دستیاری به دشـــتیاری

به گزارش بولتن نیوز، آشنایی با مفهومی به نام منطقه محروم بـه لطف مستندسـازان و اعضای موسسـه دسـت یـاری به دشـتیاری فیلم های متعـددی از شـهید حسـین علیمرادی به یادگار مانده اسـت. در یکی از آنها حسـین روند تبدیل شدنش بـه یـک جهادگر شـبانه روزی را ایـن طور تعریف می کند: »من حسـین علیمـرادی، متولد و موسـس و مدیرعامل موسسـه دسـت یاری به دشـتیاری هسـتم. داسـتان از 137 سـال 4 سـالگی من شـروع شـد. من بـه همراه خانـوادهام بـه منطقه بشـاگرد هرمـزگان رفتیم. 1 2 در آن سـال هـا ایـن منطقـه وضعیـت امـروز دشـتیاری را داشـت. بـه آنجـا سـفر کـرده بودیـم تـا سرپرسـتی دختـر بچـهای را قبول کنیـم. ایـن اولین مواجهـه من بـا مفهومی به نـام منطقـه محـروم بـود. کمـی بعد بـه دلیـل ادامـه تحصیل پـدرم بـه انگلسـتان رفتیم.« بدون پول هم میشود کار خیر کرد فرهنگسازی برای یک خیریه دانشجویی »سـوم دبیرسـتان بـودم کـه به همـراه خانواده بـه ایران برگشـتم. وارد دانشـگاه عالمه طباطبایـی کـه شـدم از همان تـرم اول به طـور جدی تر تشـکیل یک کانـون خیریه را دنبـال کـردم. میخواسـتیم کانون فرهنگـی و خیریهای را در دانشـگاه عالمـه راهاندازی کنیـم کـه در کنـار آن هم به دانشـجوهای خودمـان کمک کنیم و هم فرهنگسـازی کار خیـر ایجـاد کنیـم. یعنی به دانشـجویان به طـور عملی نشـان بدهیم که بـدون پول هم مـی شـود کار خیر کـرد.« ابتدای سـال 93 بـود که کانون خیریه دانشـجویی دانشـگاه عالمـه طبابایـی بـا مسـئولیت حسـین آغـاز بـه کار کرد. بـرای هر طـرح نامی بـا این عبارت گذاشـته شـد: سهم من از، بخشـی از این کار خیر معطوف به فعالیتهای کمـک آموزشـی و ارسـال کتاب و نوشـت افزار به مناطـق محروم بود. حسـین نام این کارگـروه خیریـه را »سـهم مـن از تحصیل توگذاشـته بود: یک دانشـجو داشـتیم به نـام ناصـر بلـوچ. ایشـان بدون اطلاع من آمـد و مقـداری از ایـن کتاب ها و نوشـت افزارهایـی کـه جمـعآوری شـده بود را به شهرسـتان شـان در سیسـتان و بلوچسـتان بـرده بـود. ایـن ماجرا گذشـت. سـال بعد ایشـان آمد در جلسـهای و گفـت میخواهم گزارشـی از خروجـی این بسـته هـای کمک آموزشـی که به دهسـتان دشـتیاری بردم نفر 1 بـه شـما بدهم. نشسـت کنـار اعضـای خیریه و با خوشـحالی گفت امسـال مـا 5 قبولـی کنکـور داشتهایم.«حسـین همـان جـا از ذوق زدگی ناصر بلـوچ تعجب میکند و میگویـد خـب کـه چـی؟ یعنی روسـتایتان اینقـدر کوچک اسـت که شـما با این و میگویـد نـه مـن دارم در بـاره یـک دهسـتان30 هـزار نفـری صحبت میکنـم که 6 تعـداد قبولـی ایـن همـه ذوق کرده ایـد؟ ناصر بلوچ شـروع بـه توضیـح دادن میکند هـزار نفـر دانشآمـوز دارد و هـر سـال بـه زور دو سـه نفـر در آن موفـق بـه قبولی در کنکـور مـی شـوند. حسـین وقتی میشـنود کـه یکـی از دانشآمـوزان آنجا بـا دیدن آن کتـاب هـا گفتـه کـه باالخـره خـدا با ما آشـتی کـرد؟ باالخره کسـی پیدا شـد که مـا را ببیند؟منقلـب میشـود. بعد از گذشـت مدتی اولیـن بازدید گروه خیریه دانشـگاه از منطقه دشـتیاری سیسـتان و بلوچسـتان شـکل میگیرد و حسـین و دوسـتانش برای همیشـه دامنگیـر ایـن خـاک و مردمـان خونگـرم و مهربـان و محرومـش می شـوند.

