ تحمیلی و تحریم های ظالمانه اما با یک تحلیل عقلی می توان این را فهمید که وجود این همه پتانسیل با جمعیتی کم نه تنها تسلیم این عوامل نمی شود بلکه ظرفیت تبدیل به تکیه گاه توسعه کشور برای افزایش تاب آوری اقتصاد در مقابل تحریم را نیز دارد.
بنابراین ریشه این عقب ماندگی را باید در ناکارآمدی و بی تدبیری مسولان استانی جستجو کرد، برای اثبات این ادعا اشاره می شود به مدیریت غلط کشاورزی، دامداری، طیور، آبزیان، معادن و مرز که سبب افزایش مهاجرت از روستا به حاشیه شهر به علت پایین بودن درآمد زراعت و باغداری، نابودی دامداری سنتی تا جایی که امروزه بزرگترین منبع تولید گوشت قرمز و لبنیات ایران تبدیل به مصرف کننده تولیدات سایر استانها شده است و مواد اولیه معادن یا به صورت خام از کشور خارج می شود و یا در سایر استانها فراوری میگردد و صنایع دستی کردستان که محل اشتغال هزاران نفر بوده و جزو منابع صادراتی بود در حال طی مراحل نهایی نابودی است.
در برنامه ریزی رونق معیشت مرز نشینان اقدام به تشکیل تعاونی مرزنشینان کردند که مدت 2 سال است تعطیل بوده و ساکنان این خطه از میهن مشغول کولبری شده اند که نه در شان نظام اسلامی است و نه در شان شهروند ایرانی زیرا هر روز شاهد کشته و مجروح شدن یک کولبر به علت انفجار مین، سقوط از کوه و تیر اندازی مرزداران هستیم که خوراک تبلیغات ضد ایرانی رسانه های معاند را تامین میکند.
بنابراین زمان آن فرارسیده که دولت با حساسیت و سرعت بیشتری به مدیریت ارشد کردستان نگریسته و فردی پاکدست، با تجربه و آشنا به پتانسیلها و منابع انسانی را به عنوان استاندار کردستان منصوب کند تا بتواند با تلاش جهادی منابع را تبدیل به اشتغال و ثروت کند.
برخی انتصاب استاندار بومی را تنها راه نجات کردستان می دانند اما این موضوع در جای خود صحیح است اما نه به صورت مطلق زیرا صرف بومی بودن کفایت نمی کند بلکه این بومی باید توانایی عقلایی و تجربی، شناخت کامل از نیروهای انسانی و روحیه جهادی را داشته باشد تا هم در دام باندهای مافیایی مستقر در استان نیفتد و هم افراد توانمند و پاک استان را در مناصب مدیریتی بگذارد.
هیچ انسان عاقل و دلسوزی منکر انتصاب فرد بومی نیست اما توسعه کردستان، وحدت و امنیت ملی و مقبولیت نظام اسلامی از بومی بودن مهم تر است و کردستان از افرادی که بتوانند تمام این اهداف را تحقق بخشند بسیار دارد.