تلخ و شیرینِ ثبت جهانیِ جنگل‌های هیرکانی

گروه فرهنگی- کمیل سوهانی در شبکه اجتماعی اش نوشت: با تائید کارشناسان IUCN در چهل و سومین اجلاس یونسکو، جنگل‌های هیرکانی به عنوان دومین میراث طبیعی ایران در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید.

به گزارش بولتن نیوز، خبر کوتاه و شیرین است، اما من بعد از شنیدن این خبر به یاد این شعر از شاملو افتادم:

میوه بر شاخه شدم
سنگپاره در کفِ کودک
طلسمِ معجزتی
مگر پناه دهد از گزندِ خویشتنم
چنین که
دستِ تطاول به خود گشاده
منم!

نوارِ سبز رنگِ جنگل‌های هیرکانی به طول ۸۵۰ کیلومتر از جلگه‌ی گرگان تا قسمتی از کشور آذربایجان کشیده شده‌ است. نام این جنگل‌ها از نام قدیمیِ گرگان یعنی هیرکان گرفته شده و قدمتِ آن به دوران سوم زمین شناسی (ژوراسیک) یا همان عصر دایناسورها باز می‌گردد.
اولین بار نام جنگل‌های هیرکانی را ۵ سال پیش شنیدم، وقتی برای ساخت مستندی در مورد سد شفارود به گیلان رفته بودم. شفارود سدی است که با ساخته شدنش حدود صد هکتار از جنگل‌های هیرکانی به زیر آب می‌روند.
خوب یادم هست، سال ۹۴ معاون امور جنگل‌ و آبخیزداری سازمان جنگل‌ها و مراتع کشور در جواب معترضین به سدسازی‌ها، جنگل‌های هیرکانی را " پیر و فرسوده" خطاب کرده بود.
اما تلخی این خبر برای من، نه به خاطر یادآوری سد شفارود و نه به خاطر افاضات معاون سازمان جنگل‌ها و مراتع است.
برای من تلخیِ این خبر در شادیِ آن نهفته است.
شادیِ امیدواریِ حفظ این جنگل‌ها به سبب تعهداتی که به خارج از مرزها داریم.
وقتی اثری در فهرست جهانی سازمان یونسکو ثبت شود همه اعضای کنوانسیون ۱۹۷۲ که ۱۹۱ کشور عضو آن هستند، متعهد می‌شوند با مشارکت جهانی از آن اثر مراقبت کنند.
البته این اولین بار نیست...

تهران زمانی باغستان بود، امروز اما از باغ‌های تهران آنهایی سالم مانده‌اند که به دستان بیگانه سپرده شدند.
اگر سفارت ایتالیا باغ فرمانیه را نیم‌قرن پیش از عبدالحسین میرزای قجری نخریده بود و اگر روسیه به عوض بدهی خود از اتابک، باغ اتابک را از وراث او نمی‌گرفت و سفارت نمی‌کرد و اگر محمد شاه، باغ قلهک را در اختیار انگلیس‌ها قرار نداده بود... همه‌ی این باغ‌ها امروز یا شاپینگ‌مال شده بودند یا برج و یا ...

میوه بر شاخه شدم
سنگپاره در کفِ کودک
طلسمِ معجزتی
مگر پناه دهد از گزندِ خویشتنم
چنین که
دستِ تطاول به خود گشاده
منم!

خیلی تلخ است، خیلی...