گروه سیاسی: حجتالاسلام رضا حسینی در یادداشت پیش رو به انفعال شبکه العالم در خصوص اتفاقات عراق پرداخته و معتقد است که العالم که اکنون و در این وانفسای جنگ روایتها باید روایت برتر و دست بالا را داشته باشد متأسفانه فضای رسانهای را به رقبای دروغگویش واگذار کرده است.
به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت به شرح زیر است:
این روزها جوانان حزباللهی، از آشوبهای عراق و فتنههای آن بهشدت نگراناند. نگرانیای که با ترور اعضای مهم مقاومت چندان هم بیراه نیست.
دور جدید آشوبهای عراق بیش از هر چیز معلول فتنه رسانهای شبکههای آمریکایی و صهیونیستی است. شبکههایی که تمام مشکلات عراق را با زیرکی به گردن ایران میاندازند و عناصر امنیتی نیز با کشته سازی در میان معترضان بر تنور آشوب میدمند! سناریویی که در فتنه ۸۸ هم تا حدی موفقیتآمیز بود.
در این میان اما رسانههای ایران و از همه مهمتر، رسانه عربزبان العالم نهتنها از ایران -با زبان رسانه- دفاع نمیکند، بلکه اخبار عراق را فقط بهعنوان یک خبر در کنار سایر اخبار پوشش میدهد.
شبکهای که اکنون و در این وانفسای جنگ روایتها باید روایت برتر و دست بالا را داشته باشد متأسفانه فضای رسانهای را به رقبای دروغگویش واگذار کرده است.
شبکهای که اگر اکنون به کمک مقاومت نیاید اساساً وجه تأسیسش چیست؟
اگر رسانه عربزبان! در این بزنگاهها نتواند موازنه قدرت را در کشورهای عربی به نفع جمهوری اسلامی تغییر دهد، اینهمه هزینه چه وجهی دارد؟
اگر دیر بجنبیم بعید نیست عراق نیز شبیه بوسنی پس از مجاهدتهای سرداران اسلام، با بیتوجهی رسانهای از دست جمهوری اسلامی خارج شود و ایران که بیشترین نقش را در آرامش عراق داشت، با غفلت رسانهای بهعنوان اصلیترین عامل ناآرامی عراق معرفی شود!
کاش مسئولان علاوه بر بودجه نظامی، بودجه رسانهای را نیز افزایش میدادند و در رأس آن العالم، مرجع اصلی اخبار اعتراضات عراق میشد! کاش و ایکاش!
انتهای پیام/#
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
اندک برنامه سازان انقلابی هم در چم و خم تهیه بودجه و... در چالش نا برابر با دولت بنفشند بخاطر دریغ از در اختیار سرار دادن بودجه و فضای کار.
سئوال اینجاست در این فلش بازی و انفعال رسانه ملی درون و برون مرزی چه کسی برای روشنگری و گفتن حقایق به جوانان لبنان و عراق باید برنامه های روشنگرانه تهیه و پخش کند.
آیا مظلومیت انقلاب اسلامی هنوز آنقدر نشده که بحال خویش گریه کنیم و از این همه شوراهای نظارتی بیهوده و بی خاصیت گلایه مند نباشیم؟!