پدر شهید علیمرادی تجربه احساس همزمان خوشحالی و نگرانی

بـه یـاد فرزنـد ارشـدش اشـک دلتنگـی به چشـم مـیآورد. دکتـر علیمـرادی میگویـد ابتـدا گمـان نمیکـرده خیریهای که حسـین در دانشـگاه راهاندازی کـرده بعد از طی سـال های تحصیـل هم تمام وقـت او را به خـود اختصاص بدهـد. خودش میگویـد نگرانیهـای پدرانـه باعـث میشـد گاهی اوقـات با حسـین خیلی جـدی دربـاره آینده ایـن کارها صحبـت کنم: مـن در یکـی از روسـتاهای محـروم همـدان به دنیا آمـدم. تا کالس ششـم را در همیـن منطقـه تحصیل کردم. پـس با طعم محرومیـت آشـنا هسـتم. امـا زمانی که برای نخسـتین بـار با شـدت محرومیت در منطقه دشـتیاری سیسـتان و بلوچستان آشـنا شـدم آنچنان ناراحت شـدم که دلم می خواسـت خیلی زود بـا حرکتی به ایـن دانشآموزان مناطق کـم برخوردار کمک کنم. در این منطقه سـنگ چیـن هایی را درسـت میکردند که شـکل دایره داشـتند. هر کدام از این سـنگ چین هـا در زمین خالـی جایـی کـه حتی سـایهای نبـود و در تـازه در بهـار و ماه اردیبهشـت 40 درجه گرما به همراه شـرجی داشـت حکم یک کالس درس را پیـدا میکـرد. بچه هـا بدون وسـایل آموزشـی و بـا ناچیزتریـن امکانـات به همـراه یک معلـم درس های شـان را میگذراندنـد. خـب از ایـن که پسـرم در دوران دانشـجویی چنین کار حسـنهای را آغـاز کرده بود بیاندازه خوشـحال بودم امـا بعـد از آن نگرانیهایـی در من شـروع شـد. پدر حسـین میگویـد پیشـرفتهای حسـین و پشـتکاری کـه داشـت در مـن حس افتخـار را به وجـود میآورد امـا همزمان بـا ازدواج او الزم دیـدم کـه دربـاره آینـده با او صحبـت کنم: تصـورم این بـود کـه این کارهـای خیریه حسـین در حصار همان دانشـگاه میمانـد امـا بعـد از اتمـام تحصیـل حسـین موسسـهای بـه نام دسـت یـاری به دشـتیاری تاسـیس کـرد و مدیرآن شـد. فعالیت های او شـدت بیشـتری گرفتـه بود بیش از 10 مدرسـه بـا مشـارکت منطقـه آزاد چابهـار و همـکاری ایـن موسسـه تاسـیس شـد. حسـین مبدع شـعار مدرسهسـازی، مدرسـه یـاری و مدرسـه داری شـد و در همه ایـن مراحل ایـن مدارس را پشـتیبانی میکـرد. بـه هر حـال ایـن راهی بود کـه انتخاب کـرده بود. بعـد از دیـدن این جدیت بـود که خانوادگـی همراه او شـدیم و مشـوقش بـرای حضـور در مناطق محـروم بودیم.

