کلاه گشادی که به اسم سینمای دفاع مقدس و انقلاب سر مدیران فرهنگی می رود!

گروه فرهنگی _ سید محسن عبدالهی: طی چند سال گذشته شاهد اتفاقی عجیب در سینما و تلویزیون بوده ایم که با افزایش این پدیده، نمی توان آن را یک اتفاق ساده و معمولی و اشتباهی سهوی به شمار آورد و بیشتر شباهت به یک حرکت برنامه ریزی شده و الگویی تکرار شونده دارد.

به گزارش بولتن نیوز، این پدیده ساخته شدن فیلم و سریال هایی است که با عنوان سینمای دفاع مقدس و یا مسائل روز انقلاب و تاریخ انقلاب مطرح می شوند اما پس از مشاهده آن ها به ماهیت حقیقی این آثار پی می بریم. بیشتر فیلم ها و سریال هایی که تحت این عنوان و با بودجه سازمان های فرهنگی و دولتی و صدا و سیما به تولید رسیده اند، بیش از اینکه نمایانگر ارزش های انقلاب باشند، بیشتر به تخریب هر آن چه که از جایگاهی رفیع از منظر انقلاب قرار دارد، پرداخته اند.

 

فیلم هایی با بودجه عظیم و غالبا دولتی ساخته می شوند که سازمان ها و مدیران کارنابلد و بعضا ساده و ناآگاه از درک مفاهیم گنجانده شده در فیلم نامه، بدون اینکه به آن چه که قصد حقیقی فیلمساز و فیلم نامه نویس می باشد، پی ببرند، تمام قد از ایشان حمایت می کنند. نتیجه چه اثری از آب در می آید؟! تعدادی فیلم ضد جنگ که به دفاع مقدس نه از منظر یک دفاع ارزشمند ملتی انقلابی در برابر دشمنان متجاوز و زورگو، بلکه به مثابه یک جنگ دیگر همانند سایر جنگ های تاریخی نگاه می کنند و از جیب جمهوری اسلامی فیلمی مخالف با ارزش های آن و ضد جنگ می سازند.

 

این فیلمسازان بدون اینکه اندکی مفهوم دفاع مقدس را درک کرده باشند، به این امر به چشم یک پدیده دیگر می نگرند و تنها به دنبال نشان دادن این هستند که جنگ بد است. و البته که کسی منکر بد بودن جنگ نیست اما آیا میان دفاع در برابر زورگویان عالم و تجاوز یک دشمن خونخوار با همراهی تمام قدرت های جهانی تفاوت وجود ندارد؟! آیا برای مثال هشت سال دفاع مقدس و جنگ های جهانی اول و دوم در یک کفه ترازو و به عنوان یک جنگ در این جهان پر از درگیری باید مورد سنجش قرار بگیرد؟!

 

و کار در همین نقطه خلاصه نمی شود. فیلم هایی ساخته می شود در مورد انقلاب و تاریخ آن که به جای بازنمایی حقیقت ماجرا، فیلمساز برای اینکه متهم نشود حکومتی است، فیلمنامه را به گونه ای تنظیم می کند که نه سیخ بسوزد و نه کباب و حتی اگر راه هم داشته باشد، یک نیشی هم به جمهوری اسلامی بزند. نمونه اش هم ساخته جدید محمدحسین مهدویان یعنی ماجرای نیمروز: رد خون.

 

شوربختانه این آثار به لحاظ هزینه های هنگفت و پروداکشن عظیم می بایست توسط نهادهای حکومتی و بودجه عمومی حمایت شوند. این اتفاق نیز توسط بنیاد سینمایی فارابی، سازمان رسانه ای اوج و حوزه هنری و چند نهاد دیگر رخ می دهد. اما متاسفانه به این دلیل که نظارتی دقیق بر فیلم نامه این آثار صورت نمی گیرد واگر هم انجام شود، چون تنها به ظاهر آن ها توجه می شود و به لایه های زیرین فیلم نامه دقت نمی شود، یا در زمان ساخت توسط سازندگان تغییر می یابد و بودجه ای فراوان نیز برای ساخت آن ها هدر رفته است، شاهدیم که آثاری با هزینه های بالا و با مضامینی ضد جنگ و ضد انقلاب اما به نام سینمای دفاع مقدس و سینمای انقلاب و مقاومت و با حمایت نهادهای رسمی اکران می شوند.

اوضاع در صدا و سیما نیز بهتر از این نیست و نمونه آخرش هم که باعث مجادلات فراوانی شد، سریال بوی باران بود که به اسم نشان دادن آسیب های اجتماعی، نهادهای مختلف جمهوری اسلامی را زیر سوال برد تا مفاهیم مورد علاقه خود را بیان کند.

 

با بررسی روند ساخت این آثار متوجه می شویم که فیلمسازان ایرانی به ضعف مدیریت و سواد رسانه ای مدیران این ارگان ها پی برده اند و به همین دلیل با نوشتن فیلمنامه هایی که در ظاهر یک چیز دیگر را نشان می دهند اما در باطن حرف دیگری می زنند، مدیران را گول می زنند و آثار خود را می سازند و به ریش حضرات مدیر می خندند. مدیرانی که اگر اندکی به حیطه مدیریت خود تسلط داشتند و یا از مشاورانی ماهر و توانمند بهره می بردند، متوجه کلاه گشادی که توسط برخی فیلمسازان به سرشان گذاشته می شود، می شدند و جلوی تکرار این اتفاق را می گرفتند.