نبرد اصلی حزب اللهی ها با حزب اللابی ها خواهد بود
گروه سیاسی- وحید جلیلی در یادداشتی نوشت: «اگر اصرار بر لیست وحدت؛ از باب دشواری انتخاب سی نفر از بین صدها نفر است چرا در شرایط متفاوت؛ فی‌المثل در شهرهایی که فقط یک نماینده دارند هم باز همین شیوه تعقیب می‌شود؟
به گزارش بولتن نیوز، چهل و یک سال از انقلاب گذشته است و قبایل سیاسی عزم جزم دارند که سازماندهی سیاسی جامعه را روزبه‌روز به مدل‌های غربی نزدیک‌تر و از مبانی دینی و انقلابی دورتر و دستیابی به اهداف گام دوم را دشوارتر کنند.
در صد و هفتاد و پنج حوزه انتخابیه (از مجموع 211 حوزه) مردم برای انتخابِ فقط یک نماینده پای صندوق می‌روند و در 22 حوزه دیگر برای انتخاب 2 نماینده.
معمول این است که در هر حوزه‌ای بیش از چهار پنج کاندیدای جدی و اصلی وجود ندارد. آیا انتخاب یک نفر از بین چهار پنج نفر، کار دشواری است؟ واقعا با چند روز وقت گذاشتن و حرف‌های نامزدها را شنیدن و آن‌ها را با سوال‌های جدی راجع به کارنامه و برنامه‌شان مواجه کردن، نمی‌شود به نتیجه رسید؟!
مگر نه این است که به برکت جمهوری اسلامی در هر فامیل و محله و مسجد و محیطی کلی آدم تحصیل‌کرده و اهل بررسی و پژوهش وجود دارد. چرا باید سازوکار ترجیحی ما این باشد که زیرساخت "اتّباع احسن" شکل نگیرد و مردم مستقیما با کاندیداها مواجه نشوند و در بسیاری موارد بدون آنکه حتی یک صفحه یا یک پاراگراف در مورد شخص موردنظر اطلاعات داشته باشند تنها به واسطه معرفی از سوی یک "اتاق تاریک" (چه اصلاح‌طلب چه اصولگرا) نامش را به صندوق بیاندازند؟
این شیوه "النصر بالرعب" که زیر زبان هر دو جناح مزه کرده و چند دوره است مد شده و از مردم می‌خواهد از ترس رای آوردن اصولگراها یا اصلاح‌طلب‌ها به لیست مقابل رای بدهند چه نسبتی با جمهوریتی دارد که دویست و پنجاه هزار خون پاک به پایش ریخته است؟
مگر انتخابات نباید فرصتی برای ارتقاء فرهنگ سیاسی جامعه و آگاه‌تر شدن مردم و بالا رفتن قدرت تحلیل شان باشد؟
هزاران دانشکده، دهها هزار مدرسه، هفتاد هزار مسجد؛ چهل هزار پایگاه بسیج؛ دهها هزار فعال اجتماعی و فرهنگی و... در کشور، چرا در این فرصت کم‌نظیر؛ "یستمعون القول فیتبعون احسنه" را بشارت نمی‌دهند؟ "جمهوری" اسلامی این‌گونه ساخته می‌شود؛ نه با فرار به اتاق‌های تاریک و الزام مردم به انتخاب‌های کور. فضای انتخابات باید فضای شوق باشد و نه رعب.
البته در هر دو حالت، مردم داوطلبانه و با تصمیم خودشان رای می‌دهند ولی بسته به اینکه مبنای این تصمیم‌سازی؛ تمهید رشد جامعه باشد یا تحکیم انحصار قبایل سیاسی؛ نتایج متفاوتی به دست خواهد آمد.
فرق می‌کند مردم با شوقِ تحول مثبت به سمت صندوق‌ها بیایند یا از بیمِ تغییر منفی. جالب است همان بازی که در پایتخت برای تنظیم فهرست سی نفره نامزدها از بین صد تا دویست کاندیدای قابل اعتنا با محوریت جناح‌ها شکل می‌گیرد، به شکل غیرمنطقی، بی‌کم و کاست در حوزه‌های انتخابیه دیگر برای ارائه فهرست‌های چند نفره و حتی یک نفره! تقلید و تکرار می‌شود.
فقط خدا می‌داند که جوخه‌های ترور نرم این قبایل سیاسی تا کنون ملت را از چند هزار نفر از فرزندان انقلابی خود، محروم کرده است.
عادت شده است که در شهرستان‌هایی که یک یا چند نماینده انتخاب می‌کنند هم؛ پیش از آغاز تبلیغات انتخاباتی؛ لابی‌ها گرد بیایند و تکلیف انتخابات را پیشاپیش یکسره کنند از ترس آن که مبادا مردم گیج بشوند و نتوانند به انتخاب درست دست پیدا کنند!! جناح‌ها و قبایل سیاسی چرا این همه از آن که مردم بشنوند و فکر کنند و مقایسه کنند می‌ترسند؟
ظاهر کار آن است که می‌خواهیم کار مردم را آسان کنیم ولی حقیقت این است که می‌خواهند با بیرون راندن مردم از دایره بررسی و تامل و تحلیل و مقایسه کار خود را آسان کنند.
این شیوه‌ها شاید مناسب دموکراسی باشد ولی قطعا نسبتی با جمهوریت تراز اسلامی ندارد. در جمهوریت دینی؛ انتخابات موضوعیت دارد و فقط پلی به پارلمان نیست.
در انتخابات مردم باید بشنوند و بپرسند و بیاموزند و بسنجند و برگزینند نه آنکه بترسند و آن چه اصلاح‌طلبان یا اصولگرایان دیکته می‌کنند بنویسند.
مدل فیل و الاغ؛ ارمغان استحمارگران است و خصوصا در گام دوم و با افق تمدن‌سازی؛ تقلید حریصانه از این مدل؛ نشانه انحطاط و ارتجاع است و نه انقلابی‌گری و تحول‌خواهی.
در انتخابات انقلابی رای با چشم باز و با معیار و آگاهی و تحلیل و مقایسه شکل می‌گیرد و نه از ترس رقیب و با چشم بسته و اعتماد کور به قبایل قدرت.
ماجراهای اخیر روشن کرد یک میدان نبرد اصلی حزب‌اللهی‌ها در سال‌های آتی با حزب‌اللابی‌ها خواهد بود.
حزب‌اللهی‌ها طرفدار "جمهوریت دینی" مبتنی بر رای مسولانه و آگاهانه و بصیرانه‌اند و حزب‌اللابی‌ها (در هر دو طرف) به دنبال رای تزیینی، غیرمسولانه و کور.»
انتهای پیام
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