مادر شهید علیمرادی: این کار بزرگ با قدم هایی کوچک آغاز شد

نزدیکان شـهید حسـین علیمرادی میگویند او با گامهای راسـخی که در جبهه محرومیتزدایی داشـت باعث تغییر در مسـیر زندگی خیلی ها شـد. این تحول حتـی به دل خانـواده نیکوکار او هـم راه پیـدا کرده اسـت و حاال بعد از رفتن او اعضای خانوادهاش مسـئولیت رسـیدگی به امور بیش از 20 مدرسه ای که در سیستان و بلوچستان با همکاری موسسه دست یاری به دشتیاری راه اندازی شـده را به عهده گرفتهاند. مادر شـهید علیمرادی میگوید حسـین این کار بزرگ را با قدم هایی کوچک آغاز کرده و همه با چشـم خودشـان خروجی این حرکتهای معنادار او را دیدند: »کمی بعد از وورد به دانشـگاه بود که حسـین خیریه دانشـگاه عالمه طباطبایی را راه اندازی کرد. سـال 1393 بود. او میدانسـت که پیش از هر چیز باید دانشـجوها را پای این کار خیر بیاورد. از طرف دیگر هم حواسـش بود که دانشجوها ممکن اسـت نتوانند کمکهای زیادی داشته باشند. پس با شـعار سـهم من از تحصیـل تو به میدان آمد. سـهمیه 1000 تومانی برای ایـن کار در نظر گرفت. یعنی مبلغی که در آن زمان هر دانشـجویی با هر وضعیت مالی می توانسـت با پرداخت آن در این کار خیر مشـارکت کند. این حرکت به بار نشسـت و خروجی بسـیار مطلوبی داشت. حسـین به همه نشـان داد فقـط برای امور خیریه نباید سـراغ سـرمایه داران بـزرگ رفت بلکه با همیـن مبالـغ اندک هم مـی توان تاثیر گـذار بـود. در گام بعدی بعد از شناسـایی مناطق محروم منطقه دشتیاری بود که حسین بازبینی دیگری در کار خیر دانشجویی ایجاد کرد. او میگفت کار دانشـجو آجر باال انداختن و کارهای عمرانی نیسـت. چرا که با این کارها ممکن اسـت اشـتغال برای کارگران روزمزد آن منطقه از همانی که هسـت کمتر شـود. پسـرم معتقد بود دانشـجو باید از ظرفیـت هـای علمی برای رشـد مناطق محروم اسـتفاده کند. همین طرح بود که باعث شـد خیریـهای کـه او راهانـدازی کرده مورد تقدیر قرار بگیرد و سـرآمد دیگر خیریه های دانشـجویی کشـور شـود.فاطمه محرابی مدرس زبان انگلیسی است. میگوید بعد از شهادت پسرش مدتی دچار روحیات افسـردگی شـد و نمی توانسـت بـه تدریس ادامه دهـد. اما یـادآوری تالش های شـبانه روزی پسـرش در خدمت بـه محرومان دوباره او را مصمـم به ادامه راه تدریس بـرای افراد بیبضاعـت و کمـک به خیریه دسـت یـاری به دشـتیاری کرده اسـت: واقعیت این اسـت که بچههای منطقه دشتیاری از ضریب هوشی بسیار باالیی برخودار هستند. حسین به درستی متوجه ایـن موضوع شـده بـود و الزم می دید به جز احداث دبسـتان و مدارس راهنمایـی کاری جدی برای قبولی این جوانها در دانشـگاهها انجام دهد. به همین خاطر نخسـتین مدرسـه آمادگی برای کنکور با خدمات شـیانه روزی را در همین منطقه احداث کرد. برای این کار با خیران زیادی وارد گفتگو شد و از مسئوالن دلسوز منطقه آزاد چابهار نیز کمکهای بزرگی دریافت کرد. نتیجه این همکاریهـا در سـال بعـد به بار نشسـت و 23 نفر از دانشآمـوزان این مدرسـه در این منطقه به شـدت محروم در دانشگاههای سراسری قبول شدند و حاال در رشتههای خوبی مشغول تحصیل هسـتند. حسین با بهترین استادان که تخصص شـان آماده کردن پشـت کنکوری ها برای آزمون بود وارد مذاکره شـد. بعد از این جلسـه ها اسـاتید مشهوری مانند آقایان شاه حسینی، خداشناس و اسـاتید دیگر به طور داوطلب به منطقه دشـتیاری رفتند و در این مدرسـه شـبانه روزی مشغول تدریـس شـدند. با یاد این تالش هاسـت کـه حاال مصمم تر از قبـل میخواهم راه پسـرم را در مسـیر محرومیـت زدایـی ادامه بدهم. ایـن روزها میدانم کـه آرامش روح بزرگ پسـرم و صبور بـودن مـا در داغ فراق او در گرو همین فعالیتهایی اسـت که نهالش را او درزندگی ما کاشـت.

