پوست و برگ برنده ای به نام افسانه های محلی

گروه هنری_سید محسن عبدالهی: در ایام برگزاری جشنواره فیلم فجر و زمانی که فیلم ها همچنان تکلیفشان برای اکران عمومی مشخص نیست، ورود به بحث نقد فیلم کاری است غلط. اما شرح کوتاهی از یک فیلم حداقل کاری است که می توان انجام داد تا عیار آن برای مخاطب عام سینما و دنبال کنندگان جشنواره مشخص شود. در همین رابطه شب گذشته فرصتی فراهم شد تا فیلم پوست به کارگردانی برادران ارک را به تماشا بنشینم.

 

به گزارش بولتن نیوز، پوست به گفته دو برادر برگرفته از افسانه های محلی دیار آذربایجان است و می توان آن را در ژانر وحشت قرار داد. اما یک تفاوت بارز میان این فیلم با سایر آثار ایرانی که در این ژانر ساخته شده اند، وجود دارد. پوست همانگونه که گفته شد الهام گرفته از افسانه های محلی است. این دو برادر جوان نیز با هوشمندی بهترین مسیر را برای به تصویر کشیدن آن افسانه ها انتخاب کرده اند.

 

مسیر انتخاب شده توسط برادران ارک از شناخت خوب آن ها به قابلیت های مکانی، زبانی و فرهنگی دیار آذربایجان بر می گرد. این دو آن افسانه ها را نه در تهران که در مکان شکل گیری آن، یعنی آذربایجان و با زبان آذری به مخطب ارائه کرده اند تا ظرفیت های داستان به طور کامل مورد استفاده قرار بگیرند و قصه با تغییر محل تولید فیلم دچار دگرگونی نشود و احیانا آسیب نبیند. همین یک کار موجب می شود بر خلاف سایر آثار سینمای وحشت ایران شاهد یک اثر ایرانی باشیم که به کپی دست چندم از آثار خارجی در فرم و محتوا تبدیل نشود.

 

یعنی با بهره گیری از فضایی کاملا ایرانی و افسانه ای که برای بیان آن نیاز به صحنه پردازی های عجیب و غریب و اضافات ناکارآمد ندارد، اثری خلق می شود که برای مخاطب جذاب است و دارای سطح مناسبی به لحاظ سینمایی قرار دارد. در همین راستا که داستان ملهم از یک افسانه محلی است، برادران ارک برای ارائه آن چه که در افسانه آمده، اقدام به استفاده از جلوه های ویژه خیلی پیچیده و سنگینی نکرده اند و بر اساس تصورات اهالی همان منطقه و شناختشان، از شیوه ای استفاده کرده اند که مخاطب ایرانی بتواند آشناپنداری کند و تصوراتش را بر پرده سینما ببیند و نه کپی جلوه های ویژه فیلم های خارجی را.

 

در بخش های فنی هم اوضاع همینگونه است. علی الخصوص بهره بردن از موسیقی بومی منطقه آذربایجان که در فیلم نقش مهمی دارد و به خوبی در طول فیلم مورد استفاده قرار گرفته است. همین مساله را می توان پیرامون فیلم برداری مناسب فیلم هم عنوان کرد که بر خلاف رویه مرسوم سینمای ایران که با دوربین روی دست بد و شلوغ کاری به دنبال القای تنش در فیلم هستند، اینجا با یک دوربین منطقی مواجه هستیم که حرکت های اضافی ندارد و ادعایی هم نمی کند. اما امتیار ویژه فیلم در کنار داستان، بهره گیری از بازیگران محلی است که اتفاقا به خوبی از پس نقش هایشان برآمده اند و به خوبی توانسته اند شخصیت ها و کنش هایشان را برای مخاطب خلق کنند.

 

پوست می تواند گواهی باشد بر اینکه اگر داستان خوبی داشته باشید و تکنیک بدانید و اضافه گویی هم نکنید، حتی اگر تمام گروه بازیگران محلی باشند و ناشناخته و فیلم اول کارگردانان هم باشد، فیلمتان تبدیل به اثری قابل تامل خواهد شد. در برهوت سینمای ایران که پر است از آثار بی مایه و خنثی و به درد نخور، پوست مخاطبش را با رضایت از سالن سینما بدرقه می کند. البته که پوست قطعا بدون اشکال هم نیست اما جای بیان دقیق اشکالات در روزهای جشنواره نیست و علی الحساب همین اندازه که بدانیم در قحطی فیلم های خوب و قابل اعتنا، می توانیم با رضایت خاطر وقت خود را برای تماشای پوست صرف کنیم، کافی است.