مسائل مهاجران همیشه برایم دغدغه است

به گزارش بولتن نیوز، محمدرضا هلال زاده بازیگر فیلم کوتاه «انبار» که در قالب بسته «۱۰۸ دقیقه از یک قرن» روی پرده رفت، با بیان اینکه اصلی‌ترین چالش انتخاب نقش و بازی کاراکتر عبدالله را درک بهتر از زندگی مهاجران افغان می‌دانم، اظهار کرد: برای من مواجهه با زندگی یک کارگر افغان و سختی‌هایی که به عنوان یک مهاجر در کشور دیگری دارد دغدغه بود از سوی دیگر نگاه آدم‌ها به این افراد یکی از دلایل پذیرش نقش بود.

وی در ادامه با اشاره به نقش بازیگر در باورپذیری اثر گفت: بازیگری یک دنیای بزرگ و پر از چالش است. هر روز که بیشتر با نقش زندگی می‌کنی بیشتر عاشق خلق شخصیت‌های متفاوت می‌شوی و دیگر نمی‌توانی از آن دور شوی. بازیگری عشقی است که لازمه‌اش داشتن باور بزرگ و بلوغ ذهنی است که هرکسی قطعاً پس از سال‌ها تلاش و تجربه می‌تواند به این بلوغ و باور برسد و ایفای نقش را به درستی و در چارچوبی باورپذیر به انجام برساند. وقتی کاراکتری به شما در یک فیلمنامه یا نمایشنامه پیشنهاد می‌شود و قرار است روزها و شب‌ها آن نقش را زندگی کنید و از خودتان دور باشید، حس و حالی را زندگی می‌کنید که قابل وصف نیست، من در کنار تمام نقش‌ها از جمله در رابطه با نقش عبدالله در فیلم کوتاه «انبار» این حس ناب را زندگی کردم. عبدالله یک سرکارگر شیرین و احساسی است که در کل فیلم دیگران را دعوت به آرامش می‌کند و به نوعی سرتیم و رهبر همکارانش در آن انبار ضایعات است.

هلال زاده عنوان کرد: روند شکل‌گیری شخصیت عبدالله در فیلم «کوتاه» انبار خیلی سریع اتفاق افتاد، من دیر به این پروژه ملحق شدم، زمان زیادی برای یادگیری گویش دری یا همان زبان افغان نداشتم و باید در کنار خلق شخصیت عبدالله گویش را هم همزمان به درجه‌ای می‌رساندم که برای مخاطب به ویژه مخاطب افغان ما باعث کدورت خاطر و غیر قابل باور نباشد. فرصت را مناسب می‌بینم که همین جا از تمامی افغان زبان‌های عزیز عذرخواهی کنم اگر قصور ناخواسته‌ای در بیان و ادای کلمات داشتم.

به گفته وی، تجربه کار در فیلم‌های کوتاه با مضمون اجتماعی به واسطه ارتباط تنگاتنگ با مخاطب و استقبال تماشاگر از این ژانر به واسطه بیان شادی‌ها و غم‌های جامعه بسیار لذت بخش و در عین حال سخت است و فیلم کوتاه «انبار» به دلیل به تصویر کشیدن مشکلات و معضلات مهاجران به ویژه مسائل کاری، اجتماعی تا حد قابل توجهی موفق است.

این بازیگر با اشاره به اینکه کار خود را با تئاتر شروع کرده است، بیان کرد: بازیگری در فضای تئاتر و فیلم هر کدام جذابیت و شیرینی خودش را دارد. من فرزند تئاتر هستم و از تئاتر بازیگری را شروع کردم ولی بازی در سینما همیشه هدف من بوده و شدیداً برای من جذاب و لذت بخش است. هر پروژه‌ای که می‌گذرد این هدف برایم زیباتر، بزرگ‌تر و شیرین‌تر می‌شود و خیلی مصمم‌تر رو به جلو گام بر می‌دارم به همین دلیل تمام انرژی، فکر و زندگی‌ام را برای درست بازی کردن گذاشته‌ام که بتوانم تجربیات بیشتری در زمینه پروژه‌های تصویری کسب کنم.

هلال‌زاده در پایان اظهار کرد: در تئاتر ما یک زندگی را بدون هیچ مکث، توقف و حتی اجازه برگشت به عقب به صورت زنده اجرا می‌کنیم و برای اینکه تماشاگر بتواند با نمایش همراه شود، حرکات صورت، بدن و حتی صدا خیلی با مبالغه استفاده می‌شود تا تماشاگری که در ردیف آخر سالن هم نشسته است بتواند متوجه داستان نمایش شود و با کار ارتباط برقرار کند ولی جلوی دوربین تک‌تک اجزای صورت با دقت زیاد ضبط می‌شود اگر بیش از حد صورت و بدن بخواهد بازی کند و یا خیلی به قولی گل‌درشت شود توی ذوق بیننده می‌زند. در اصل میان بازیگری تصویر و صحنه مرزی وجود دارد که اگر بازیگر نتواند آن را درک کند جبران آن بسیار سخت می‌شود و گاهی اوقات قابل جبران نیست. این روزها هم مشغول کارگردانی نمایشی برای اجرا در سال جاری هستم.