وضعیت سینماهای شهرستان ها را دریابید که اوضاع نابسامان است!

گروه فرهنگی_سید محسن عبدالهی: پنجشنبه گذشته قصد رفتن به سینما برای تماشای یکی از فیلم های در حال اکران را داشتم. از آن جا که در شهر رشت زندگی می کنم، به ناچار می بایست از بین سه سینمای فعال و پیر و فرسوده این شهر و چهار سالنی که در آن ها فیلم پخش می شود، یکی را انتخاب می کردم.

 

به گزارش بولتن نیوز، در این شرایط که انتخاب محدودی هم وجود دارد، باید با دقت سانس ها و فیلم ها را بررسی و بعد از آن اقدام به تهیه بلیت کرد. از آن جا که دو فیلم جاندار و بیست و سه نفر از نظر حقیر کیفیت بالاتری داشتند، تصمیم به تماشای یکی از این دو فیلم گرفتم. اما قسمت جالب ماجرا هنگامی بود که قصد انتخاب سانس مناسب را برای شرایط مدنظرم خودم داشتم. طبق آن چه که توسط سینماهای رشت اطلاع رسانی شده بود، مجموع سانس های این دو فیلم مجموعا 3 سانس بیشتر نبود که آن هم در بدترین زمان های ممکن بودند.

در واقع بیست و سه نفر که کاندید بهترین فیلم جشنواره فیلم فجر در دوره گذشته بود، تنها از یک سانس در روز برخوردار بود و جاندار نیز در دو سانس به نمایش در می آمد. با یک بررسی ساده مشخص شد که از 24 سانس اکران روزانه سینماهای کلان شهر رشت، تنها 3 سانس به فیلم های جدی و باارزش هنری بیشتر اختصاص داده شده است و دو یا سه سانس هم در اختیار سینمای کودک و بقیه سانس ها هم بین سه فیلم مطرب، زیر نظر و چشم و گوش بسته تقسیم شده اند.

همان طور که گفته شد همین سه سینمای فعال که مجموعا 4 سالن را شامل می شوند، همگی فرسوده هستند و از کیفیت بالایی هم برخوردار نیستند. جالب اینکه چند ماه قبل در همین شهر یک مجتمع فرهنگی توسط شهرداری شهر رشت افتتاح شد که فاقد سالن سینما است و شامل دو سالن نمایش و دو سالن کنسرت موسیقی است و اساسا هیچ فکری به حال بهبود شرایط برای علاقه مندان به سینما در این شهر نگشته. حال این وضعیتی که در رشت وجود دارد را مقایسه کنید با بعضی از مراکز استان هایی که به طور کلی همان سینمای فرسوده را هم ندارند!

امروز نه تنها شهرهای فراوانی هستند که هیچ سینمایی ندارند، بلکه مراکز استان هایی داریم که از این لحاظ در فقر کامل هستند. اگر هم به غیر از چند شهر شاخص سینما یا سینماهایی فعال باشند، ترکیب فیلم های در حال نمایش به همین حالتی است که گفته شد.

با در نظر گرفتن چنین شرایطی بد نیست ابتدا از عزیزان شورای صنفی نمایش سوالی بپرسم. آیا شما با علم به این شرایط هنگام برداشتن فیلم ها از روی پرده صحبت از کف فروش می کنید؟! تا زمانی که فیلمی مانند بیست و سه نفر از 24 سانس شهر رشت تنها 1 سانس در اختیار داشته باشد، چگونه می توان تصور کرد که با وجود همین شرایط در سراسر کشور، بحث از کف فروش داشته باشیم و این فیلم را با مطربی مقایسه کنیم که یک یا دو سالن اختصاصی تمام وقت در اختیارش قرار دارد؟! به نظر نمی رسد که رفع این بی عدالتی کار سختی باشد اگر بنا باشد مافیای اکران دستانش را از گلوی سینما بردارد.

عزیزان حوزه هنری و شهرداری ها و وزارت ارشاد هم بد نیست بگویند که چه تلاشی کرده اند تا سالن های سینمایی اوضاعشان تغییر کند؟! آیا با ساخت چهار پردیس سینمایی در تهران و مشهد و شیراز و اصفهان و چند شهر دیگر، کار را تمام شده می دانند و بقیه شهرها و مردم برایشان اهمیت ندارند؟! یعنی مردم ایران در سراسر کشور حق ندارند که حداقل یک سالن سینمایی فعال و آبرومند در شهرشان داشته باشند؟! فراهم کردن این حداقلی ترین نوع سرگرمی آیا کار پیچیده و سختی است؟! بد نیست که مسئولان مربوطه اگر پاسخی دارند، به مردم اعلام کنند تا ببینیم که برای رفع این بی عدالتی فرهنگی چه اقدام خاصی انجام داده اند.