بیانیه آمریکایی علیه خیرخواهی ایرانی + فیلم

گروه فرهنگی: نقد فیلم «موصل» باید از همان جایی شروع شود که مورد توجه ما ایرانی‌ها قرار می‌گیرد. گویاترین بخش برای فهمیدن فکری که «موصل» را ساخته صحنه‌های مواجهه دو فرمانده ایرانی و عراقی است. نیروهای ویژه عراقی به جای اینکه ممنون سرهنگ باشند که وسط آتش و‌ خون آمده و از شهرشان دفاع می‌کند به او معترض هستند و طلبکارند.

به گزارش بولتن نیوز، یکارگردان حرف‌هایی در دهان سرهنگ ایرانی می‌گذارد که توهین به شعور مخاطب است. او با آن نظرات تند و صریحش درباره عراق چطور می‌تواند فرمانده نیروهای عراقی باشد؟ فیلم به صراحت شعار می‌دهد که ایرانی‌ها در عراق مداخله‌گر هستند و نیروهای عراقی که زیردستشان می‌جنگند برده شده‌اند و هیچ احساسی به عراق ندارند.

در میان جر و بحث دو فرمانده یکی از اعضای گروه آماده است به نیروهای حشدالشعبی حمله کند و دیگری برای توجیهش می‌گوید او دلایل خودش را دارد. چه دلیلی می‌تواند داشته باشد جز اینکه آنها مذهبی هستند؟ در پایان فیلم که با حالتی شبیه به نفرت روسری را از سر دخترش کنار می‌زند اگر شکی باقی مانده باشد برطرف می‌شود.

موصل روایت تحول شخصیت یک پلیس عادی به یک پلیس باندی است و چگونگی شکل گرفتن «گنگسترهای خوب». داستانی هالیوودی و پر از قهرمان‌بازی‌های آمریکایی با ترفند تکراری خونسردی و سرگرمی در بدترین شرایط که انگار بعد از تماشای «سقوط شاهین سیاه» ساخته شده، برای چه می‌جنگی؟ برای رفیق! مأموریت مهم‌تری وجود ندارد.

بیانیه فیلم جایی صادر می‌شود که کاوه منظره دلخراش مادری بر بالای جنازه فرزندش را تماشا می‌کند. صحنه‌ای که کاملا سرد و بی‌عاطفه برگزار می‌شود و در پایان کاوه بدون هیچ احساسی سیگارش را به همان سمت می‌اندازد. او پیش پیش بدون اینکه خودش بداند در ایدئولوژی این گروه خشن هضم شده؛ احساسات برای آنهایی است که به ما بپیوندد.

«موصل» سراسر آمریکایی است و چکیده‌اش که استثناگرایی باشد آمریکایی‌تر از همه چیزش. آمریکا کشوری است چند نژادی و برتری خودش در جهان را با exceptionalism توجیه می‌کند: همه انسان‌ها مساوی‌اند اما چون ما آمریکایی‌ها متفاوت و پیشرو هستیم پس حق داریم برای برتری‌مان بجنگیم. در عمل، وطن‌پرست آمریکایی برتر است.

پیوند خونی در نژادپرستی جایش را به همپیمانی گروهی در استثناگرایی می‌دهد. وقتی یک باند شدیم باید تا آخر به هم متحد بمانیم و خودمان را از همه کس و همه چیز برتر بدانیم. مأموریت اصلی جنگیدن برای رفاقت و هدف نهایی رفاه و برتری برای خانواده‌های وطن‌پرستان است چون فرزندان آنها بهتر از دیگران می‌توانند آینده را بسازند.

عراق گرایش‌ها قومی و نژادی زیادی دارد و «موصل» به تشدید آن کمک خواهد کرد. ملی‌گرایی عراقی هم بدون ستیز با ایران اصلا شکل نمی‌گیرد و در همان برخورد فرماندهان طعنه استفاده از سلاح‌های آمریکایی به حد کافی گویا هست. رسوبات هیاهوی صدام که ایران را به خاطر تجهیزات خریداری شده از غرب متحد آمریکا و اسراییل جا می‌زد.

«موصل» فیلمی سرپا است و ضرب‌آهنگ قابل تحملی دارد هر چند پر از کلیشه است و مثلا کشته شدن یک دوست در هر درگیری به صورت قالبی تکرار می‌شود اما برای مخاطب عراقی به خصوص نوجوان‌ها تأثیرگذار خواهد بود و همین از آن فیلم مهمی می‌سازد. از جنگیدن با دشمن مشترک هم که می‌توانست بهانه دوستی شود بیانیه باندگرایی و دشمنی ساخته‌اند.