همرس شهید علیمرادی: می گفت ما برای انسان گرد هم آمده ایم

وقتی از همسـر شـهید حسـین علیمرادی میخواهیم که از روحیات او برایمان بگوید به سـالهای نخسـت دانشگاه کوچ میکند. حسـین در ابتدای آشـنایی با صبوری ویژه خـودش حرفـی بـه او زده بود که حاال درسـتی آن را بیشـتر از قبل درک میکنـد: »تازه وارد دانشـگاه عالمه طباطبایی شـده بودم. خب همه میدانند که این دانشـگاه از دیرباز انجمن های فعالی داشـت که دانشـجو ها با عضویت در آن ها در مورد مسائل اجتماعی و سیاسـی فعالیتهایی را پیش میبردند. مـن در ابتدای ورود به دانشـگاه عضو انجمن اسلامی دانشگاه شـدم. از همان روزها حسـین را میدیدم که با دسـت خالی اما با امید زیـادی به دنبال ایجاد یک خیریه دانشـجویی در کنار این انجمنهـا بود. همراهان اندکی داشـت و کارش هنوز شـکل مشـخصی به خود نگرفته بود. روزی از من خواسـت که بـه این خیریه بپیونـدم و کارهایی را به عهده بگیرم. راسـتش همچنان دوسـت داشـتم در انجمـن اسلامی بمانم. حسـین همان روزهـا حرفی به من زد کـه تا به امـروز آویزه گـوش من شـده اسـت. گفت عضویـت در انجمنهایی کـه در آنها بحث سیاسـی میشـود خـوب اسـت. اما من یـک سـوال دارم و ایـن وسـط دردی هم از کسـی دوا میشـود. بـا ایـن حرفها به فکر فـرو رفتم. حق بـا او بود. دیگر مـن هم مثل او مصمم بـودم حرکتی انجام دهم تا به قول خودش خروجی ملموسـی بـرای محرومیتزدایی و کمک به نیازمندان داشـته باشـد. به همین دلیل با راهنمایی حسین انجمنی با محرویت فرهنگسـازی کار خیر در جامعه دانشـجویی در دانشگاه عالمه طباطبایی ایجاد کردیم.

از کمک کردن مقطعی پرهیز میکرد

زهـرا محمـدی میگویـد بعـد از گذشـت مدتی با برخـوردی کـه بیـن او و یک دانشـجوی سیستان بلوچستانی ایجاد شـده بود با منطقه محروم دشتیاری آشنا شد و برای همیشـه نامش با این دهسـتان بزرگ کم برخوردارو بچه های با استعداد آن گره خورد: حسـین با سـفر به منطقه دشـتیاری به قدری تحتتاثیر محرومیت کودکان مـدارس نا به سـامان آن جا قـرار گرفت که دیگر آرام و قرار نداشـت. خیلی وقتها با روحیه حساسـی که داشـت به خاطر این همه محرومیت اشک به چشـم میآورد. خـودش میگفـت وقتی بـرای اولین بـار به منطقه رفته تصـور مردم بومـی آن جا ایـن بوده اسـت که دوباره چنـد جوان تهرانـی آمدهاند برای ژسـتهای نیکوکارانه خودشـان چند عکس بگیرند و بروند. اما حسـین برای همیشـه در دشتیاری ماندگار شـد و نشـان داد آمده که بماند و برای بچههای بسـیار با اسـتعداد این منطقه کاری کند کارستان.« نتیجه تالشهای حسین در تغییر نگرش در کار خیر دانشجویی باعث شـد که خیریهای تاسـیس شـده در دانشگاه برنده جایزه نگاه نو در جشـنواره رویش شـود. دشتیاری 3 دهستان اصلی دارد که دهستان پیرسـهراب آن داری 30 هزار دانش آموز اسـت. دیدگاه حسـین ایـن بود کـه از کار پراکنده و البته موقتی پرهیز داشـته باشـد. میگفـت به طور متمرکز روی دهسـتان پیرسـهراب کار میکنیـم و آن را به عنوان پایلوت در نظر میگیریم و بعد از رسـیدن به خروجی مطلوب که سـامان دادن بـه مدارس و احداث مراکز آموزشـی و خدماتی بود سـراغ مناطق دیگـر میرویم.

