صلح حسنی؛ مقدمه قیام حسینی/ امام حسین (ع) درباره تکریم برادر بزرگوارشان چه فرمودند؟

به گزارش بولتن نیوز، امام حسن مجتبی (ع) دومین امام شیعیان، ۱۰ سال امام و حدود ۷ ماه خلیفه مسلمانان بود.

حسن بن علی نخستین فرزند امام علی (ع) و فاطمه زهرا (س) و نخستین نوه پیامبر (ص) است. بنا بر گزارش‌های تاریخی، نام «حسن» را پیامبر (ص) برای او برگزید و او را بسیار دوست داشت. او هفت سال از عمر خود را با پیامبر (ص) همراه بود و در بیعت رضوان و ماجرای مباهله با مسیحیان نجران حضور داشت.

آن امام همام سرانجام در سال ۵۰ هجری قمری و در سن ۴۷ سالگی، به دست همسر خود (جعده)، به واسطه آب زهرآلودی مسموم شد و به شهادت رسید.

پیکر مطهر آن حضرت (ع) به دلیل توطئه و مخالفت دشمنان برای دفن در مسجد پیامبر (ص) در مدینه، در قبرستان بقیع دفن شد. حتی دشمنان و بدخواهان اهل بیت عصمت و طهارت (ع)، از تیرباران بدن مبارک و تابوت آن حضرت (ع) هم دریغ نکردند و قریب به ۴۰ تیر بر آن بدن پاک و نورانی و تابوت حامل آن زدند.

حجت الاسلام سید جلال موسویان سخنران و کارشناس مذهبی، درباره جایگاه رفیع و والای امام حسن مجتبی (ع) اظهار کرد: یکی از ویژگی‌های مختص امام حسن مجتبی (ع) این است که ایشان «سبط اکبر» یعنی فرزند بزرگ امیر المومنین (ع) و حضرت زهرا (س) هستند. همچنین از ویژگی‌های دیگر ایشان این است که در مدت امامتشان، امامِ اباعبدالله (ع) بودند.

وی در ادامه افزود: در تاریخ می‌بینیم امام حسین (ع) در شب‌های جمعه به زیارت قبر برادرشان امام حسن (ع) می‌رفتند که این نشان از جایگاه عظیم امام دوم شیعیان در میان اهل بیت عصمت و طهارت دارد.

این کارشناس مذهبی گفت: در دوران امامت امام حسن مجتبی (ع) بحران‌های زیادی گریبان اسلام را گرفت؛ از جمله بی بصیرتی یاران امام حسن (ع). به تعبیر مقام معظم رهبری بی بصیرتی خواص عاملی برای فشار سیاسی و اجتماعی روی امام مظلوم شیعیان و در نتیجه اجبار ایشان به صلح شد. در روایتی نقل شده که امام حسن (ع) فرمودند «اگر به تعداد انگشتان دستم یار داشتم قیام می‌کردم»؛ زیرا معاویه توانست با سکه سرداران و بزرگان لشکر امام را بخرد.

حجت الاسلام موسویان به اهمیت صلح امام حسن (ع) در تاریخ اسلام و مظلومیت ایشان در میان مسلمین اشاره کرد و گفت: امام دوم شیعیان در حدیثی می‌فرماید: «شیعیان من اگر می‌دانستند با صلح من چه خدمتی به آن‌ها شده نظرشان نسبت به من تغییر می‌کرد»؛ زیرا صلح امام حسن مجتبی (ع) مقدمه قیام ابی عبدالله (ع) بود. اگر بنا بود قرآن و ایمان حفظ شود، امام حسن (ع) مانند صبر و استقامت پدر بزرگوارشان پس از رحلت خاتم الانبیاء (ص) با صلحشان این کار را انجام دادند.

وی در ادامه به مظلومیت امام حسن (ع) اشاره کرد و افزود: از مظلومیت امام حسن مجتبی (ع) هر چقدر بگوییم کم است. در داستان‌های تاریخی آمده است که شخصی از شام وارد مدینه شد و با دیدن امام شروع به ناسزا گفتن به حضرت کرد. پس از آنکه توهین او به امام تمام شد، امام او را مورد احسان قرار داد. به گونه‌ای که آن فرد از کرده خود پشیمان شد و با ندامت سر خود را پایین انداخت و به امام گفت الحق که تو فرزند رسول خدا (ص) هستی.

وی در پایان گفت: یکی دیگر از ویژگی‌های امام حسن (ع)، کریم و بخشنده بودن ایشان است که مورد اتفاق بزرگان عامه و اهل سنت نیز است؛ امام حسین (ع) به فردی که به امام حسن مجتبی (ع) احترام می‌گذاشت، فرمودند: روز قیامت مادرم زهرا (س) تو را تکریم می‌کند. آن فرد دلیل تکریم را از اباعبدالله (ع) پرسید و امام فرمودند: زیرا حسن (ع) مظلوم است و هر کس او را تکریم کند، مادرم در قیامت او را تکریم می‌کند.