شادی بچه های بلوچی در مدارس نونوار دشتیاری

زهـرا محمدی میگوید حسـین بـه جملههای بزرگـی از برخـی چهرههای دوسـت داشـتنی عمـرش دل داده بـود و بـه آن هـا عمل میکرد: عاشـق حضـرت امیرالمومنیـن علی)ع( بـود برای همین نـام پسـرمان را امیر علی گذاشـتیم. می گفت اگر همه مسـلمانان شـیعه منـش موال علی را داشـته باشـند عالم همه مجذوب او میشـوند. با این حال همه وقت و تمرکز و انرژی اش را روی مناطقی گذاشـته بود که میدانسـت اهل تسـنن هستند و برخی از آنها حساسـیت باالیی نسـبت به شـیعیان نشـان میدادند. به طوری که وقتی ما وارد منطقه میشـدیم در ابتدا اسـتقبالی انجام نمیشـد. اما حسین بـا همـان مرامی که از موالیـش امام علـی ع آموخته بود کاری کـرد که در سـفرهای بعدی همیـن مردم با هر چه در آسـتین داشـتند به اسـتقبال ما میآمدنـد. قـوم بلوچ بسـیار قـوم مهمان نـواز و دسـت و دلبازی هسـتند. عاشـق مهمانشـان هسـتند و روی آن تعصب ویژهای دارند. به همین خاطر برای آسـایش راحتی او هر کاری میکنند. حسـین کاری کـرد که این بومی ها او را از خودشـان دیدند و به او اعتماد کردند.« همسـر حسـین علیمرادی میگویـد حسـین از جناحی شـدن فعالیتهـا و کمکها بـه مناطق محروم واهمـه داشـت و به شـدت از ایـن رفتارهـا پرهیز میکـرد: »در ایـن مواقع همیشـه جمله معـروف امـام موسـی صـدر را تکـرار میکـرد. میگفت ما بـرای انسـان گرد هـم آمدهایـم. به گفتـن این جملـه و عمل کـردن به آن اصـرار داشـت تـا اگـر کسـی میخواهد کمکـی به خیریه دسـت یـاری به دشـتیاری بکنـد بداند که هـدف ابتدایی ما از تاسـیس آن چه بوده اسـت و بـه بیراهـه نرود. تـا به حال با یـاری خیران محترم موسسـه دسـت یاری به دشـتیاری توانسـته بیش از 20 مدرسـه و مرکز درمانی و خدماتی در منطقه دشـتیاری استان سیستان بلوچسـتان احداث کند. حسـین علیمرادی در آذر مـاه سـال ۱۳۹۸ هنگام شناسـایی و بازدید از مناطق محروم دشـتیاری در سـانحه تصادفی جانش را از دسـت داد و آسـمانی شـد. اما خیریه دسـت یـاری به دشـتیاری هنـوز پابرجاسـت و این رونـد تا حذف تمامـی محرومیت های مردم دوسـت داشـتنی سیسـتان و بلوچسـتان ادامه خواهد داشـت.